tag:blogger.com,1999:blog-49988348280190997912024-03-13T10:32:28.944-07:00Toplumsal Bunalım RehberiBabür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.comBlogger42125tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-60132471149239524142014-07-21T08:13:00.001-07:002014-07-21T08:13:10.192-07:00Siyon'un Şafağında "İnsansız Topraklar"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.michaellevinmusic.com/_Media/pasted-file-2-2_med.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.michaellevinmusic.com/_Media/pasted-file-2-2_med.png" height="248" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif";">Dini kitaplar,
bir coğrafyayı işgâl edip yaratılan modifiye bir tarih yazımı üzerinden
haydutluk yapabilmek için oldukça kullanışlıdırlar. Güney Afrika’yı işgâl eden
ve yerli halkı köleleştiren Bauerler, yaşadıkları yerlerin <i style="mso-bidi-font-style: normal;">vaadedilmiş topraklar</i> olduğuna inanıyorlar ve bu söylemlerini
Tevrat’a dayandırıyorlardı. İnsanlık için kabul edilemez bir ideoloji olduğu
söylenen –öyle olduğunu reddedemeyiz- Apartheid rejimi yıkılmışken, başka bir <i style="mso-bidi-font-style: normal;">vaadedilmiş toprak</i> üzerinde bir grup
kutsal insan cinayetler işlemeye devam ediyor.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Avrupa’nın gettolarına hapsedilen, Ortaçağ
İspanya’sından Çarlık Rusyası’na kadar sayısız sürgüne ve katliama, en sonunda <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Holocaust’</i>a maruz kalan Yahudilerin,
Tevrat’taki vaadedilmiş topraklarda özgürce yaşamayı düşlemeleri şaşırtıcı
değildi. Ancak İsrail’in bugünlerde yaptıkları ne Yahudilerin yüzyıllardır
yaşadığı acılarla ne de bugünlerde ülkemizde de sıkça yayılan bir bilinç
bunalımı olan <i style="mso-bidi-font-style: normal;">anti-semitizm</i> ile
açıklanabilecek durumda değil. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Devletin kuruluşunu 1897’de Basel’de yapılan “Birinci
Siyonizm Kongresi”ne ve başta Theodor Herzl olmak üzere Yahudi fikir
adamlarının, Yahudilerin hayatta kalabilmesinin tek yolunun <i style="mso-bidi-font-style: normal;">kutsal topraklara</i> dönmek olduğu konusundaki
fikirlerine dayandırabiliriz. Holocaust’tan sonra dini ve milliyetçi fikirlerle
iyice bilenen göçmenler, varlıklarını sürdürebilmek için tek çarenin meşhur
kutsal ülkeyi kurmak olduğuna inanarak silahlı bir mücadeleye giriştiler. Ancak
girişilen bu mücadele bir <i style="mso-bidi-font-style: normal;">bağımsızlık
savaşı</i>ndan çok, tarihi söylemlere dayanan bir işgal girişimiydi. Bölgedeki
Yahudi nüfusunun artması ve devletin meşruiyetinin sağlanması için
Filistinlilerin yok edilmesi gerekiyordu.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>İsrail, bölgede bin yıldır yaşayan
Filistinliler hiç yokmuş gibi, buraların “<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Topraksız
İnsanlar İçin İnsansız Topraklar” </i>olduğu söylenerek kuruldu. Vaadedilmiş
Topraklar hikayeleri üzerinden bir mitoloji yaratıldı ve Avrupa’nın çeşitli
yerlerinden gelen Yahudilerin, evlerine döndüğü, kendilerinin olan toprakları
geri aldıkları, Filistinlilerin ise <i style="mso-bidi-font-style: normal;">topraklarını
gönüllü olarak terk ettikleri</i> söylendi. Resmi ideoloji ve meşruiyet,
inanabilmek için ciddi bir bilinç yitimi gerektiren bu masallar üzerinde
şekillendi. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif";">Bir çocuğu
gözünü kırpmadan öldürebilen İsrail askeri ya da Gazze bombalanırken şehri
izleyen tepelerde milliyetçi histeri nöbetleriyle dans eden İsrailli, kendisine
yaptığının sebebi sorulduğunda bir devletin katliam yasası hâline getirilmiş
dini hikayelerden bahsedecek, hatta kuşaklardır bu topraklar üstünde yaşayan
Filistinlilerin burada <i style="mso-bidi-font-style: normal;">işgalci</i>
olduğunu söyleyecektir. Belki de zihniyet olarak pek uzak olmadığı Nazilerden,
Engizisyon mahkemelerinde yakılan Yahudilerden ya da Eski Ahit’teki hikayelerde
İbrahim’in koyunlarını çalan Filistinlilerden bahsederek bu katliamları
meşrulaştıracaktır. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Sorun, bizzat İsrail’in temellerini
dayandırdığı söylemlerdedir. İsrail tıpkı Nazi ve Apartheid rejimleri gibi
üstünlükçü ve hastalıklı düşünceler üzerine kuruludur. Belli bir millete dahil
olmadıkları için insanların öldürülmesini meşru görmek hatta bir <i style="mso-bidi-font-style: normal;">temizlik</i> olarak algılamak ancak
milliyetçiliğin yarattığı halüsinasyonlar ile mümkün.</span></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-64517061835990995382014-05-09T10:58:00.002-07:002014-05-09T11:02:35.656-07:00Distopyaya Doğru II: Sivillerin Militarizmi<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://fc07.deviantart.net/fs70/i/2012/203/f/3/hitlerjugend_salute_by_themistrunsred-d5883mo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://fc07.deviantart.net/fs70/i/2012/203/f/3/hitlerjugend_salute_by_themistrunsred-d5883mo.jpg" height="290" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="background: white; color: #252525; font-family: "Constantia","serif"; mso-bidi-font-family: Arial;">Silah başına vatandaşlar</span></i><i><span style="color: #252525; font-family: "Constantia","serif"; mso-bidi-font-family: Arial;"><br />
<span style="background: white;">Taburlarınızı
oluşturun</span><br />
<span style="background: white;">Yürüyelim,
yürüyelim</span><br />
<span style="background: white;">Saf
olmayan düşman kanı</span><br />
<span style="background: white;">Tarlalarımızı
sulayana kadar</span></span></i><i><span style="font-family: "Constantia","serif";"><o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="font-family: "Constantia","serif";">*La Marseillaise (Fransız Ulusal
Marşı)<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Darbe dönemlerini hepimiz karanlık dönemler
olarak okur ve hatırlarız. Bu dönemler kışla disiplininin bütün ülkeye
yayıldığı dönemlerdir. Asker insanların hangi gazeteleri okuyacağından yolda
kaç kişinin birlikte yürüyeceğine kadar karar verme yetkisini kendinde bulur ve
bu konuda güç kullanmaktan çekinmez. Binlerce kişi öldürülür, işkenceden
geçirilir, kayıplara karışır ve vatan sağ olur! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Birey, asker olarak yetiştirildiğinde ordu
bütün toplumu disiplin altına alma çabasını meşru görecektir. Okullardan hastanelere
kadar her yerde bir kışla disiplini söz konusuysa, komutanlar bütün toplumu
emir erleri olarak görmekten çekinmezler.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";">Kışlalar
devletin kendi yurttaşına savaş esiri muamelesi yaptıkları yerlerdir.
Köleleştirilip orduya dâhil edilen savaş esirlerinin yerini kendi varlığını <i>vatan</i>a feda etmeye ikna edilmiş yurttaş
almıştır. Asker, parka, postal ve silahı taşıyan bir canlıdan ibarettir ve
üstündeki her şeyden daha değersizdir. Yaşam hakkının yerini silahın kutsallığı
ve iradesinin yerini komutanın hönkürmelerine duyulan itaat almıştır. Askerlerin
ölümü büyük bir vicdan gösterisine dönüşse de yüksek rütbeliler için ölen asker
kırılan bir eşyadan daha değerli değildir. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Ordular varlıklarını bu kölelik düzenine
borçlulardır. Ancak kışlanın dışındaki militarizm içindekinden daha
tehlikelidir. Askere giden yakınını büyük şölenlerle uğurlayan insanların
ahlâkı, bir generalin savaş hırsından daha tehlikelidir.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Şüphesiz ki Foucault, okullardan hastanelere
bütün kurumların kışla düzeniyle işlediğini söylerken haksız değildir.
Militarize olmamış yurttaş, ordu için düşman ülkenin ordusundan daha
tehlikelidir. Kurumların işleyişi bu yüzden sivillerin askerleşmesi ve bütün
yurttaşların kendini bir asker disiplininde hissetmesi kadar önemlidir. Tüm bu
işleyiş içinde resmi ideoloji, Mankurt’un kafasına yapıştırılan ceylan derisi
gibi<a href="file:///C:/Users/pc/Desktop/Yaz%C4%B1lar%C4%B1m/Blog/Sivillerin%20Militarizmi.docx#_ftn1" name="_ftnref1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></a>
zihnimizdedir. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Faşizm kelimesi Roma’nın bütünlüğünü simgeleyen
<i>fasces</i> sembolünden gelir. Birbirine
bağlanan uzun silindirler halkın <i>tek vücut
</i>olmasını ve bunların başına konan balta lideri sembolize eder.<span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><a href="file:///C:/Users/pc/Desktop/Yaz%C4%B1lar%C4%B1m/Blog/Sivillerin%20Militarizmi.docx#_ftn2" name="_ftnref2" title="">[2]</a></span></span><a href="file:///C:/Users/pc/Desktop/Yaz%C4%B1lar%C4%B1m/Blog/Sivillerin%20Militarizmi.docx#_ftn2" name="_ftnref2" title=""><!--[endif]--></a></span>
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><br /></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Roma’dan Bismark Prusyası’na, Nazi Almanyası’ndan
Türkiye’ye kadar iktidarlar yurttaşlarına bu düşünceyi benimsetmeye
çalışmışlardır. Ülke, devletiyle ve toplumuyla düşmanlara karşı savaşması
gereken bir bütündür ve nasıl bir boksör yumruk atarken elinin fikrini
almıyorsa, yurttaş da devletin gösterdiği hedefe karşı sorgulamadan gitmelidir.
Militarize olmayan, devletin ve toplumun genel görüşlerine uymayan insanlar
vücudun parazitleridirler, devlet ve militarist toplum, onlara iyileştirilmesi
ya da temizlenmesi gereken canlılar olarak bakar.<span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><a href="file:///C:/Users/pc/Desktop/Yaz%C4%B1lar%C4%B1m/Blog/Sivillerin%20Militarizmi.docx#_ftn3" name="_ftnref3" title="">[3]</a></span></span><a href="file:///C:/Users/pc/Desktop/Yaz%C4%B1lar%C4%B1m/Blog/Sivillerin%20Militarizmi.docx#_ftn3" name="_ftnref3" title=""><!--[endif]--></a></span>
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><br /></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Şüphesiz ki yaşamın önemsizleştiği yerde ölüm
kutsallaşacak, kitleler <i>“Viva La Muerte” </i>ve
<i>“Vatan sana canım feda”</i> gibi
sloganlarla kendilerini ve başkalarını feda etmeye hazır hâle geleceklerdir. Faşizmin
kökeninde militarizm yatar. Militarist eğitim dünyayı <i>dost</i> ve <i>düşman</i>lardan
ibaret olarak gören semboller karşısında ölmeyi göze alan insanlar yetiştirir. Şüphesiz
ki kendi hayatını değersiz gören bir insan, kendisi gibi düşünmeyen birini
öldürmekten ve ya işgal ordusunun bir üyesi olarak gittiği ülkede çocukları
katletmekten çekinmeyecektir.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Sonuç olarak; silahlara tapan yığınlar
silahların varlığından daha tehlikelidir. Silahlar ve semboller kutsallaştıkça
hayatlarımız onların gölgesinde birer teferruata dönüşecektir. <o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<div>
<!--[if !supportFootnotes]--><br clear="all" />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<br />
<div id="ftn1">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/pc/Desktop/Yaz%C4%B1lar%C4%B1m/Blog/Sivillerin%20Militarizmi.docx#_ftnref1" name="_ftn1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: TR; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></a> Bir
efsaneye göre Avarlar ele geçirdikleri düşmanın kafasına ceylan derisi
yapıştırıp onu bir çölde bırakırlardı. Saçları içeri doğru uzayan esir,
bilincini yitirir ve söylenilen her şeyi yapan bir köleye dönüşür. Cengiz
Aytmatov’un <i>Gün Olur Asra Bedel</i>
romanında bu efsaneden detaylıca bahsedilir.</div>
</div>
<div id="ftn2">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/pc/Desktop/Yaz%C4%B1lar%C4%B1m/Blog/Sivillerin%20Militarizmi.docx#_ftnref2" name="_ftn2" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: TR; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[2]</span></span><!--[endif]--></span></a> Serdar
Kaya, Endoktrinasyon <b>ve Türkiye’de
Toplum Mühendisliği</b>, Nirengi Kitap Yayınları, İstanbul 2011, syf.188</div>
</div>
<div id="ftn3">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/pc/Desktop/Yaz%C4%B1lar%C4%B1m/Blog/Sivillerin%20Militarizmi.docx#_ftnref3" name="_ftn3" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: TR; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[3]</span></span><!--[endif]--></span></a> Costa
Gavras’ın “<i>Z”</i> filminde, faşist bir
parti lideri kendilerinin <i>“zararlı
hücrelerle savaşan antikorlar” </i>olduklarını söyler. Zihniyeti anlayabilmek
için iyi bir film olduğunu söyleyebilirim.</div>
</div>
</div>
<br />Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-38412877248038864952014-04-27T05:04:00.000-07:002014-04-27T05:06:28.702-07:00Distopyaya Doğru I: Modern Kutsalın Doğumu<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://furtherglory.files.wordpress.com/2011/04/arbeit_macht_frei.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://furtherglory.files.wordpress.com/2011/04/arbeit_macht_frei.jpg" height="205" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Roma’nın ve Mısır’ın görkemli tanrıları,
semavi dinlerin tanrısı karşısında dayanamadı. Bir zamanlar Hıristiyanları diri
diri yakan Roma zamanla Hıristiyanlığın yegâne savunucusu hâline geldi. Olympos
Dağı’nda yaşayan tanrılar, büyüyen krallıkların ve imparatorlukların
ihtiyaçlarını karşılamıyordu. İmparatorun yeryüzünde tek egemen olma isteğini
meşrulaştırabilmesi için gökyüzünde tek tanrı olmalıydı ve bu tanrının yeryüzünde
temsilcileri olmalıydı.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Ortaçağ Kilisesi bir zamanlar Tanrı’nın yegâne
temsilcisiydi. Tanrı adına insanları aforoz etme ve cezalandırma yetkisine
sahipti. İran’ın şahı ve Osmanlı’nın sultanı Tanrı’nın yeryüzündeki gölgesiydi.
Dünyanın hemen hemen her yerinde krallar meşruiyetlerini gökyüzünde yaşayan
despot bir tanrıdan alıyorlardı. Ders kitaplarımızda <i>aydınlanma</i> olarak anlatılan hareketle bu kurumlar güçlerini
yitirmeye başladılar. İnsan maddeyi ve yaşamı keşfettikçe kendisine Tanrı adına
konuşan sınıfların sahtekârlığını anlaması zor olmadı. Ancak bu bilinç zamanla neredeyse
eskisinden daha dogmatik ve daha akıldışı bir düzene dönüştü.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Protestan ahlâkı, diğer mezheplerin aksine
Altın Çağ’ın dünyanın tanrısallaştırılarak başlayacağını savunur. Bu görüşe <i>premillenarizm</i> adı verilir. İsa gökten
inip inananları kurtarmayacak, aksine inananların tüm dünyayı kurtarmasından(!)
sonra fiziksel olarak inecektir. Reform hareketleriyle başlayan bu dünyevileşme
insanları Vatikan’ın kör inançlarından kurtardıysa da yeni kutsalların
yaratımına sebep olmuştur. Öteki dünyanın önemi azaldıkça dünya kutsallaştı ve
yeryüzü yeni totemlerin tapınağı hâline geldi.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Türkiye, İtalya, Almanya, Endonezya gibi
ülkelerde yenilik hareketleri eskisinden daha despot rejimlere, tanrılaşan bir
devlete ve milyonların gölgelerinde kaybolduğu neredeyse mitolojik kahramanlara
dönüştü. Almanya’daki milyonlar Hitler’in konuşmalarında kendinden geçmeye
hazırdı çünkü Bismark döneminden beri çalışmanın bir orduyla savaşmak kadar
kutsal olduğunu, insanın değerinin ancak ülkesi için çalışmasıyla
ölçülebileceğini benimsemişlerdi. Nazi kamplarının kapısında <i>Çalışmak Özgürleştirir (Arbeit Macht Frei) </i>yazılması
bu yüzden tesadüf değildir. Avrupa’da ulus-devletlerin tanrılaştığı bir çağ
inşa edilirken okyanusun diğer yanında Benjamin Franklin, yararlı olanın
erdemliliğini ve buna bağlı olarak para kazanmanın kutsallığını öne sürüyor,
modern bir imparatorluk bu düşünceler üstünde yükseliyordu.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Çağımızın kutsalları bu değerler üzerine
kuruludur. Dünya bir cehenneme doğru gidiyor ve cehennem insanların bağıra
çağıra acı çektikleri bir yer değil, içinde bulundukları pisliğin farkında
olmadıkları bir yer olacak. Zamyatin’in <i>Biz</i>
romanında ya da Orwell’ın meşhur 1984’ünde olduğu gibi insanların köleliklerini
mutlu bir şekilde benimsedikleri ve özgürlüğün bir hakarete dönüşeceği bir
düzenin, kötü bir kâbustan fazlası olmadığını söylemek imkânsız.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Kapitalizm ve <i>yararlı olanın erdemi</i> bütün eski değerleri tahtından etti. Dinler
zaten iktidarların kullanışlı aracı olarak var olmuşlardı ama ancak kapitalizm
faizi haram ilan eden İslam dünyasına banka zincirleri açtırabilirdi. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";">Dinler ne
kadar milyarlara hitap etseler de yok olmaktalar. Bugün bile hâli hazırda
dünyanın birçok yerinde sembolik ve ideolojik anlamlar dışında bir şey ifade
etmeyen dinler, bundan birkaç kuşak sonra varlıklarını sürdürseler bile
zayıflayacak ve güç kaybedecekler. Ancak bu despot inanışların yok oluşu,
insanın özgürlüğü adına değil öncekinden daha tehlikeli bir köleliğin
benimsenişi adına olacak. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-43536644339166017332014-04-20T06:21:00.000-07:002014-04-20T06:29:44.608-07:00Metropolis ve Şiddetin Zihniyeti<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://subversify.com/wp-content/uploads/2012/05/Police_brutality.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://subversify.com/wp-content/uploads/2012/05/Police_brutality.png" height="225" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";">Polis;
bilincini koşulsuz itaatin ve şiddetin emrine vermiş, itaat etmek ve şiddet
uygulamak dışında bir bilince sahip olmayan robotik bir canlıdır. Politikacıların,
sermayedarların, zenginlerin kendilerini korumak için saklandıkları etten
duvarlardır polis teşkilatları. Gezi’den sonra hepimiz bunu gördük ve
deneyimledik. Polis, iktidardan ve iktidarın ideolojisinden bağımsız olarak,
doğası gereği kötüdür. Dickens’ın <i>İki
Şehrin Hikâyesi</i> öyküsünde devrimden önce Jakobenleri ve devrimden sonra
kralcıları fişleyen casus polisin ruh hâlini en iyi yansıtan karakterlerden
biridir. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Polis teşkilâtları, dünyanın her yerinde aynı
yapıdadır ve aynı işi yaparlar. Yahudi gettolarında Naziler için çalışan Yahudi
polislerinden, Los Angeles’ta insanları siyahî olduğu için döverek öldüren
Amerikan polisine kadar hepsinin zihninde itaat ve bu koşulsuz itaat
duygusundan kaynaklanan şiddet isteği vardır. Ancak polis şiddeti ve bunun
yoğunluğu tek başına polisin yapısıyla ya da emniyet ve hukuk zaaflarıyla
ilgili değildir. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Polis, Türkiye’de olduğu gibi insanları
öldürüp işin içinden çıkabiliyorsa, hatta darp ettiği insanları hukuk
karşısında suçlu durumuna düşürebiliyorsa bu aynı zamanda bir zihniyet
sorunudur. Türkiye’de sorun polisin uyguladığı şiddetten çok, bu şiddeti
uygulamaktaki rahatlığı ve güveniyle ilgilidir.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Metropolis belgeseli, Türkiye’deki polis
şiddetini ve bu şiddetin hukuksal, ideolojik kökenlerini anlatıyor. Hukukçular,
akademisyenler, insan hakları aktivistleri ve şiddet mağdurlarıyla yapılan
röportajlardan oluşan bu belgesel, hepimizin yaşadığı ve ya bir şekilde
tanıştığı şiddetin temellerine ışık tutuyor. Ancak bunlar sadece hukukçuların
ve akademisyenlerin değil hepimizin kafa yorması gereken konulardır. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Polisin egemenliği şüphesiz ki Türk insanının
devlet ile olan ilişkisiyle başlar. Muhafazakâr ve ya seküler, ortalama bir TC
vatandaşının zihninde devlet neredeyse tanrıyla eşdeğer bir kavramdır. Varlığını
neredeyse mitolojik bir kahramana dönüşecek Mustafa Kemal’in olağanüstü
çabalarına ve ya yedi kat gökten inip Çanakkale’de Türkler lehine savaşan
meleklere borçludur. Türkiye’de devlet üzerinden dönen tartışma, bu kurumun
gerekliliği ve ya gereksizliğiyle değil bir kutsalın biatı ve ya reddiyle
ilgilidir. Devlet, modern mitler ve bitmek bilmeyen goygoylar üzerine kurulu
bir kutsaldır. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Belgeselde de belirtildiği gibi, polisin
kendini neredeyse tanrı olarak gördüğü iki ülkeden biri Türkiye diğeri ise
Japonya’dır. Bu iki ülkenin modernleşme serüveninin ve ulus inşasının birbirine
ne kadar benzediğine bakınca sebebini anlamak zor değil.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Japonya, 1800lü yıllarda <i>Meiji Restorasyonu</i> adı verilen bir modernleşme sürecine girişti.
Devlet, kendi resmi dinini yarattı ve bu değişimi reddeden isyanları şiddetle
bastırdı. İkinci Dünya Savaşı’nda Miğfer Devletler safında yer alan Japonya’da
devlet Türkiye’de olduğu gibi kutsal kabul edildi. Bugün bir çoğunun teknolojik
başarılarına gıpta ederek baktığı hatta seküler ve ya muhafazakâr
milliyetçilerin neredeyse model olarak gösterdiği Japonya, ekonomik refahına
rağmen intihar oranlarının en yoğun olduğu ülkelerden biridir. Birey, devletin ve
toplumun kasveti karşısında ezilmiştir ve önemsizdir.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Türkiye’nin de buna paralel bir modernleşme
yaşadığını söylemek zor değildir. Osmanlı aydınının temel sorunu devletin nasıl
kurtarılacağıydı. İnsan yaşamı, insan hakları gibi meseleler Osmanlı aydını
için ikinci plandaydı çünkü o devleti tarihi köklerinden çıkararak tapılacak
bir nesne hâline getirmekle meşguldü. Zaten hâlihazırda sultanını <i>Zillullah’ı Fi’l Arz (Tanrı’nın yeryüzündeki
gölgesi)</i> olarak gören bir devletin yıkıntılarından doğan TC, bu hastalıklı
modernleşmenin ürünü olarak doğdu. Zannedilenin aksine eskinin büyük
değişimlerle yıkılması değil, var olan modernleşmenin yönetmelik
değişiklikleriyle devam ettirilmesi söz konusuydu.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Şüphesiz ki eğitim sistemi ve resmi ideoloji
buna göre şekillendi. İtalya ve Almanya’daki baskıcı rejimlerle paralel
kanunlar ve söylemlerin bugün <i>ilerici</i>
olarak bilinen bir kesim tarafından savunulması tesadüf değildir. Çünkü
devletperestlik, ilerlemenin tek yolu ve varlığın amacı olarak görülmüştür.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Gelgelelim, bugün resmi ideolojinin reddi
değil biraz farklı bir sosla sunulması söz konusu ve mevcut iktidar kitlesini
30lu yılların söylemlerine benzer nutuklarla gütmekte. Devletin insan
hayatından daha önemli olduğu bir yerde üçüncü hava alanının bir çocuğun
ölümünden daha önemli olması şaşırılacak bir şey değildir.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Şüphesiz ki polis, toplumun kodlarını had
safhada taşıyan bir canlıdır. Dr.Clive Morris’e göre güvenlik kameraları,
operatörlerin saygıya değmez olduğunu düşündükleri kişilerin üstüne daha fazla
düşer böylece ekonomik ve ya sosyal olarak marjinal görülen insanlar daha kolay
etiketlenmiş olur<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4998834828019099791#_ftn1" name="_ftnref1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></a>.
Polis de toplumda <i>öteki </i>olarak kabul
edilen LGBT bireylerin, Kürtlerin, gayrimüslimlerin, göçmenlerin, politik ve ya
kültürel olarak toplumun genel kodlarına uymayan insanların üstüne daha çok
düşecektir. Şüphesiz ki bu cesareti toplumun kendisinden olmayana duyduğu
kayıtsızlıktan almaktadır. Polis şiddeti burada sadece kurumun yapısıyla ilgili
değil, TC’deki otel yakan ve kafa kesen linççi kalabalıkların zihniyetini
paylaşmasıyla ilgilidir.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";">Sonuç olarak;
polis bu kutsalın aracı olarak tanımlanır ve bu sorun AKP hükümetiyle başlayan
bir şey değil, topyekün bir zihniyetin hatta ülkenin temelleri üstüne kurulduğu
sakat modernleşmenin sonucudur.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Constantia","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Constantia","serif";"> Devlet tanrılaştıkça devletin kurumları
tanrının kutsal savaşçıları olarak anılacak, polis şiddeti belki el
değiştirecek ama farklı kesimler üzerinde devam edecektir. Bunun engellenmesi
ancak tanrı-devlet zihniyetinin tasfiyesiyle mümkündür. Devlet, başlı başına
bir angaryayken onu tanrılaştırmak insanlığı ancak felâkete sürükler; bu bir
teori değil hepimizin deneyimidir.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div>
<!--[if !supportFootnotes]--><br clear="all" />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<br />
<div id="ftn1">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4998834828019099791#_ftnref1" name="_ftn1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: TR; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></a> Dr.Clive
Morris, Gary Armstrong, Laura Hawskworth, <i>The
Suspicious Eye, </i>Hull Üniversitesi Kriminoloji Merkezi, 1998</div>
</div>
</div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-57787358351509525862013-11-24T10:46:00.002-08:002013-11-24T10:46:57.879-08:00İnanç: Hayatın Ötesindeki Kurgu<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.itusozluk.com/image/losing-my-religion_32004.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="242" src="http://www.itusozluk.com/image/losing-my-religion_32004.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Ruhu madde dışı yapmak için ilahiyatçıların nedenleri vardı. Ahiret hayatında keşfettikleri hayali ülkeleri yurtlandırmak için ruhlara ve ham hayallere ihtiyaçları vardı. Maddi ruhlar bütün cisimler gibi dağılıp giderlerdi. Oysa, insanlar kendileriyle birlikte her şeyin kötü olacağına, her şeyin biteceğine inansalardı, öteki dünyanın coğrafyacıları ruhlarını bu bilinmeyen meskene gönderme hakkını yitirirlerdi. Bu ruhları otlattıkları umut ve hülya çadırından ve onları altında ezmeye özen gösterdikleri cehennem dehşetinden hiçbir yarar sağlayamazlardı. Yani ahiret âleminin insan türü için hiçbir gerçek yararı olmasa da, insan türünü oraya göndermeyi üstlenenler için yararı büyüktür.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
*<b><i>Jean Meslier - Sağduyu / Tanrısızlığın İlmihâli</i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b><i><br /></i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Marquis de Sade <i>"Eğer Tanrı'dan bahsetmeyi akıl eden ilk ahmak boğazlansaydı, yeryüzünde bir çok cinayet işlenirdi."</i>der. Bu fikri bir zamanlar benimsiyordum, ancak bugün inancı eleştirmek için yüzeysel ve gerçek dışı kaldığını düşünüyorum. Çünkü gördüklerini tanımlama çabasında olan bu adamcağızı boğazlasaydık bile bir başkası bu fikri edinecekti.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
İnanç, insanın zihinsel ve sosyal gelişiminin getirdiği kaçınılmaz sonuçlardan biridir. Dindarların iddia ettiği gibi her insanın içinde doğuştan var olmasa da, maddeyi henüz kavrayamamış atalarımızın dünyayı anlamlandırmaya çalışırken işin bir madde ötesine ve bir inanca dönüşmemesi beklenemezdi.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Kaba olarak; inancı doğuran insanlığın dünyayı anlamlandırma isteği ve gördüklerine, yaşadıklarına karşı duyduğu meraktır. İnanç, insanın yaşamı için bir açıklama bulma gereksiniminden doğmuştur. Mitolojide bitkilerin, hayvanların, doğa olaylarının ve hislerin birer sorumlu tanrılarının olmasının sebebi budur. Gördüğünün ardında onu kontrol eden doğaüstü bir varlık tahayyül etmek, insanın işini kolaylaştırmış ve onu büyük bir zahmetten kurtarmıştır.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Bu masumane anlamlandırma çabası, zamanla dünyanın kendisini önemsiz bir hâle getirmiş, maddeyi anlayabilmek için girilen bu çaba maddenin kendisini önemsizleştirmiştir. Dini bilimin karşısına koymak; bilimin antitezi olarak görmek bu yüzden yanlış bir görüştür çünkü zaten din maddenin gerçekliğini reddetmekte ve onu sanal bir şey olarak görmektedir. İnanç, <i>beşer</i> olanı reddeder ve beşeri açıklamak için kullanılan bilgiyi önemsiz görür. İnancın mantığına göre madde, sadece tanrının neler yapabildiğinin, ne kadar harika bir kainat yaratabildiğinin göstergesidir. Ancak hakikat, beşerin dışındadır ve insanın ona ulaşabilmesi için gündelik hayatından uzaklaşması gerekir. Hâli hazırda din, dünyanın ve insanlığın gerçeklerine yabancılaşmış bir şeyken onu pozitif bilimlerle çürütmeye çalışmak anlamsız bir çabadır.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Aynı zamanda dini basit bir cehalet, geri kalmışlık ya da psikolojik rahatsızlıktan kaynaklanan bir şey olarak görmek de gerçek dışı, gerçek dışı olduğu gibi elitist bir düşüncedir. Dinin insan hayatında edindiği yer tüm bunlardan daha karmaşıktır.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Bir gecede binlerce insanın veba salgınından öldüğü Ortaçağ Avrupa'sında insanların yaşadıkları dünyayı reddedip başka bir dünya kurgulamamaları imkânsızdı. Yaşanılan hayat ne kadar kötü ve ne kadar az tatmin ediciyse, bu hayatın sonrası o kadar anlamlı hâle gelir ve insan, ölümü kabullenemediği için yarattığı hayali âlemleri düşleyerek yaşamaya başlar.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
İnanç, maddenin bilgisine sahip olmayan ilkel insanın hayatı anlamlandırma çabasının ötesinde, hayatın kaynağı ve <i>sanal maddenin ötesindeki gerçek</i> olarak algılanan bir şey hâline gelir. İşte insanların birbirlerini öldürmelerine sebep din burada ortaya çıkar.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Henüz medya, eğitim sistemi, resmi ideoloji gibi tahakküm kaynakları yokken din hepsinin işlevini gerçekleştirmiş ve ilkel bir toplum mühendisliği olarak insanlık tarihinde yerini almıştır. Bugün hayatımızda olan tahakküm kurumları, kilisenin yokluğunda ortaya çıkmış şeylerdir. Din, insanları manevi açıdan hipnotize edip iktidarın birer kulu hâline getirmeye yaramıştır. Bu, dindar insanlara yönelik bir itham ya da hakaret değil, kurumsallaşmış inancın açıklamasıdır.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-size: xx-small;">. </span>Eski Ahit'in tanrısı bir hükümdar gibi konuşur, çünkü dünyadaki hükümdar tasvirinin bütün evrene uyarlanmış hâlidir. Tanrı'nın trajedisi burada başlar; bir kar tanesini bile sanat eseri olarak yaratan yüce kuvvet, birden bire iktidarın ve kralların sözcüsü hâline gelmiştir.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Jean Baudrillard'ın imgesel tanrısı burada önem kazanır<span style="font-size: xx-small;">.(*) </span>Kurumsallaşmış inancın insanlara verdiği dünyaya ve hayata dair bir açıklama getiren, manevi bir şey değil, kilise törenleri ve şehit masalları gibi sembolik şeyler verip onları iktidarın kesin tebaası hâline getiren bir hipnozdur.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
İnanç bireysel bir motivasyon ve rahatlama kaynağı olabilir, hatta zaman zaman insanların içinden çıkamadıkları kavramların (iyilik-kötülük, etik vs) anlaşılması için yardımcı olabilir ancak nazarımda bu onu gerçek yapmaz.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Dünyayı iyi ve kötü olarak kesin çizgilerle ayırmak, onu doğru algılamamızı önler. Yaşam, aydınlık ve karanlık, siyah ve beyaz olarak ayrılabilecek kadar basit değildir. Ancak inanç dünyayı şeytan ve tanrı arasında ayırırken bir taraf seçmemizi ister ve hangi tarafı seçersek seçelim bir savaş içinde olduğumuzu söyler. Zerdüşt'ün Ahuramazda'sı ve Ehrimen'i insanlık tarihinde yerini aldığından beri dünya tanrı ile şeytanın savaş alanıdır. Bireysel hayatımızda ve düşüncelerimizde kurtulamadığımız bu mantık, inancın bize bir hediyesidir.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
İktidar bu yüzden inancı sever, çünkü cennetin anahtarının kendi elinde olduğunu söyleyip insanları şeytana karşı savaşa davet etmek onun gücünü arttırır.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Kısacası; inanç meselesi şüphesiz ki bir yazıyla özetlenemeyecek kadar karmaşıktır. Ancak insanın kendisini kavrayabilmesi ve özgürlüğünü elde edebilmesi için, kurumsallaşmış söylemlerin beynindeki yankılarından kurtulması gerektiğini söyleyebilirim. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;">(*)Baudrillard'ın "İmgesel Tanrı"sından <a href="http://karbeyvina.blogspot.com/2013/06/illuzyonun-reddi-ozgurluk-temsil.html">bu yazımda</a> bahsetmiştim.</span></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-21250239222450939912013-08-12T17:35:00.000-07:002013-08-12T17:36:07.270-07:00Yasak Meyvenin Mirası: Duvarsız Bir Hapishane<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://wedreamtoo.files.wordpress.com/2012/05/slave-mind.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="319" src="http://wedreamtoo.files.wordpress.com/2012/05/slave-mind.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i>Aldım başımı kaçtım. </i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Ey büyücüler, size ey </i><i>bahtsızlık, ey nefret, hazinem size emanet.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Azmettim, söndürdüm içerimde insan ümidi adına ne varsa. </i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Bir yırtıcı hayvan amansızlığıyla atıldım </i><i>üzerlerine boğayım diye cümle sevinci.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Cellatlara seslendim, ısırayım diye ölürken </i><i>mavzerlerin kabzalarını. </i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Seslendim salgınlara, </i><i>boğsunlar istedim, kan içinde, kum içinde beni. </i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Tanrı bildim musibeti. </i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Gırtlağıma kadar battım çamurlara.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Cürümün ayazında kurundum. </i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Hop oturup hop kaldırdım çılgınlığı.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i><b>*Arthur Rimbaud - Cehennemde Bir Mevsim</b></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<br />
Doğan her bebek, kendinden önce yaşamış insanların kötü mirası içinde büyür. Kendinin ve çevresinin farkına vardıkça, bir birey olarak var olmaya başladıkça sırtındaki yük ağırlaşır ve kendi kararlarını verecek yaşa geldiğinde hayatının geri kalanını bu yük karşısında ne yapacağı belirler. Ondan kurtulmaya çabalayacak ya da onu bir parçası olarak benimseyip altında ezildiği bu ağırlığın acısını hissetmemek için yollar arayacaktır. Üzerine çökmüş bu ağırlığın bir parçası olduğunu ve onun gerçekliği olduğunu düşünmek acıyı unutturur, bu yüzden bu yolu seçen insan daha rahat bir hayat yaşar. Ancak onun sırtına bindirilmiş ve kendisini ezen bir yığıntı olduğunu fark eden insan acı çekecek ve daha zor bir hayat yaşayacaktır.<br />
<br />
Semavi dinler, insanlığın Adem ve Havva'nın kötü mirasını taşıdığını söyler. Adem ve Havva, kendilerine yasaklanan meyveyi yiyerek cennetin nimetlerine yüz çevirmiş ve emirlere itaat etmemenin cezasını cennetten kovularak ödemişlerdir. İnsanlık tarihi, Adem ve Havva'nın kendilerine bahşedilen bir cennete yüz çevirip, aç gözlülüklerine yenilmesiyle ve yasak meyveye el uzatmasıyla başlar. Bu meyveye dokunmanın bedelini ise kendilerinden sonraki kuşakların acılar ve savaşlar içinde yaşayacakları fani dünyaya sürülmekle ödemişlerdir.<br />
Oysa insanlığı esir alan ve sırtına bir yük gibi binen günah, Adem ve Havva'nın yasak meyveye uzanmaları değil, bu eylemleri için cezalandırılmayı kabul etmeleridir. İnsanın hayatını çekilmez kılan şey, ilk ebeveynlerinin merakı ve açgözlülüğü değil, kendi doğal eğilimleri yüzünden cezalandırılmaya razı olmaları ve yasağı deldikleri için pişman olmalarıydı. <br />
<br />
Yasak Meyve hikayesinin anlattığı şey; değerlerin ve emirlerin insanın kendi eğilimlerinden daha değerli olduğudur.<br />
<div>
<br /></div>
İnsanın esareti bu bilinç ile başlar. Eylemlerden önce neyin yasak olduğunu öğrenen insan, labirentte yürür gibi yürüyecek ve bütün eylemlerini çizgileri, sınırları olan bozuk bir bilincin belirlemesine izin verecektir. İnsanın esir düşmesinden daha kötü bir şey varsa, kendi zihnine başkaları tarafından yerleştirilen cümlelerin esiri olmasıdır. Kafasının içinde dönüp duran bu ses, dünyadaki bütün silahlardan daha tehlikelidir. Çünkü onu dinledikçe, hapsolduğu sınırların ardında korkunç şeylerin olduğuna ve bütün güvenliğini çizilen sınırlar içinde yaşamaya borçlu olduğuna inanır. Ahlâki safsatalarla yankılanarak onu esir alan bu korku, kendi özünden, doğal eğilimlerinde ve isteklerinden uzaklaşmasına, onları duvarın dışında <i>tehlikeli bölge</i>de bırakmasına, bilincinde yaratılmak istenen şekle dönüşmesine sebep olacaktır.<br />
<br />
Hapsedildiği sınırların cennet olduğuna inandırılan insan, sınırlara yaklaşmaya dahi cesaret edemeyecek ve onların ötesindekine karşı duyduğu merakı, kendi gerçekliğini umursamadığı ahlâki söylemlerle bastıracak ve bir türlü çıkamadığı dar alanda mutlu olduğunu zannedecektir. Sınırları koyan başkasıysa da canından çok koruyan bu aciz insanın kendisidir. Sınırların ardındaki her şey kötü olduğu için, oralarda görünen herkes düşmandır.<br />
<br />
Duyduğu korkuyu ahlâk olarak benimseyen ve aşamadığı sınırları korumak için canını feda etmeye hazır olan insan, dünyadaki en tehlikeli yaratıktır. Çünkü kendisine dayatılanları benimsedikçe özüne, insanlığa ve erdeme dair her şeyi kaybedecek, gardiyanlığa terfi eden bir mâhkum gibi kendisini esir alanların gözünde imtiyaz kazanmak için saldıracaktır. Kendinden uzaklaştıkça ondan yaratılmak istenene yakınlaşacak, insanlıktan uzaklaştıkça itaat eden ve öldüren bir makine olmaya yaklaşacaktır.<br />
Çünkü en doğal eğilimlerini ahlâksızlık olarak benimsemiş ve onları dile getiren insanları aciz yaşamı için tehlike olarak görmeye başlamıştır. Karşısında taaruza geçtiği şey ise, başkaları değil, kabul etmediği kendi gerçekliğidir. Saldırdıkça kendi insanlığını daha çok unutacak ve kaçamadığı esaretinden zevk aldığı sahte yargılara daha çok bağlanacaktır.<br />
<br />
İnsanın kendi gerçekliğini bulması ancak çizilen bu sınırlara ve yaşamın değişmez yasalarıymış gibi benimsetilen safsatalara isyan etmesiyle başlar. İsyan ettikçe kendi eğilimlerine ve gerçekliğine daha çok yaklaşacak ve duvarın ardının söylendiği kadar karanlık olmadığını görecektir. Hıristiyanlar, insanların atalarının açgözlülüğüyle gelen günahtan vaftiz edilerek kurtulacağına inanırlar. Oysa insanın kendini esir alan bilinçten kurtulmasının tek yolu isyan etmektir.<br />
Her başkaldırı, insanın özüne dönmek ve kendini kabullenmek için attığı bir adımdır. Çünkü kendine yabancılaştırılarak kontrol altına alınmıştır ve tekrar kendi olmanın tek yolu bu kontrolü yıkmak, egemenlerin lehine çalışan kendi <i>öz-denetim</i>den kurtulmaktır.<br />
<br />
İnsan itaat ettikçe, sistemin doğrularını kendi yaşamının değişmez gerçekleriymiş gibi kabullendikçe kontrol edilen bir bedene dönüşür. Kendisini bir bedenden ibaret olmaktan kurtaracak tek şey, isyan etmek ve ona bir canavar gibi gösterilen gerçekliğini kabullenmektir.Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-31315400370766525682013-07-24T15:25:00.002-07:002013-07-24T15:25:37.243-07:00Hermes'in Laneti ve Mohawk Valley Yöntemi<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://25.media.tumblr.com/tumblr_m3ll4dUTbf1qautzgo1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://25.media.tumblr.com/tumblr_m3ll4dUTbf1qautzgo1_500.jpg" width="294" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i>"Asıl sorun, özgür bir toplumda mı yoksa bir çeşit kabullenilmiş totalitarizm altında olayların merkezinden uzaklaştırılmış şaşkın sürü olarak bir yerlere sürülen, dehşete düşürülen vatansever sloganları bas bas bağıran, hayatları için sürekli korku duyan, huşu işe kendilerini yok olmaktan kurtaran liderlere hayran olan; eğitimli sınıflarınsa bir emirle uygun adıma geçerek kendilerinden beklenen sloganları tekrar ettiği ve evinde değerlerini kaybederek gerileyen bir toplumda payımıza düşeni mi yaşamak istediğimiz. </i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i> Bu bir seçimdir. Yüzleşmek zorunda olduğumuz bir seçim. Böylesi soruların cevabı aslında büyük ölçüde senin benim gibi insanların elinde."</i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i><b>Noam Chomsky</b></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b style="font-style: italic;"> </b>Gustave Le Bon, <i>Kitleler Psikolojisi</i> adlı eserinde insanlığın bir <i>kitleler çağı</i>na girdiğini ve yönetimin kişilerin insiyatifinde çıkıp kitleler tarafından belirlendiğini söylemişti. Ancak bunu söylerken, kitlelerin azınlıklar tarafından kontrol edilen ve kendilerine benimsetilen gerçeklerin dışına çıkamayan iradesiz çoğunluklar hâline gelebileceğini tahmin edemediğini düşünüyorum.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Çünkü her ne kadar iktidarın seyrini belirleyen halk kitleleriymiş gibi görünse de, bu kitlelerin iradesi basit bir oyundan ibarettir.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Ancak kitleler, iktidar için uyutulabildiği ve yalanlara inandırılabildiği sürece tehlikesizdir. Çünkü bir şeylerin farkına vardıklarında kendilerine nasıl aşağılıkça bir oyun oynandığını anlayacak ve yakın zamanda tanık olduğumuz gibi, bu sirkin sahiplerine ve soytarılarına karşı ayaklanacaklardır.</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
İktidar, ayaklananmanın büyümesini önlemek için kendisine başkaldıran insanları, halkın geri kalanına kan emici yaratıklar olarak göstermek zorundadır. Kendini aklayabilmek için devamlı olarak yalanlar üretir ve bir beyin yıkama sistemi hâline gelen medya yoluyla insanları, kendisine başkaldıranların kötü olduğuna inandırır. Bu beyin yıkama, kitlelerin çocukların bile inanmayacağı kadar aptalca yalanlara inanmalarını sağlar.</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
İşte Hermes'in Laneti tam olarak burada başlar. Hermes, Yunan mitolojisinde tüccarların, hırsızların ve kumarbazların koruyucusu, tanrıların en kurnazıdır. Apollon'un ineklerini çalar ve cezalandırılmak için Zeus'a götürüldüğünde bir kaplumbağa kabuğundan yaptığı gitarı çalarak Zeus'u ve Apollon'u etkiler. Zeus, Hermes'i cezalandırmak yerine ona bir çift kanatlı ayakkabı verir ve onu tanrıların habercisi yapar. </div>
Hermes'in en önemli özelliği yalancılığıdır. Zeus, Pandora'yı yaratırken yalan ve hile yetisini Hermes'ten istemiştir. Onun bir özelliği de itaatkar ve hizmetkâr oluşudur. Olympos eğlencelerinde tanrılara hizmet eder, onlar için odun keser, et pişirir ve bütün zamanını diğer tanrılara hizmet etmekle geçirir.<br /><div class="" style="clear: both; text-align: left;">
Bugün medyanın büyük kısmı Hermes'i totem edinmiş gibi, onun geleneğini devam ettiriyor. Eğer politeizm günümüz toplumunda yaygın olsaydı, bugün herkesi provakatör ve terörist ilan eden penguen sever gazete ve televizyonların habercileri, TRT binasının olduğu yere Hermes'in tapınağını inşa eder heykelleri etrafında dönüp onun sunağında kurban keserlerdi. Hermes artık bir tanrı değil, mitoloji kitaplarında kalmış bir figürken bile onun geleneğine bu kadar sadık kalmaları bunu düşündürüyor. Tıpkı Hermes gibi bütün varlıklarını yalan ve hile üzerine kurup, egemenlerin sofrasında onlara hizmet ediyorlar.</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
Medyanın manüpilasyonuna maruz kalıyorken ve onun tarafından, ülkenin büyük bir kesimine <i>"vandal, terörist, kan emici"</i> olarak gösteriliyorken bu sistemi ve nasıl işlediğini iyi anlamamız lâzım.</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
Bugün medyanın görevi, halkı devletin politikalarına alıştırmak, hiç bir insanın onaylamayacağı barbarlıklar devlet tarafından yapıldığında meşru göstermek ve insanlara sorunlarını unutturup dikkatlerini başka yerlere çekmektir. Diktatörlerin ve otoriter yönetimlerin, kolluk kuvvetlerinde daha çok önem verdikleri bir şey varsa o da propaganda ve bu propagandanın yayıldığı medyadır. Çünkü halkı kolluk kuvvetleriyle tamamen sildirmek zahmetli ve kesin sonuç vermeyecek bir iştir, ancak beyinlerini yıkayarak ve kendi yalanlarını mutlak doğruymuş gibi benimseterek teslim almak, devleti güçlendirecek ve silahın elde edemediği otoriteyi halkın üzerinde sağlayacaktır.</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
1937'de Pennysylvania'da Johnstown çelik işçileri büyük bir grev yaptılar. 30lu yıllar boyunca ABD'deki işçi mücadeleleri sonuç vermeye başlamış ve işçiler <i>1935 Wagner Yasası </i>gibi kazanımlar elde etmişlerdir. Doğal olarak bu durum sermayenin ve iktidarın pek hoşuna gitmedi. Bu yüzden grev kırma yoluna gittiler, ancak şiddete başvurmak işe yaramıyordu. Grevi kırmak için yapılması gereken şey propagandaydı ve bu propagandanın amacı grevcilerin topluma zarar veren bozguncular olduğuna inandırmaktı. Çünkü Amerika, işçi, işveren, ev hanımı ve bir çok insanın bir arada yaşadığı uygar bir toplumdu ve kötü niyetli bozguncular bu uyumu mahvetmeye çalışıyorlardı. Bu kara propaganda işe yaradı ve bu yöntem bir daha sonra da <i>"Mohawk Valley Yöntemi"</i> olarak grevlerin kırılmasında kullanıldı.*</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
İşte bu yöntem, insanları kandırmanın en etkili yoludur. Sistem, insanlara çocukluktan itibaren benimsetilen bazı <i>değerler</i>in tehdit edildiğinden ve eğer bozguncu sürüsü ortadan kalkmazsa zarar göreceğinden bahseder. Eğer işçiler grev yapıyorsa kutsal Amerika tehlikededir. Eğer birileri Kürtçe konuşuyorsa <i>atalarımızın kanıyla kurulmuş yüce Türk devleti</i> tehlikededir. Ne kadar farklı yerlerde kullanılırsa kullanılsın bu propagandanın özü aynıdır: ortada insanların ortak çıkarlarını ve toz pembe sistemi tehdit eden kötü niyetli insanlar vardır, bunlar mutlak huzurun sağlanması ve değerlerin korunması için yok edilmelidir.</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
Düşünmeye üşenen ve sahip olduklarını kaybetme korkusunda olan kitleler, bu yapay tehditlerden korkarak beyne sahip olarak doğmuş hiç bir canlının inanmayacağı kadar ahmakça yalanlara inanmaya başlarlar. Dünyayı saran bir Komünizm tehlikesi olduğu için Ronald Reagan ve onun desteklediği El Salvador çeteleri kahramandır. Müslümanlar medeniyeti tehdit ederken onların üstüne ordularını yollayan George Bush, medeniyetin koruyucusudur. Almanları Çingenelerin ve Yahudilerin zulmünde koruyan Adolf Hitler bir kahramandır. Kardeş kardeşi öldürürken tanklarıyla ülke yönetimini ele geçirip binlerce insanı işkencelerde öldüren Kenan Evren iyi biridir. Ulu bir önder ülkenin bütünlüğünü korumak için Dersim'de katliam emri verir. Faiz lobisi, ülkenin büyümesini çekemezken onun kışkırttığı çapulcularla mücadele eden Tayyip Erdoğan bir kahramandır, binlerce insanı yaralayan, işkence eden, taciz eden ve bazılarını öldüren polis ise cennetin kutsal koruyucularıdır.</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
Tüm bu kahramanlar, yüce insanlar binlerce insanın acı çekmesine sebep olmuştur ancak ülkenin bütünlüğü ve medeniyetin tehlikelerde korunmas yanında bunun lafını etmek yakışık almaz. Çünkü <i>değerler</i> uğruna bazı fedakarlıklar gösterilmelidir. Sistemin ve onun medyasının bize benimsettiği düşünce tam olarak budur. Hermes'in geleneğinde gelen medya her zaman ezenin yanında olacak ve ezilenleri yok edilmesi gereken kötü niyetli insanlar olarak gösterecektir.</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
Bugün medyanın ikiyüzlülüğüne tanık olunduğu hâlde, insanların eski yalanlara inanmaya devam etmeleri ve kendilerini vandal olarak gösteren medyanın on yıl önceki yalanlarını hâlâ benimsiyor olmaları da trajikomik bir durumdur. Yaşadığımız ülkede kimse ABD'nin Irak'a <i>baskı altındaki halkı kurtarmak</i> için gittiğine inanmazken, herkes okyanus ötesinde üretilen bu yalanın farkındayken, Güneydoğu'daki sorunun sadece ihanet etmek için bomba patlatan birkaç başı bozuğun meselesi olduğuna inanmak oldukça popülerdir. İnsanlar bir yandan medyanın yalancılığına küfrederken, diğer yandan bu yalancılığa inanmaya devam etmektedirler.</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
İşte kurtulunması gereken budur. Bilinmelidir ki, iktidar ve onun medyası halka asla doğruyu söylemeyecek ve medya tıpkı Hermes gibi, iktidarda olanlara ayırt etmeden hizmet edecektir.</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;">*Noam Chomsky - Medya Denetimi</span></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-85132432835177680472013-06-19T07:46:00.000-07:002013-06-19T08:58:34.388-07:00İllüzyonun Reddi (Özgürlük Temsil Edilemez)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/p480x480/644043_258444344277838_1363411403_n.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><img border="0" height="269" src="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/p480x480/644043_258444344277838_1363411403_n.png" width="320" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i><br /></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>"Üyeler tarafından istenmeyen faaliyetlerin engellenmesi umuduyla kurallar veya iç tüzük hükümleri kabul edilir. Liderlik meşru kaygıları ele alarak yola koyulur, ancak çok geçmeden güç sayesinde yozlaşır. Faaliyetlerin diğer üyelerden gizlenmesini veya aldatmacaların kullanılmasını gerektirse bile, kendisi ve örgütlenme için iyi olduğunu düşündüğü şeyleri yapmaya başlar. Seçkinler kendilerinin dışlanmasını üyeler açısından güçleştirerek kendi yerlerini sağlama almaya teşebbüs ederler, ve sürekli olarak güçlerini arttırmak için çabalarlar. Seçkinler liderliğinin eleştirilmesini yasaklayabilirler, veya kendisine "sade" üyelerinkine baskın olan insan-üstü nitelikler atfedebilirler. En nihayetinde seçkinler artık üyelerin kontrolü altında değildirler, ve onlara meydan okunamaz. Örgütün tüm gücü ve kaynaklarıyla çılgınca etrafa saldırarak, ona karşı gelmeye cüret edenleri cezalandırabilir. Üyelik artık gönüllü değildir, örgütün yargı alanı içerisinde olduğuna karar verdiği herhangi bir şeyin sınırları içinde kalan kim olursa olsun bu ona dayatılır. Aslında zarar verilmesini engellemeyi amaçlayan yasalar ve otorite, seçkinler tarafından hedeflenen kimselere zarar vermenin bir aracına dönüştürülür."</i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i><b>-Ed Stamm - Rıza ya da Zorlama (<a href="http://beneaththeground.org/eyfiti/anarsistbakis/geocities.ws/anarsistbakis/makaleler/stamm-rizavezorlama.html">Anarşist Bakış </a>Çevirisi)</b></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i style="font-weight: bold;"> </i> Machiavelli <i>Prens</i> adlı siyasetnamesinde hükümdarın ayakta durabilmesi için baskı altında tuttuğu toplumun güvenini kazanması gerektiğinden bahseder. Hükümdar sert olmalı, egemenliğini devam ettirebilmek ve devletin devamlılığını sağlayabilmek için ahlâk ve kanun tanımaksızın her şeyi yapacak cesareti göstermeli ancak bunları yaparken halka kendisini bir iyilik meleği gibi göstermelidir. Çünkü ordu ne kadar güçlü olursa olsun, tebaası tarafından sevilmeyen bir hükümdar o koltukta kalamayacaktır.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Hükümdarın tanrının temsilcisi, ülkenin hükümdarın malı ve halkın hükümdarın kulu olarak algılandığı zamanlarda bile bu durum böyledir. Hükümdar kendisini halka iyi göstermek, onları yaptığı eylemlerin iyiliğine ve gerekliliğine inandırmak zorundadır.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> İktidar, kendini hükmedici değil <i>temsilci</i> olarak tanıtır. Kutsalın uygulayıcısı ve temsilcisidir. İlkel kabilelerde şef, aynı zamanda şamandı ve kutsal ruhlarla aracılık ettiğine inanılırdı. Kabile içindeki statüsünü bu inanca borçluydu. Krallıklarda ve imparatorluklarda lider tanrının temsilcisi ve emirlerinin uygulayıcısı olarak algılanıyordu. Ortaçağ'da gerek Hıristiyan gerek İslam devletlerinde hükümdarlar, dini liderler tarafından tanınıyor ve meşruiyetlerini onların verdikleri unvanlardan alıyorlardı. Bugün ise iktidar kendini <i>halk iradesi</i> olarak tanıtıyor. Halkın temsilcisi olduğunu, yetkisini halktan aldığını söyleyerek halka zulmediyor. Önceki yazımda bahsettiğim gibi, bu o iktidarın ve ya bu partinin politikasından çok, devletin gerçek yüzüdür.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Çünkü iktidar hiç bir zaman temsil ettiğini söylediği şeyleri umursamaz. Tüm bunlar iktidarın meşruiyeti değil, sadece kalkanıdır. İşte burada <i>imge</i>yi anlamak gerekir.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Jean Baudrillard, kitlelerin tanrı düşüncesini değil tanrı imgesini benimsediğini savunur. Çünkü kitlelerin sahip olduğu bu tanrı inancı, kurumsallaşmış bir dinin ve kilisenin dışına asla çıkamamıştır. Bu imgesel tanrı, kitlelere kilise törenleri, şehit ve aziz masalları ve bunun gibi sembolik şeyler verir. Kitleler putperest doğmuş ve putperest kalmışlardır. Bir inanç, dava ve ya lider adına ölürken dini bir büyücü gibi gösterişli bir şekilde kullanarak emmişlerdir.*</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Bu <i>imgesel tanrı</i>nın dinlerin tanrısından ibaret olduğunu zannetmiyorum. Çünkü iktidar kavramları dejenere ederek kendine bir <i>imge </i>yaratır. Topluma o imgeden aldığını yetkiyle hükmeder. Halka hizmet etmek için geldiğini söylese de, külliyen yalandır. Bir evde hizmetçi olarak çalışan birinin ev halkını keyfi olarak dövmesi nasıl hayal edilemezse, halka hizmet için gelmiş birinin <i>hizmet etmekle yükümlü</i> olduğu halka zulmetmesi ve yaşamların kısıtlaması da hayal edilemez. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Kısacası, iktidarların tarih boyunca imgeleri olmuştur. Bu imgeler inançların, kavramların, düşüncelerin, ideolojilerin dejenere edilip içinin boşaltılmasından, anlamını yitirmesinden ibarettir. İktidarın kullandığı inanç, ideoloji nasıl anlamını yitirip aslında olduğundan farklı bir şeye dönüşüyorsa (bkz. Kuzey Kore) <i>halk iradesi</i> de iktidar için bir göz boyamadan ve imgeden ibarettir.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Bugün halktan yetki aldığını söyleyerek zulmeden bir iktidarla karşı karşıyayız. Bütün caniliklerini ve hukuksuzluklarını seçim sandıklarıyla ve istatistiklerle meşrulaştırmaya çalışıyor. Bunu iktidardaki kişinin art niyeti ve ya <i>narsistliği</i> ile yorumlamak doğru olsa bile, tek başına yeterli değildir. Çünkü iktidara kim gelirse gelsin, gücün ve hükmün kendisine verilmesiyle tiranlaşacaktır. Bugün yaşadığımız iktidardaki kişinin tutumuyla ilgili olduğu kadar halkın sandığı irade gösterilen ve düşüncenin belli edilebileceği tek meşru yer olarak görmesiyle ilgilidir.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Hepimiz oy vermenin ve kendimizi temsil edecek birini bulmanın <i>özgürlüğün tek yolu</i> olduğuna inandırıldık. Kendimizi ifade edebilmemiz için takım elbise giyen ve ağdalı konuşan bir temsilci bulup sandıkta onun adına ve ya tüzüğü ve propagandası hoşumuza giden bir partinin amblemine mühür basmamız gerekliydi. Milyonlarca insanın beş yüz küsür kişi tarafından temsil edilebileceği ve bunun <i>toplumsal irade </i>olduğu gibi komik bir yalana inandırıldık.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Parlamento ve seçim sadece <i>kendimizi yöneteni seçtiğimize</i> inanmamız için var olan komik bir tiyatronun parçalarıdır. Seçim aynı zamanda özgürlüğü ve bireysel iradeyi pasifize etmenin yoludur. Toplum, iradesini sandıkta gösterdiğine inanarak bütün özgürlük ve hak arayışlarından pasifize edilir. Böylece sandık sonuçları iktidarın bütün zorbalığının bahanesi hâline gelir.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Eski Yunan demokrasisinde oy vermek sadece seçkinlerin (şehirde yaşayan özgür, kentli erkeklerin) hakkıydı. Dolayısıyla irade seçkinlere aitti. Bugün oy verme hakkına hepimiz sahip olsak da irade hâlâ seçkinlere ait. Bizim bu yanılgımız ayrıcalıklı bir sınıf yaratmış durumda. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Kısa zaman önce milletvekillerinin maaş zammını öneren yasayı hiç bir sorun olmadan onaylaması gündemdeydi. Her konuda birbirlerine giren, tekmelerle ve tokatlarla saldıran, hakaret eden milletvekilleri söz konusu maaşları ve ayrıcalıkları olduğunda bir araya geldiler. Onlara bu yüzden kızmanın anlamsız olduğunu düşünüyorum çünkü yaptıkları tek şey kendi sınıf mücadelelerini vermekti. Seçilmiş, yalıtılmış ve ayrıcalıklı bir konumdayken, yakınları bile toplumun geri kalanından daha ayrıcalıklıyken bu insanların fazladan birkaç bin lira istemeleri anormal değildir. Çünkü onları irademizin tek yolu olarak görmek, yapacakları bütün şimarıklıkları kabul ettiğimiz anlamına gelir.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Halk, iradesini sandıktan ibaret gördüğü sürece iktidarda kim olursa olsun diktatörleşecektir. Bütün iktidarların temelde aynı olduğunu düşünüyorum, iktidarın reflekslerini ise halk belirler. Halk <i>yönetilme</i>ye hazır bir hâldeyse dikta doğal bir sonuçtur.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Bugünlerde bu <i>irade yanılgısını</i> yenmenin önemini anlamamız gerekiyor. Son zamanlarda yaşananları bir parti/hükümet meselesine indirmek bu yüzden tehlikelidir. Çünkü dikta AKP'nin gelmesiyle başlamadı ve gitmesiyle bitmeyecek.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Eylemlerin iktidarı korkutmasının en büyük sebebi insanların bu illüzyonun sahteliğini fark etmeleri ve iradesini kendilerine çizilen sınırlar dışında göstermeye başlamış olmalarıdır. Ancak söylemler iktidar üzerine yoğunlaşır ve mesele buraya indirgenirse bu komik döngü tekrarlayacaktır.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Bugün sahip olduğumuz haklar ve özgürlükler bize verilmedi. Sekiz saatlik çalışma ve haftasonu tatili gibi haklar bile uzun mücadeleler sonucu alındı. Dolayısıyla iktidardan <i>haklarımızı vermesini</i> beklemek komik bir beklentidir.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Parklarda yapılan forumlar bu yüzden önemlidir. Halkın doğrudan irade göstereceği bu forumlar yaygınlaştırılmalıdır. Böylece bu mücadele belli bir kesimin mücadelesiymiş gibi görünmekten çıkacaktır.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> İktidar kontrol edemediği bizleri sindirmek için elinden geleni yapmaya devam edecek. Kolluk kuvvetlerini üstümüze sürecek, savcılarıyla ve hukukla gözümüzü korkutacak, sopalı kenar mahalle milisleriyle bizi yıldırmaya çalışacak. Ancak tüm bunların boşa çıkacağını göreceğiz. Çünkü kaybetme korkusu taşıyan bir iktidar, karşısındaki harekete olağan gücüyle saldırmaya başlar. 12 Eylül'de kitapların yakılması boşuna değildir, çünkü zorbalığı sona erdirecek olan şey bilinçtir. Bilinci engellemeyen iktidar ise bilinçlenmiş ve ya bilinçlenmekte olan insanlara var gücüyle saldırır. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Durum böyleyken meseleyi iktidardaki isimlerin değişmesine indirmek bir bilinç bunalımına yol açar. Kimse tarafından temsil edilmeyeceksiniz. Özgürlüğünüz tahta sandıklarda gerçekleşip politikacılar tarafından dile getirilmeyecek kadar değerlidir. O size verilmez, zaten sizindir ve yapmanız gereken sizin olan yaşama hakkını geri almaktır.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: x-small;">*Jean Baudrillard, Sessiz Yığınların Gölgesinde ya da Toplumsalın Sonu, Çev: Oğuz Adanır, İstanbul 1991, Ayrıntı Yayınları, s.10-11</span></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-67768292790392239192013-06-12T10:23:00.002-07:002013-06-12T10:23:44.788-07:00Çapulcu Denemeler<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://sphotos-b.xx.fbcdn.net/hphotos-frc1/p480x480/581681_529903880401200_839126325_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://sphotos-b.xx.fbcdn.net/hphotos-frc1/p480x480/581681_529903880401200_839126325_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-size: x-small;"><i>Burjuva toplumu sadece denklik kuralını mantıksal ve tarihsel aşırı uçlara taşımıştır. Bütün insanlar alıcılar ve satıcılar olarak eşittir herkes serbest piyasa ortamında egemen egodur. Bir zamanlar insanlığı boylarda, klanlarda, kabilelerde, polisin kardeşliğinde ve loncanın mesleki cemaatinde birleştiren bağlar tamamen çözülmüştür. </i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-size: x-small;"><i>Kolektif insanın yerini monadik insan alır; geçmişin kan bağı, kardeşliği ya da meslek bağları yerlerini mübadele ilişkisine bırakır. Burjuva piyasasında insanlığı birleştiren şey rekabettir: Tek bireyin herkese karşı evrensel düşmanlığı. Rakip sermayeler, el koyan ve savaşan burjuva girişimler düzeyine erişen piyasa acımasız bir kuralı dayatır: “Büyü ya da öl”; sermayesini katlayamayan ve rakiplerini yutamayanlar yutulacaktır. Kişiliğin bile alınıp satılan bir nesneye indirgendiği bu giderek daralan toplumsallık dışı ilişkiler kümesinde, toplum üretim için üretim kuralına bağlıdır. Denklik kendisini bir mübadele değeri olarak sunar; paranın dolayımıyla, bütün sanat eserleri, hatta her ahlaki kaygı değiştirilebilir bir miktara indirgenir. </i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-size: x-small;"><i>Toplumun üretim için üretim kuralıyla yönetildiği ve büyümenin ölümün tek panzehiri olduğu bu nicel denklikler alanında, doğal dünya doğal kaynaklara, benzersiz bir başıboş sömürü alanına indirgenir. Kapitalizm, doğanın insan tahakkümüne sokulması doğrultusundaki kapitalizm öncesi nosyonu onaylamakla kalmaz, aynı zamanda doğanın talanını toplumun temel yasasına dönüştürür. Üretim için üretim ilişkisi, burjuvanın sapkınlığı sonucunda değil, hem yön verdiği hem de boyun eğdiği bizzat piyasa ağının sonucu olarak yaratılmıştır. Ona ekonomik çıkarlardan önce insan çıkarlarını gözetmesi doğrultusunda çağrıda bulunmak, otoritesinin onun maddi varlığının bir işlevi olduğu gerçeğini göz ardı etmek demektir. Ekonomik çıkarlarından ancak toplumsal gerçekliğini inkâr ederek, aslında, insanlığını kurban eden otoriteyi inkâr ederek vazgeçebilir. </i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-size: x-small;"><i><b>*Murray Bookchin - Ekolojik Bir Topluma Doğru</b></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-size: x-small;"><i><b><br /></b></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Gezi Parkı'na bu olaylar başladığından beri üç kez gittim, bir gece kaldım ve dün akşam kurşun askerlerin hiç bir sebep yokken parka saldırmasına şahit oldum. Amerikan askerlerinin Irak'ta yaptıklarıyla bu adamların Gezi Parkı'na ve ülkenin her yerinde bu durumu protesto eden insanlara yaptıkları arasında bir fark olduğunu düşünmüyorum. Nasıl Amerikan askerlerine Iraklıların <i>"medenileşmemiş"</i> canlılar olduğu ve yok edilmelerinin meşru olduğu söylendiyse, belli ki kurşun askerlere de bizim hakkımızda benzer şeyler söylenmiş. Bu barbarlığın sebebi üzerine bir şeyler yazmam gerektiğini düşündüm. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-size: x-small;"><i style="font-weight: bold;"> </i> </span>İktidar, bütün meşruiyetini, egemenliğini yalanlar üzerine kurmuştur. Bütün alçakça eylemlerini masum göstermek için yalanları vardır.<i> </i>Eğitim kurumları, insanları iktidarın yalanlarından oluşan bir dünya görüşünün içine yerleştirir. Ancak bu yalanların devamlılığını sağlamak medyanın görevidir. Medya, insanları iktidar adına hipnotize eder. Sistemin işlemesi için medyanın inandırıcı olması, insanların gözünde gerçekçi olabilmesi ve doğru/yanlış bütün söylemleri kabul ettirip bütün olayların iktidarın lehine çevirebilmesi gerekir. Ancak iktidarın en çok korktuğu şey, medyanın çuvallamasıdır. Medya çuvalladığı ve inandırıcılığını yitirdiği zaman iktidar insanları bir şeylere inandırmaya çalışmayacak, zaten kör kütük inanan insanlara konuşmak için bir şeyler verecektir. Gezi Parkı olaylarıyla başlayan <i>toplumsal patlama</i> bize bunu gösteriyor. Medya inandırıcılığını yitirdi ve otorite kutsal fedaileriyle baş başa kaldı! İşte yaftaların önemi burada başlıyor.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Otorite, karşısında yaptıklarından memnun olmayan ve yalanlarına inanmayan bir kitle bulduğu zaman yaftaların arkasına sığınır. Bu yaftalar bir anlamda otoritenin kendini nasıl tanımladığını, nasıl bir <i>öteki</i>ye sahip olduğunu belirler. Kendi kitlesinde meşruiyet kazanmak ve gaddarca eylemlerini haklı çıkarmak, silahlı güçlerini birer melekmiş gibi göstermek için <i>öteki</i>lere ve onları yaftalamaya muhtaçtır.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Bugün iktidar, inandırıcılığını kaybetmenin etkisiyle barbarca saldırıyor. Bütün iktidarlar kuzu postu giymiş canavarlara benzerler, üstlerindeki post yırtıldığında saklayacakları bir şey kalmadığı için canavar gibi davranmaktan çekinmezler. Birkaç yıl önce demokrasi havarisi, insan hakları savunucusu olarak bilinen, Türkiye'de ve dünyada böyle reklam yapan -hangi gazete olduğunu hatırlamıyorum ama yabancı bir gazete AKP'nin ikinci kez seçilmesini Franco rejiminin bitmesine benzetmişti- iktidar, göz boyama yeteneğini kaybedince dünyanın her yerinde bulunan <i>devlet fetişistlerinden</i> aldığı güçle barbarca saldırmaya başladı. Kitlesine de bu saldırdığı insanların <i>çapulcu</i> olduğunu söyledi. Yaptığı tek şey kendisine her koşulda inanacak bu kitleyle konuşacak bir şeyler vermekti. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Hiç bir yaftayı bu kadar sahipleneceğimi düşünmezdim. İktidar, karşısında tek bir yerden organize edilen bir kitle olmadığı için "komünist, PKKlı, darbeci, faşist, anarşist, terörist, CHPli("ha" ile okunur), bolşevik, vs" gibi bir yafta bulması imkansızdı bu yüzden daha geniş, toplumun her kesimini ve her görüşünü kapsayabilecek, birleştirici bir kelime buldu. Çünkü her ne kadar aksini iddia etse de bu kitle organize edilmiş, yönlendirilmiş, belli bir ideolojiden beslenen bir kitle değildi. Bu politik bir eylem değil, toplumsal bir patlamaydı. Bu, devletin sevmediği insanların, soysuzların ve <i>çapulcuların</i> isyanıydı.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<b><i>Delilik ve Çapulculuk:</i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Desiderus Erasmus; deliliği insanın gerçeğe ulaşması ve <i>özsaygı</i>dan kaynaklanan gerçek mutluluğa sahip olması için tek yol olarak görür. Deli, aklını değil düşünsel zincirlerini yitirmiştir. Rahat bir hayat yaşayabilecek ve sevilen biri olabilecekken huzursuzluk yaratan, soyluların keyfini kaçıran ve insanların yapay mutluluğunu reddedip, gerçek mutluluğun acısını çeken bir varlık hâline gelmiştir. Bilim, sanat ve felsefe delilerin işidir ve bilgelik deliliktir. Erasmus, Sokrates'in deliliğini şöyle açıklar:</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>"Hakkında ileri sürülen sürülen suçlamalara ve onu mahkûm eden yargıya kim sebep oldu? Bilgelik değil mi? Eğer bulutlar ve fikirler üzerine felsefe yapmakla meşgul olacağı, tahtakurusunun ayağını ölçeceği, sineğin vızıltısı karşısında secde edeceği yerde hayatın sıradan işlemleri için gerekeni öğrenmiş olsaydı, bu felâket başına gelmezdi."*</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Deli, söyledikleri dikkate alınmayacak kadar <i>aklını yitirmiş</i> denildiği hâlde azını açtığı an susturulması gereken bir canlıdır. Bu iktidarın deliliğe bakışını ve ona duyduğu nefretin sebebini gösterir. Çünkü deli, kralın değil kendi aklının kölesidir ve kralın yalanları onun beynine etki etmeyecektir. Bu yüzden tarih boyunca şeytanın kölesi olduğu söylenmiştir.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Ortaçağ'da deliler, bedenlerinin cinlerin ve şeytanın esiri olduğu söylenerek yakılırdı. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Faucault'ya göre iktidarın deliliğe -bugün için marjinallik de diyebiliriz- bakışı pek değişmedi. Ortaçağ'ın olduğu gibi modern zamanında delileri vardı. Deliler büyücülerin torunu olmasa da psikiyatri, engizisyon geleneğinin devam ettiricisidir. Amacı topluma uymayanları, dairenin dışındakileri ve delileri, beyinlerini kesip biçip <i>tedavi etmek</i>, iktidar ve toplum için mâkul biri hâline getirmektir.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Deli, kontrol edilemez bir canlıdır. Bu kontrol edilemezliği onu iktidarın ve fedailerinin gözünde şeytani bir varlık hâline getirir. Devlet kendine her zaman bir şeytan bulacaktır. Bir örnek vermek gerekirse, Amerikan çizgi romanları çirkin Komünistlerle savaşan kahramanlarla doludur. Devlet kendi otoritesine karşı çıkan herkesi yarattığı şeytanın uşağı olarak lanse eder. Otoriteye karşı çıkan insan, şeytan tarafından ele geçirilmiş, kandırılmış, ruhu kötüleşmiş ve <i>ihanet etmiş</i>tir. Aklını ve vicdanını yitiren bu insan, susturulmalı ve ülkenin güvenliği, halkın huzuru için yok edilmelidir.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Bugün hükümetin ve ona yakın basının Soğuk Savaş paranoyalarını tekrar tekrar pişirip servis etmesiyle bu algının hiç değişmediğini gördük. Bugün bir çok insanın gözünde <i>faiz lobisi</i> tarafından kullanılan, bilerek ya da bilmeyerek bütün amacı ülkenin kötüye gitmesi olan yeraltı teşkilatlarına hizmet eden bir <i>deli yığını</i> var. Sevgili çapulcu dostlarım; bu yığın biz oluyoruz. Aklımız ve ruhumuz devletin şeytanları tarafından ele geçirilmiş. İş adamları, sermayedarlar hükümeti desteklerken, yabancı basın onu göklere çıkarırken ortada olmayan faiz lobisi, bir gece ansızın ortaya çıktı ve bütün eylemlerimiz ona dayandırıldı. Medya inandırıcılığını kaybedince hükümet ve onun kör kitlesi kendi yalanlarını üretmeye başladı ve bu konuda pek profesyonel olmadıkları için komik olmaya başladılar. İşte bu komik propagandalarla deli(çapulcu) ilan edildik. Soylu ve iyi insanların huzurunu bozmak, iyi giden her şeyi mahvetmek için bir cinliler ordusu olarak ülkenin her yerinde sorun çıkarmaya başladık. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Kısacası, bugün üstümüze yapışan ve benimsediğimiz bu sıfatın geçmişi <i>deliliğe</i> dayanır. Biz deliler ve çapulcular olarak onların huzurunu kaçırdık. Kontrol edilemediğimiz ve palavralara inanmadığımız için kötüyüz. Kör kitleler, düşünmeye pek zahmet etmedikleri için başkalarının düşünebildiklerine de pek ihtimal vermezler. Onlara göre karşı çıkamadıkları otoriteye başkaldıran herkes ya kandırılmış ya da art niyetlidir. İktidarın ve kör kitlenin gözünde sahip olduğumuz görüntüyü böyle açıklayabiliriz.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<b><i>Farkındalık, Sabrın Tükenmesi ve Delirme Eşiği (Çapulcu Olmak)</i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-ezjM69IQRYU/TWSzYXAjcgI/AAAAAAAAElQ/uQ35UvK9uQs/s1600/sleep1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="135" src="http://1.bp.blogspot.com/-ezjM69IQRYU/TWSzYXAjcgI/AAAAAAAAElQ/uQ35UvK9uQs/s320/sleep1.jpg" width="320" /></a>John Carpenter'ın <i>They Live </i>filminin iyi bir sistem eleştirisi olduğunu söyleyebilirim. Filmin ana karakteri Nada bir inşaatta çalışmaya başlar ve iş yerinde tanıştığı biri onu kalması için kilisenin yanındaki bir araziye götürür. Orada televizyon yayınları zaman zaman kesilip, yaşlı bir adamın <i>başkaldırı </i>üzerine korsan yayınları verilmektedir. Nada, bu yayınların kiliseden yapıldığını fark eder, merak edip içeri girer ve kilisenin bodrumunda bir koli güneş gözlüğü bulur. Bu gözlüğü takmasıyla insanların uzaydan gelen bir tür tarafından yönetildiğini fark eder. Bir makineden yaydıkları sinyaller onların insan gibi görünmesini sağlasa da gözlükleri bu sinyallerin etkisini yok eder ve gerçeği görmeyi sağlar. Spikerler, polisler, politikacılar uzaydan gelen bu türdendir. Reklam tabelalarının, broşürlerin, haber programlarındaki dekorların, gazetelerin ardında "İtaat et, uyu, sekiz saat çalış sekiz saat uyu, sorgulama, kabullen, üre ve çoğal" gibi emirler vardır. İnsanlar bu yollarla dünyayı işgal eden bir tür tarafından kontrol edilir.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Nada, bunu fark edince kendini <i>terörist</i> diye adlandırılan insanların yanında bulur. Bu gözlüğe sahip olup gerçeği gören herkes halka <i>toplum düşmanı</i> diye tanıtılmış, marjinalize edilmiştir. Hükümet ve basın bu insanların terörist olduğunu söyler ve polis gerçekte ne olduğunu gören <i>teröristleri</i> yok etmek için elinden geleni yapar.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Gerçek hayatta medyanın, filmdeki <i>sinyallerin</i> yerine geçtiğini rahatlıkla söyleyebiliriz. Medya, beynimize sinyaller göndererek politikacıları, iktidarı ve onun kolluk kuvvetlerini <i>iyi ve gerekli</i> görmemizi sağlar. Onlara itaat etmeyen herkesin de terörist olduğundan, toplum düşmanı olduğundan ve ya demin bahsettiğim gibi ruhu ele geçirilmiş bir varlık olduğundan bahseder. Medya inandırıcılığını yitirdiğinde beynimize salgıladığı bu sinyaller etkisizleşir. İktidarın yalanlar üzerine kurduğu tapınak oldukça hassastır, bir parçası çekildiğinde yıkılıverir. Bir yalan fark edildiğinde söylenilen her şeyin bu yalanla bağlantılı olduğu fark edilir ve beynimizdeki <i>kör kutsal </i>böyle toza dönüşür.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Hareketin başlangıç noktası bu oldu. İnsanlar gerçekte olan ve medyada gösterilen çelişince, medyanın inanılırlığını sorgulamaya başladılar. 1 Mayıs'ta <i>terörist</i> olarak gördükleri insanların polis tarafından haksız yere saldırıya maruz kaldıklarını gördüler. Reyhanlı'da patlamalar olurken medyanın üç maymunu oynamasıyla onun güvenilmezliğini anladılar ve Gezi Parkı'nda sadece kitap okuyup şarkı söyleyen insanlara saldırılınca ayaklandılar. Çünkü iktidar inandırıcılığını yitirdi ve sinyaller bozuldu. İnsanlar sokaklara dökülürken ve polisler acımasızca saldırırken medya penguenlerle ilgileniyordu. İnsanları ayağa kaldıran ve <i>teröristlerin, delilerin, marjinallerin</i> tarafına geçiren bu değişim oldu. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Bu ayaklanmalarda farkındalık kadar, sabrın tükenmesi de önemlidir. Bu bir toplumsal patlamadır, mesele Gezi Parkı'nın ötesinde, iktidarın yaptıklarına halkın artık sabredemeyişindedir.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Toplumların da insanlar gibi psikolojileri vardır. Kendini baskı altında hisseden bir toplum, baskı altındaki insan gibi cinnet geçirecektir. Bir kişinin toplumu şekillendirme çabası, toplum mühendisliği her zaman toplumda negatif bir etki bırakır ve isyana sebep olur.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Montgomery Otobüs Boykotu, Rosa Parks'ın otobüste bir beyaza yer vermediği için tutuklanmasıyla başladı. Alabama'da yaşayan siyahiler, belediye otobüslerini boykot etmeye başladılar. Daha sonra saldırılara uğradılar, olaylar büyüdü ve en sonunda Alabama eyaleti ırkçı yasalardan vazgeçmek zorunda kaldı. Mesele sadece Rosa Parks'ın tutuklanması değildi, bu olay sadece<i> bardağı taşıran son damla</i>ydı. Alabama'daki ırkçı uygulamalar siyahilerin sabrını tüketmişti ve bardağın taşması için bir damlaya ihtiyaç vardı.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Gezi Parkı olaylarını da böyle görebiliriz. Gezi Parkı'nın yıkımı, bir çok insan için isyanın sebebi değil, ateşleyicisidir. Çünkü bilinç ne kadar görmezden gelmeye çalışırsa çalışsın, bilinçaltı olayları öfkeye çevirecektir ve öfke bir yerde patlayacaktır.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
İnsanları birer çapulcuya çeviren, medyanın inandırıcılığını yitirmesi ve iktidarın keyfi zorbalıklarına karşı sabrın tükenmesi olmuştur. İnsanlar normalin ve mâkul olanın dışına çıktılar ve delirmeye başladılar. Bu olayların bir <i>devrim </i>olduğunu söylemek bence hayalperestliktir ancak en azından doksan yıllık devlet putunun yıkılmasına yardımcı olacağına dair umudum var.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<b><i>Robotlaşma ve İktidarın Muhafızlığı</i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<b><i><br /></i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
İki yıl önce Radikal Gazetesinde okuduğum bir <a href="http://www.radikal.com.tr/turkiye/neden_tekmeyle_saldirdim-1085048">haber</a>e göre, polis saldırırken yaptığının farkında değildi. Bir polis memuru, eylemci bir kadını tekmelediğini sabah kahvaltısı yaparken izlediği haberde fark etmişti. Olayı hatırlamıyordu. Çünkü aç bırakıldı, vahşileştirildi ve bir ölüm makinesi hâline getirildi. Bugün maruz kaldığımız ve şahit olduğumuz şiddet, insanlığını yitirmiş ve bilinci yok edilmiş canlıların iktidar tarafından üstümüze sürülmesinden ibaret.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="http://24.media.tumblr.com/tumblr_lmh3781Xqp1qafm3fo1_400.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="296" src="http://24.media.tumblr.com/tumblr_lmh3781Xqp1qafm3fo1_400.jpg" width="320" /></a> Kurşun askerlerin rolünden bahsetmeden önce, nasıl bir psikolojiye sahip olduklarını görmek gerek.</div>
Philip Zimbardo'nun yaptığı <i>Stanford Hapishane Deneyi</i>, üniformanın ve otorite temsilciliğinin insanı nasıl vahşileştirdiğini görmek için yeterlidir.<br />
Zimbardo, Stanford Üniversitesi'nin bodrum katında yapay bir hapishane yarattı ve denekleri <i>mahkum </i>ve <i>gardiyan</i> olmak üzere iki gruba böldü. Denekler kendilerini rollerine fazla kaptırdılar ve Zimbardo bir süre sonra deneyi durdurmak zorunda kaldı. Çünkü gardiyanlar kendilerini rollerine kaptırmışlardı ve mahkumlara ciddi anlamda şiddet uyguluyorlardı. Bu gardiyanların bir kısmı şiddetten yargılandı ve mahkumlar ciddi tramvalar geçirdi. Bir deney için gardiyan rolünü üstlenen insanlar bu kadar vahşileşirken, silahlarla donatılıp adaleti sağladığı söylenen varlıkların vahşileşmesi ve öldürmek için saldırması sürpriz değildir.<br />
<div class="separator" style="clear: both;">
Kurşun askerlerin üstlendikleri tek rol, otoritenin temsilciliğidir. Her ne kadar bugün belli <i>siyasi görüşlerin, cemaatlerin</i> örgütlenmesinden bahsedilse de bu hiç bir anlam ifade etmez. Çünkü bu insanlar bir düşünce sistemine ve siyasi görüşe sahip değillerdir, kendinden geçmiş ölüm makinelerinin ideolojisinden bahsetmek komik olur, yegane amaçları iktidarın baskısını insanların üzerinde hissetirmektir.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Yahudi Soykırımı'nda gettolardaki Yahudi polislerinin önemi büyüktür. Bu polis birimleri Nazilere gönüllü olarak hizmet ediyorlar ve onların otoritesi adına kendi halklarını eziyorlardı. Çünkü iktidarın temsilcisi ve uygulayıcısı olmanın verdiği güç akıllarını ve vicdanlarını yok etmişti. Üstümüzdeki şiddet, böyle bir <i>robotlaştırma</i>nın ürünüdür. Varlığını feda ederek büyüyen insanların, bir süre sonra üniformaya ve onun temsil ettiği şiddete benliğini feda etmesinden ibarettir.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Nazi savaş suçlusu Adolf Eichmann, yargılandığında sadece <i>emirleri yerine getirdiğini</i> söylüyordu. Bugün bu varlıkları savunanlar da onlar için aynı şeyleri söylüyorlar. Bir çok insan, öldürmek için saldıran bir grubun <i>emir kulu</i> olduğu için masum olduğunu iddia ediyor. Ancak bu oldukça anlamsız. Eğer öyleyse Filistin'deki İsrail askerlerini, Irak'ta milyonlarca insanı öldüren ve işkence eden Amerikan askerlerini kolaylıkla aklayabiliriz.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Zaten diğer devletlerin terörü vahşet iken yüce devletimizin terörü "savunma"dır ve kolluk kuvvetleri de masum emir kullarıdır. Devlet fetişistlerinin düşünce yapısı böyledir.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<b><i>Kendi Kendini Yiyen İnsan</i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<b><i><br /></i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/_lfC8UQ4SJ-M/TRYM_ay1-oI/AAAAAAAAAzU/TxAaTKfpUuM/s1600/tayyip-erdogan.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://3.bp.blogspot.com/_lfC8UQ4SJ-M/TRYM_ay1-oI/AAAAAAAAAzU/TxAaTKfpUuM/s200/tayyip-erdogan.jpg" width="177" /></a></div>
Erysikhton'un hikayesi bencilliğine yenilen ve bitmeyen hırsının bedelini ödeyen insanın hikayesidir. Erysikhton, şimarık bir adamdır. Yenilgiyi asla kabullenmeyen biridir. Bir gün Demeter'in bahçesindeki ağacı kesmeye karar verir. Bahçeye girer ve Demeter'in çok sevdiği meşe ağacını keser. Bunu öğrenen Demeter, Erysikhton'u sonsuz bir açlıkla cezalandırır. Erysikhton, bulduğu her şeyi yemeye başlar ama asla doymaz. Bu açlık öyle bir hâle gelmiştir ki, en sonunda kendi kendini yemeye başlar ve böyle yok olur.<br /> Bencil ve hırsını yenemeyen insanların sonu Erysikhton'a benzer. Bu hırsları onlara bitmek bilmez bir açlık sağlar, asla tatmin olmazlar ve hırslarından kendi kendilerini yemeye, kendilerini bitirmeye başlarlar. Karşımızdaki iktidarın hikayesine ne kadar benziyor! Tiran, iktidarı almış olmanın gücüyle hareket etti, her şeyi kontrol etmeye ve aklından geçen her çılgınlığı yapmaya çalıştı. Çünkü sonsuz bir açlığa sahipti. Bu açlık o kadar büyüdü ki kendi kendini yemeye başladı. Belki de hiç bir gücün ve iktidarın sonsuza kadar sürmeyeceğini unutarak bir açlık krizine, bir hırs nöbetine yakalandı. Tiran acınası durumda, kendi kendini yiyor ve Demeter'in bahçesine saldırmanın bedelini kendini tüketen bu hırsla ödüyor.<br />
<br />
<b><i>Bazı Çapulcular İçin (Nacizane Tavsiyeler)</i></b><br />
<b><i><br /></i></b>
Karşılaştığınız şey, o hükümetin ve ya bu başbakanın iradesi değil, devletin gerçek yüzüdür. Farkında olarak ya da olmayarak <i>devlet baba</i>ya isyan ettiniz. Bu hükümetin devrilmesi, bir başkasının gelmesi, iktidarda hangi partinin ve ya kişinin olacağı hiçbirşey ifade etmeyecek. Bunun bir <i>devrim</i> olduğunu düşünmek hayalperestliktir.<br />
Haklarınızı talep etmek ve yaşam alanınızı korumak için iktidarlara ve partilere güvenmeyin. Mihail Bakunin <i>"En ateşli devrimciyi alın, ona mutlak iktidar verin, bir yıl içinde Çar'dan daha beter olacaktır."</i> der. Bir çoğunuzun yüceltmeye devam ettiği, bayraklarını taşığı şey, aynı sistemin bir parçasıdır. Türkiye'de rejim değişmedi, sadece kendi içinde sürümler üretti.<br />
Devleti kutsallaştırmaya devam ederek varabileceğiniz bir yer yok. Hükümetin bu olaylarla devrileceğine ihtimal vermiyorum, öyle olsa bile bir şey ifade etmeyecek. Mesele o hükümeti ve ya bu partiyi devirmek, yerine başkasını getirmek değil, haklarımızı almak, yaşamımızı korumak ve hükümetin üzerimizdeki baskıyı kaldırmasını sağlamak, özel hayatımızı ve yaşam alanlarımızı otoritenin tecavüzünden kurtarmaktır.<br />
Bir öfke patlaması yaşıyorsunuz, çünkü gördüğünüz şeylere artık tahammülünüz kalmadı. Üstelik hükümetin sizi marjinalize etmesi, yaftalar yapıştırması hoşunuza gitmiyor. Ancak medyanın maskesi düştü ve siz daha önce size öcü gibi gösterilen insanlarla artık saftasınız. Artık eşcinsellere, transeksüellere ve hayat kadınlarına hakaret etmekten vazgeçin. Size kötü gösterilen, toplumun dışladığı bu insanların kötü olmadığını, sizinle aynı şeyleri savunduklarını ve sizinle hiç bir sorunları olmadığını gördünüz.<br />
Ayrıca yıllardır bazı olaylara medyanın gözüyle baktığınız ve o medyanın nasıl bir şey olduğunu artık biliyorsunuz. Sinyaller bozuldu, artık gördüklerinizi kabullenmelisiniz.<br />
Tekrar söylemek gerekirse: mesele o hükümet ve ya bu başbakan değil, iktidarda kim olursa olsun yaşam alanlarımıza müdahale etmesini önlemektir.<br />
<br />
Gözlerinizdeki perde kalktı, artık sizi kimse durduramaz, sadece size son günlerde yalan söyleyen iktidarın ve medyanın hayatınız boyunca yalan söylediğinin farkına varın. Aksi takdirde insani istekleriniz basit politik hesaplaşmalara sıkışacak ve bunu istemezsiniz.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">*Deliliğe Övgü, Alter Yayıncılık, Ankara 2008, s.51</span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-size: x-small;"></span></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-40720207208395459712013-04-09T08:19:00.001-07:002013-04-09T08:24:11.875-07:00 Hastalıklı Bir Estetik Algısı<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://i.istockimg.com/file_thumbview_approve/13103901/2/stock-photo-13103901-fashion-kills.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://i.istockimg.com/file_thumbview_approve/13103901/2/stock-photo-13103901-fashion-kills.jpg" width="259" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Moda sektörü kadını öncelikle bir imaj olarak sunar ve ürettiği kadın imajlarını medya aracılığıyla yaygınlaştırır. Kadınlar her gün her yerde karşılarına çıkan bu imajlardan etkilenir ve “işte kadın olmak böyle bir şey olmalı” derler. İşte kadınlar böyle düşünmeye başladıkları anda kendilerine rağmen başka bir şeye dönüşmeye de başlamış olurlar. Tüm bu süreci kendi özgür seçimiymiş gibi algılayan kadın iktidarın tuzağına düşer. Sonuçta moda, medya ve reklam sektörü işbirliği içinde, kadınların nasıl besleneceklerinden nasıl konuşacaklarına, nasıl duygulanacaklarından nasıl giyineceklerine kadar her şeyine karar verirler.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i> Moda sektörü kadının kişiliğini parçalar. Kadınlar, patriyarkadan sonra kendilerine ait olmayan bir dünyada yaşadıkları için kendilerini gözetlemeyi öğrenmişlerdir. Moda sektörü de benzer bir şey yapar; kadınları seyirlik bir nesne yapar, “estetik açıdan” gözetler. Böylece iktidarın en sinsi biçimi olan içselleşmiş otorite daha da güçlenir. Bu süreçte kadının kişiliği, gözetleyen yan (erkeğin bakışı) ve gözetlenen yan (kendisi) olarak ikiye bölünür; kadın kendisine yabancılaşır.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i> Görüldüğü gibi modanın kadınlarla özdeşleştirilmesi nedensiz değildir. Tek kelimeyle kadınlar modanın saldırısı altındadır. Nitekim moda kadınlara birçok açıdan zarar verir.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>*Esra Yılmaz - Estetik Bir Saldırı: Moda (Meydan Gazetesi / Mart 2013)</i></div>
<br />
<br />
Güzellik algısı, insan beyninin nesneleri ve görüntüleri tanımlamasının doğal bir sonucudur. İnsan bu algıya kendiliğinden sahiptir, tarih boyunca da sahip olmuştur. İnsanın bir güzellik anlayışına sahip olması, gördüklerini buna göre algılaması ve kendini bu güzelliğin içinde görmek istemesi gayet doğaldır.<br />
Ancak bugün, bu doğal algının ötesinde, hastalıklı bir estetik algısıyla karşı karşıyayız. İnsanın nesneleri yorumlamasından öte, bireyi kontrol etmeye ve sınıflandırmaya yönelik, insanları çeşitli görüntülere mahkum eden, insanları tıpkı fabrikada üretilmiş gibi kategorize eden, insan doğasına ve sağlığına aykırı görünümlere mecbur bırakan, sakat bir güzellik algısıyla karşı karşıyayız.<br />
<br />
Bunu anlayabilmek için öncelikle <i>görünüşçülüğü</i> anlamamız gerekir. Hepimiz ırkçılığın, dini hoşgörüsüzlüğün, cinsiyetçiliğin kötülüğünden, insanları ötekileştirdiğinden ve insanları tanımlamak için oldukça dar kalıplar olduğundan bahsederiz ancak algılarımıza işlemiş görünüşçülük hastalığını çoğumuz fark etmeyiz. Bugün bir çoğumuz görünüşçülüğün şiddeti altındayız, daha kötüsü bu şiddeti başkalarına karşı kullanıyoruz.<br />
Görünüşçülük, bizi çocukluk yaşlarımızda etkisi altına almaya başlıyor. Etrafımızdaki insanları vücut şekillerine göre kabulleniyor ve ya dışlıyoruz. Bu çoğu kişi için önemsiz bir <i>çocuk yaramazlığı</i> olarak görünecektir ancak çocuk yaramazlığından öte, bir yetişkin ahmaklığının çocuklara yansımasıdır. Çocuk, ailesinden ve çevresinden öğrendiklerini kabullenir ve insanları bu öğrenilmişliğe göre değerlendirir. Akran zorbalığı(bullying)na* maruz kalan çocukların bir çoğu dış görünüşleri yüzünden arkadaşlarının hedefi olur. Oynadıkları oyuncak bebeklerde, izledikleri filmlerde, resimli kitaplarda ve bunun gibi bir çok şeyde bir <i>güzel görünüm</i> tanımına sahip olan çocuk, bu görünüme uymayan diğerlerini dışlar ve kendi uymadığı takdirde kendinden nefret eder. Görünüşçülük hastalığı, dünyayı algılamaya henüz başlamış bir beyne böyle yerleşir. Bu mikrop, büyüyen beyinle birlikte büyüyecek ve algıları ele geçirecektir.<br />
<br />
İnsanlardaki bu anlamsız takıntıyı oluşturan ise büyük ölçüde medyadır. Medya, filmler, diziler, dergiler, reklamlar yoluyla bir estetik anlayışı oluşturur ve insanlara bu estetiği benimsetir. Sistem hayatımızın her alanına müdahale ettiği gibi, estetik anlayışımıza da müdahale eder ve nasıl güzel olacağımızı, neyi güzel bulacağımızı bize söylemeye başlar. Guy Debord; <i>"Gösteri, metanın toplumsal yaşamı tümüyle işgal etmeyi başardığı andır."**</i><span style="font-size: xx-small;"> </span>der. Bize meta olarak, metayı pazarlama yöntemi olarak dayatılan algı, toplumsal yaşamımızı işgal etmiş durumda. Biraz klişe olsa da, rol yapmaya ve bu role uygun görünmeye zorlanıyoruz. Bitmeyen bir gösterinin parçasıyız, evimizi terk ederken kendimizde sahneye çıkar gibi değişiklikler yapıyoruz, üstelik çoğumuz, tiyatrocuların ve sinema oyuncularının aksine yaptığımız şeyin gerçek olmadığının farkında değiliz.<br />
<br />
Bu şiddete en çok maruz kalan, ondan en büyük zararı gören ise şüphesiz ki kadındır.<br />
<br />
Kadının maruz kaldığı kötü durum, görünüşçülükten ibaret değil. Güzel görünme zorunluluğu, kadın üzerinde her zaman bir baskı olmuştur. Kadının bir birey olduğu asla kabul edilmez, erkek için var olduğu ve erkek için iyi görünmesi gerektiği düşünülür.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.tylerandchelsea.com/post_images/post_img_031511.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="175" src="http://www.tylerandchelsea.com/post_images/post_img_031511.jpg" width="200" /></a></div>
Kadının <i>güzelliği</i> sağlığından ve hayatından daha önemlidir. Kadınlar bu güzellik uğruna büyük acılar çekmişlerdir. Kuzey Tayland'da bir kabilenin kadınları boyunlarına çocukluktan itibaren halkalar takar ve ölene kadar çıkartmazlar. Bunun sebebi uzun boyunlu olmanın güzellik olarak algılanmasıdır. Çinli kadınlar güzel olabilmek için küçük ayaklı olmak zorundadırlar, bu yüzden çocukluktan itibaren ayakları bir sargı beziyle bağlanır ve onları taşıyamayacak hâle gelene kadar küçültülür. Senegalli kadınlar güzel görünebilmek için diş etlerine siyah bir toz sürerler. Bu işlem oldukça acı verir.<br />
Dünyanın bir çok yerinde, ata-erkil toplumlarda kadınlar güzel görünmek için bu zahmetli işleri yapmak zorundadır. Kadın, kendini <i>alınmaya</i> hazır bir varlık hâline getirmek için süslemek, bu uğurda sağlığından fedâkarlık etmek zorundadır.<br />
<br />
Modern toplum, insana dair neredeyse hiçbir şeyi daha iyiye götürmediği gibi, kadını bir birey olarak algılamayı reddetmiştir. Kadın, modern toplumda tıpkı ilkel toplumda olduğu gibi, erkek için yaşayan, ikinci sınıf bir canlıdır. Kadının iş hayatına atılabilmesi, eskisinden daha özgür bir hayat yaşaması, onun günümüzde bir meta olduğu gerçeğini değiştirmez.<br />
Güzel görünmek ve tıpkı eskiden olduğu gibi güzellik uğruna sağlığından fedâkarlık etmek zorundadır. Bu simgesel şiddeti benimsemiş, bunun doğru olduğuna ve kendisi için bir kıstas olarak görmesi gerektiğine ikna edilmiştir.<br />
Bu <i>popüler güzellik</i>, bir çok kadında iyi etkiler bırakmaz. Bir çok kadın, bu güzelliğe uyum sağlayabilmek için kimyasallar kullanır, zayıflamaya çalışır, vücutlarına zarar veren kıyafetler giyer.<br />
Çünkü maruz kaldıkları bu şiddet onlarda bir iç denetim oluşturmuştur ve aynaya baktıklarında kendilerini kendi gözlerinden değil, reklam panoları ve moda dergilerinden oluşan bir filtreyle görürler. Zayıflama hapları, diyetler, sağlıksız makyaj ürünleri, estetik ameliyatlar ve bunun gibi bir çok <i>güzellik</i> aracı yüzünden sağlıklarını kaybediyor ve ölüyorlar. Üstelik bunlar yüzünden hayatını kaybeden kadınların sayısı azımsanacak gibi değil.<br />
<br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-DY-H4tQecvM/UWQszwUNsTI/AAAAAAAAAWE/M3jXRq15v5E/s1600/stevewilkospamelaanoreksi.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="http://3.bp.blogspot.com/-DY-H4tQecvM/UWQszwUNsTI/AAAAAAAAAWE/M3jXRq15v5E/s200/stevewilkospamelaanoreksi.png" width="200" /></a> Bugün <i>Anorexia Nervosa</i> hastalığının bu kadar yaygın olmasının sebebi, kadınların güzel görünmek için zayıflamaya çalışmaları ve beslenmeyi reddetmeleridir. Bu hastalığın sebebi çoğunlukla kilo verme isteği ve yapılan diyetlerdir. Bu hastalığa yakalanan kişinin vücudunu algılayışı bozulur, ne kadar zayıf olursa olsun kendini kilolu olarak görür. Bu, popüler güzellik anlayışının, modanın insan algılarına açıkça bir tecavüzüdür.<br />
Bu hastalığa yakalanan Pamela, 2009 yılında kız kardeşinin uğraşıyla Steve Wilkos'un programına katıldı. Ona yaptığının kendisini ölüme götürdüğü söylendiğinde iyi hissettiğini, kötü giden bir şey olmadığını söyledi. Kendini nasıl gördüğü sorulduğunda ise güzel bacakları olduğundan bahsetti. İşin ilginç yanı, hâlâ büyük bir midesinin olduğundan, kilolu olduğundan şikayet ediyordu. Çünkü algıları bozulmuştu ve vücudunu asla beğenmiyordu. Pamela, mankenlik ajansında kilolarıyla dalga geçildiği için yemeden içmeden kesilen Valeria Levitina gibi, sadece salata ve diyet kolayla beslenen ve podyumda ölen manken Luisel Ramos gibi, güzellik kaygıları yüzünden anoreksi hastası oldu ve öldü.<br />
<br />
Onlar, maruz kaldıkları bu şiddeti benimsemişlerdi. Kendi bedenlerinin yerinde kapak kızlarını, reklam modellerini, moda dergilerinin ölçülerini görmek istediler. Kendilerini bu dar ölçülere uydurmaya çalışırken insanın en temel ihtiyacı olan beslenmeyi bile unutuverdiler.<br />
<br />
Bugün kadınların bir çoğu aynı şeyi yapmakta, ataerkil bir sistemin ve onun sektörünün kadınsılığını yaşamak istemektedirler.<br />
<br />
Başa dönecek olursak, güzellik insanların algılarında var olan, kişisel bir şeydir. Güzellik, kimyasallara, öldüren diyetlere ve modacıların ölçülerine ihtiyaç duymaz. Moda, kapitalizmin insan algılarına tecavüzünden başka bir şey değildir. İnsanları <i>kıyafetlere uymaya, </i>ölçülerini kıyafetlere ve makyaj malzemelerine uydurmaya zorlar. Moda, gönüllü köleliktir.<br />
Başkaları sizin nasıl görünmeniz gerektiğine karar verdikçe ve siz buna uyum sağlamaya çalıştıkça, kendi doğanızı reddedecek ve hastalıklı bir algının çizgilerine girmeye çalışacaksınız. Bu sizi sağlığınızdan, kişiliğinizden belki de hayatınızdan edecek.<br />
<br />
Aynaya baktığınızda ne gördüğünüzü kendiniz hakkında ne düşündüğünüz belirler. Kendinize onların gözüyle bakmaya çalıştıkça, ne kendiniz olarak bakabilecek ne de kendinizi görebileceksiniz.<br />
<br />
Olabildiğiniz kadar çirkin olun, bu hâlinizle bütün sınırlamalardan ve çizgilerden daha güzelsiniz.<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">(*)Bullying(Akran Zorbalığı): Özellikle okullarda ve iş yerlerinde görülen, kişinin yaşıtları tarafından hedef alınması ve taciz edilmesidir. ayrıntılı bilgi için <a href="http://www.aktuelpsikoloji.com/haber.php?haber_id=11222">okuyabilirsiniz.</a> </span><br />
<span style="font-size: xx-small;">(**)Gösteri Toplumu ve Yorumlar, Çev: Ayşen Ekmekçi&Okşan Taşkent, Ayrıntı Yayınları, İstanbul, 1996 (syf.27)</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">Steve Wilkos'un gösterisinde ilgili bölümü <a href="http://www.youtube.com/watch?v=BL7Bj_rOu-Q">buradan</a> izleyebilirsiniz.</span>Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-67695688874423545442013-03-09T05:06:00.000-08:002013-03-09T05:06:35.229-08:00Toplumsal Cinsiyet ve Kadın Özgürlüğü<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://static.guim.co.uk/sys-images/Guardian/Pix/pictures/2012/7/2/1341239772268/Suffragette-March-London--006.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://static.guim.co.uk/sys-images/Guardian/Pix/pictures/2012/7/2/1341239772268/Suffragette-March-London--006.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Yasanın onlara özgürlük bahşedecek kadar merhametli olması için, özel yaşamlarının tüm detayları gözler önüne serilmelidir. Kadın, kamu oyunda ayıplanır ve tüm yaşamı alt üst olur. Bu utancın korkusu, kendisini ve pekçok kızkardeşini ezen insafsız sisteme karşı tek bir protestoya dahi girişmeksizin, onun evlilik yaşamının ağır yükü altında ezilmesine yol açar. </i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>...</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Hiç kimsenin sevgi dolu bir tek sözcük ve şefkat dolu bir ilgi sarfetmediği çocukları çıplak ve aç bir şekilde sokaklarda koşuşturan, cehalet ve hurafelerle büyüyen, doğdukları güne lanet yağdıran; asla bir parça temiz hava dahi soluyamadıkları karanlık, rutubetli bodrumlarda kümelenen, yırtık pırtık elbiseler giyinen, sefaletin tüm yükünü beşikten mezara sırtında taşıyanlara bir bakın.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Siz ahlakçılar, siz hayırseverler, bu iki resmin ürkütücü karşıtlığına bir bakın ve bana bunun suçlusunun kim olduğunu söyleyin! Yasal yollarla veya başka şekillerde fahişelik yapmaya itilenler mi, yoksa kurbanlarını böylesi bir ahlaki bozulmaya itenler mi?</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Sebep fahişelikte değil, toplumun kendisindedir; özel mülkiyetin eşitsizliğine dayanan sistemde, Devlet ve Kilise'dedir. Suçsuz kadınların ve çaresiz çocukların soyulmasını, katledilmesini ve onlara şiddet uygulanmasını yasallaştıran bu sistemdedir.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i><b>*Emma Goldman - Anarşi ve Cinsiyet Sorunu</b></i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Bugünlerde herkes cennetin annelerin ayaklarının altında olduğundan bahsediyor. Cennet diye bir yerin var olduğunu zannetmemekle birlikte, kadına karşı şiddet artmışken bu lafın hiç bir anlam ifade etmediğini düşünüyorum. Hatta kalabalıklara seslenirken kadınların kaç çocuk yapması gerektiğini söyleme cüretinde bulunan politikacıların bu cümleyi kurmalarını ve bunun üstünden <i>kadın hakları </i>savunuculuğuna girişmelerini iğrenç, iki yüzlü bir tavır olarak görüyorum. Bugün çoğunluğun kadın hakları adı altında -iyi niyetli olarak ya da olmayarak- savunduğu söylemler, bir mücadelenin dejenere edilmesinden başka bir şey ifade etmiyor. Birtakım <i>feministler</i> ve <i>demokratlar</i> kadınlara verilen oy hakkını, kadınların özgürlük mücadelesi adına bir kazanım zannetmek gibi, komik bir yanılgı içinde. Eğer <i>kadın özgürlüğü</i> denildiğinde algıladığınız şey oy hakkından ve bir takım kıyafetleri giyebilme özgürlüğünden ibaret ise özgürlüğün ne anlama geldiğini anlamamışsınız demektir.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Eğer bugün kadın hakları için doğru-yanlış bir mücadele veriyorsak, kadınların üstündeki baskıdan bahsediyor ve tecavüze uğradıklarında dâhi kadınları suçlayan <i>(buraya favori sevgi sıfatınızı yerleştirin)</i>lara karşı kadın özgürlüğünü savunuyorsak, bize anlatılan gelişmenin ve ilerlemenin yüzlerce yıl gerisindeyiz demektir. Bu konuda aklı başında olan herkesin hemfikir olacağını düşünüyorum. Çünkü bir özgürlüğün <i>gerçekleşmesi</i> ve <i>elde edilmesi</i> gerektiğini savunuyorsak, ortada bariz bir eşitsizlik var demektir. Bu eşitsizlik, toplumun bir hezeyan içinde olduğunu, toplumsal değerleri savunanların ve sistemin bize yalan söylemek şöyle dursun, gözlerimizin içine bakarak bizimle dalga geçtiklerini gösterir. Çünkü kadının bulunduğu durum, sistemin bir kusuru değil, onu oluşturan değerlerin değişmez bir şartıdır. Kadına ayaklarının altında cennet olduğu söylendi sırtına hastalıklı bir toplumun ağırlığı yüklendi.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Bugünlerde konuştuğumuz tecavüz, şiddet, cinsel ve sözlü tacizler, mahalle baskısı ve benzeri şeyler sorunun sadece yansımalarıdır. Kadınların maruz kaldıkları kötü durum, karısını ve kızını döven câhil adamlardan ve giyinmelerine göre tecavüzü haklı gösteren bağnazlardan ibaret değildir. Sorun, dış görünüşten yatak odasına kadar söz söyleme hakkına sahip olduğu düşünülen, giyinmeden cinsel yönelimlere kadar insanın mahremine dair her şeye müdahâle eden toplumda ve onun hastalıklı değerlerindedir. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Yaşadığımız ülkede kadının <i>özgürleşme</i> serüveni bir çoğunun zannettiği gibi olmadı. Kadın, birey olarak bir değer taşımamaktaydı. Onun görevi resmi ideolojiye ve ülkeye uygun <i>ideal vatandaş</i> yetiştirmek, asker doğurmak ve devletin gösterdiği doğruda kendini feda etmekti. Kadınlara kılık kıyafet ve seçim özgürlüğü verildiği için resmi ideolojinin kadına değer verdiğini savunmak, <i>"Kadın bir pislik üzerine inşa edilmiş bir tapınaktır"</i> diyen Katolik papazın Meryem Ana'yı kutsal saydığı için kadın dostu olduğunu söylemek kadar saçmadır. Bütün modernleşme hareketlerinde olduğu gibi, kadın ev köleliğinden fabrika köleliğine sürülmüştür.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Kadın, bu hafifletilmiş ataerkil düzende, gösteriş amaçlı eşitlik yasalarının olduğu toplumda başka bir değer taşımıyordu. Bu düzende bir kadın olarak var olması imkânsızdı, kendine çizilen sınırların dışına çıktığı an erkekleşmek zorundaydı. Erkeğin yaptığı küçük <i>kaçamak</i>ları denediği zaman öldürülmesi bile meşru sayılabilir, eğer toplum için önemli bir yerdeyse Yahudi asıllı biriyle evlendiği için büyük protestolarla ve zehir zemberek gazete yazılarıyla karşılaşabilirdi.*</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Kadına karşı şiddetin ve mide bulandırıcı eylemlerin doğal ve meşru olarak algılanmasının sebebi, kadının bir birey olarak değil <i>elde edilen</i> bir varlık, hesap vermek zorunda olan ve devamlı kontrol edilmesi gereken, ancak ahlâki yapıya uyum sağlarsa yaşam hakkı olduğu düşünülen bir canlı olarak görülmesidir. Toplum en çok kadınlara <i>ne yapmaları gerektiğini</i> söylemektedir. Kadını haram olarak gören muhafazakar algı ve meta olarak gören kapitalizmin ortak paydası, kadının ne olursa olsun aşağılanan ve ikinci sınıf olarak görülen bir varlık olmasıdır. Örnek vermek gerekirse; bir erkeğin kadına benzetilmesi hakaretken, kadının erkeğe benzetilmesi büyük bir iltifattır. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="" style="clear: both;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-uIRRbFJzRk8/UTsrs_F-HkI/AAAAAAAAAUw/w6tCQgOwfow/s1600/Rosie.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-uIRRbFJzRk8/UTsrs_F-HkI/AAAAAAAAAUw/w6tCQgOwfow/s200/Rosie.jpg" width="153" /></a><i>Rosie The Riveter</i>, kadının erkeğe benzetilerek övülmesinin iyi bir örneğidir. Bir çok feministin dâhi kullandığı bu propaganda afişi, II.Dünya Savaşı yıllarında Howard Miller tarafından çizilmiştir ve amacı Amerikan ev kadınlarını silah üretimine katılmaya teşvik etmektir. Sevgili dostumuz Rosie, erkeksi kaslarını göstererek cesur ev kadınlarına <i>"Bunu başarabiliriz"</i> demekte ve bir <i>erkek gibi</i> cesur olmalarını, mücadele etmelerini istemektedir. Silah üretimine katılan cesur Amerikan kadını, erkek kıyafetleri giyinip savaştığı için azize ilan edilen Joan d'Arc gibi kutsal, <i>erkek gibi kadın</i>dır! Bir kadının maskülen olması ne kadar doğal ise, toplum içinde ancak bir erkek rolüyle değer görüyor olması ve erkek gibi olmanın kadın için övgü olması o kadar kötü bir durumdur.</div>
<div class="" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both;">
8 Mart, kadın için çizilen sınırları ve bu sınırları <i>kadın hakları</i> olarak savunan insanları trajikomik hâlini görmek için güzel bir gün. Yılın büyük kısmını erkek-egemen söylemlerle geçiren politikacıların kadınlara övgüler yağdırmaları, beyaz eşya firmalarının kadına mutfaktaki rolünü hatırlatmak istercesine kampanyalar yapmaları, ataerkilliğin değişmez kurumlarından olan ordunun kadınlar günü için afişler hazırlaması ve tüm bu gösteri içinde 8 Mart'ın grev yapan kadın işçilerin polis tarafından yakıldığı gün olduğunun unutulması büyük bir trajedi. 8 Mart, bir öfkenin ve mücadelenin günü olması gerekirken, tıpkı baştan aşağı boş bir şey <i>Sevgililer Günü</i> gibi popüler romantikliğin ve <i>reklam feminenliğinin</i> günü hâline getirildi. Pembe rengin, hediye paketlerinin, kalp ve öpücük resimlerinin ve samimiyetsiz ilişkilerin içinde, hakkını aradığı için mücadele eden ve bir fabrikaya kapatılıp yakılan 129 kadın unutuldu. Dün, neredeyse hiç kimse <i>Kadınlar Günü'nü </i>anmadı. Dün, her yıl olduğu gibi belli sınırlara hapsedilen ve aşağılanan kadınlara, onlara rollerini hatırlatacak jestlerin yapıldığı mide bulandırıcı bir günden başka bir şey değildi.</div>
<div class="" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both;">
Kadının kurtuluşu ise kendisine yüklenen bütün rolleri reddetmesine bağlıdır. Toplumsal değerler, kadını ikinci plana itmekten ve köleleştirmekten başka bir işe yaramadı ve yaramayacak. Kadın, bütün toplumsal değerleri, toplum ve sistem içindeki yerini reddetmeli ve birey olabilmelidir. Burkalar ve reklam afişleri arasındaki görüntüsünden, evler ve alışveriş merkezleri arasındaki güzergâhından kurtulmalı ve kendi mücadelesini verebilmelidir.</div>
<div class="" style="clear: both;">
<i>Libertarias</i> filminde <i>Pilar Sanchez</i>'in dediği gibi; kadınlar kendi devrimlerini yapmalıdır ve erkeklerin kendileri için devrim yapmalarını beklememelidir.</div>
<div class="" style="clear: both;">
Çünkü toplum ne kadar<i> modern</i> olsa da ve yasalar ne kadar eşitlikçi görünse de, kadınlar bir seks objesi olarak görülecek, aşağılanacak ve ikinci sınıf olarak görülecektir. Kadının bundan kurtulmasının tek yolu, toplumu reddetmek ve onun paçavra kurallarına karşı durmaktır.</div>
<div class="" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both;">
<span style="font-size: x-small;">*Mustafa Kemal'in manevi kızı Ülkü Adatepe, tüccar <i>Yeşua Bensusen</i> ile evlendiğinde ülke çapında büyük protesto gösterileri düzenlendi ve o zamanın yüksek tirajlı gazeteleri Adatepe'yi açıkça hedef gösterdi. Detaylı bilgi için <a href="http://www.rifatbali.com/images/stories/dokumanlar/ataturkun_manevi_kizi_ulku.pdf" target="_blank">göz atabilirsiniz</a></span></div>
<div class="" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="" style="clear: both;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Söylemeden edemeyeceğim ki; </b></span><i style="font-size: small;">"Kadına şiddet uygulayan erkek değildir!"</i><span style="font-size: x-small;"> söylemini oldukça yanlış buluyorum. Her ne kadar iyi niyetli bir söylem olduğunu düşünsem de, erkeği yücelterek kadına karşı şiddeti önleyemeyiz. Erkek olmak, yüce bir değer değil, tıpkı kadın olmak ya da mavi gözlü olmak gibi sıradan bir şeydir. </span></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-25926803023177651702013-03-06T12:46:00.000-08:002013-03-06T13:49:56.752-08:00Müzik ve Yerine Konulan "Şey"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://mysticalnumbers.com/wp-content/uploads/2012/07/9_Muses.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="http://mysticalnumbers.com/wp-content/uploads/2012/07/9_Muses.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<i>Kabile yaşamından kalma karnavallar, ilkbahar ve ürün kaldırma dansları, mayıs-direği ayinleri, karşı cinsin ilgisini çekmeye ilişkin törenler, düşün törenleri gibi bir sürü tören ve ayin vardı. Noel ve Paskalya yontularında olduğu gibi bu ayinlerin bir kısmı İsa'nın ölümünü ve dirilişini anlatan "myster" ve "passion" oyunları da kabile ayinlerinden geliyordu. Gerçekte, müzik ile şiirin aynı zamanda dansla mimiğin birbiriyle kaynaştığı bu halk sanatı, sadece kabile yaşamının yarı-anımsanır kaynaklarından oluşmuyordu. Köylülerin kendilerine ait bağımsız bir kültür ve feodal yaşamın acımasız güçlerine karşı bir mücadele aracı olarak bu sanata gereksinimleri vardı; tıpkı Birleşik Devletler'deki Karaderili kölelerin, çok sonraları anlamı yalnızca kendileri tarafından bilinen bir iletişim ve mücâdele biçimi olarak Afrika kültürünün anılarını korumaları gibi. Bunun sonucu, bu ilkel ve kabilesel sanat dönüşüme uğradı, yeni bir içerik kazanarak ortaçağ köylülüğünün yaşam biçimini, karakterini ve mücadelelerini üstlendi</i><br />
<i>*Sidney Finkelstein - Müzik Neyi Anlatır</i><br />
<i><br /></i>
Apollon, ışığın ve müziğin tanrısıdır. <i>Orfe Öğretisi'nde </i>vicdanın sembolüdür. Apollon, aynı zamanda <i>Müzler'</i>den oluşan orkestranın yöneticisidir. Müzler, Zeus ile bellek tanrıçası <i>Mnemosyne'nin </i>kızlarıdır. Tanrılara ve insanlara ilham veren, hafızayı diri tutan Müzler'dir. Müzler, Apollon'un orkestrasında şarkı söyleyip dans ederler. Onlar dünyayı daha güzel bir hâle getirirken Sirenler, ölümü şarkılarıyla getirirler. Ege'nin denizcileri için fırtınalı bir denizde gemilerini paramparça eden kayalıkları cazip kılan, Sirenlerin şarkılarıdır.<br />
<br />
Eğer zaman bir ruha sahipse, bu ruhun müzik dışında bir şey olması düşünülemez. Çünkü müzik, insanlığın hafızası ve geçmişi hatırlamanın bir yoludur. Müzik olmasaydı, geçmiş hakkında bilgiye sahip olabilirdik. Geçmiş bilinmeseydi bile yaratılırdı. Bugün olduğu gibi kör-topal bir tarih yazılır, insanların geçmiş hakkında bilgiye sahip olması sağlanabilirdi ancak insanlığın geçmişe dair sahip olduğu tek şey bu kuru bilgi olurdu. Tarih, geçmişi bilmek ise müzik hatırlamaktır. Çünkü insanların duyguları ve isyânları her zaman müzik ile ses bulmuştur.<br />
Örnek olarak; Alevi toplumunun sazı ve türküleri kutsal sayması boşuna değildir. Baskı gördükleri yüzyıllar boyunca müzikleriyle direndiler. Kim olduklarını müzikleriyle hatırladılar, hafızalarını onlarla diri tuttular ve bu kimliği yok etmek isteyen ordulara karşı silahlı bir mücadeleden daha büyük bir direnişle karşı durdular.<br />
Nasıl ki kralların paralı ozanları, orduların orkestraları ve ruhsuz bandoları varsa, insanların aşk şarkıları, ağıtları ve direniş türküleri vardır. İnsanlar müzikle hisseder ve direnirler ki tarih boyunca bu böyle olmuştur. İnsanların bu güzel uğraşı, günümüzde bir cinayete kurban gitmekte. Tüketim toplumu ve onun yarattığı yığınlar, müziğin <i>posa</i>sını onun yerine koyup kendisini yok etme çabası içerisinde.<br />
<br />
Müziğin bu durumu, insanlığın kendi kendini yok edişinden ve yaşadığı bilinç felâketinden ayrı tutulamaz. Jean Baudrillard'ın<i> "Kusursuz Cinayet"</i>te belirttiği gibi insanlığın boşluğa teslim olma ve bir amaç taşımaksızın katıksız dolaşımda olmaya yönelik toplumun uydulaşmış artıkları hâline gelmesi, insanlığın ruhu olan müziğin yerine ona benzer başka bir <i>şey</i> koyma çabasını doğurdu.<br />
Müziğin yerine konulmaya çalışılan bu şeyin, insanları yüzeysel duygulara hapsetmek, onları ruhsuzlaştırmak ve bilinçlerini unutturmak dışında bir amacı olduğunu düşünmüyorum. Kitlelerin bu ses yığınlarını kutsal şeylermiş gibi dinlemeleri bir akıl faciasından başka bir şeyle açıklanamaz. Müzik, Müzlerin ilhamı ve Sirenlerin ölüme götüren sesiyken, sıradan hayatın basit bir detayı, anlamsız koşuşturmanın arka planı hâline getirilmeye çalışılıyor.<br />
İnsanlık kendini imha ettikçe, ruhunu mahvediyor.<br />
<br />
Nasıl ki halklar kuşaklar boyunca kendilerini müzikle hatırladılarsa, insanın da kendini hatırlayabilmek ve ona kaybettirilen insanlığı anlayabilmek için müziğe ihtiyacı vardır. Marşlar ve popüler şarkılar arasında gidip gelen bir yığının bu hâl değişmedikçe uyanmasını ve kendini hatırlamasını beklemek büyük hayalperestlik olur.<br />
<i>İsyan</i> filminde, faşist yönetimin savaşları önlemek bahanesiyle hissetmeyi yasaklaması anlatılır. İnsanlar hislerini yasaklamak için ilaçlar almakta, hissedilenler isyancı sayılıp öldürülmekte, ağlamak ve ayna çerçevesi kullanmak bile yasaklanmaktadır. Rejim adına çalışan bir ajan olan John Preston, ilacını almayı unutur. O gün bir isyancının evinde bulduğu Beethoven plağını dinledikten sonra ağlamaya başlar. Bu bir kırılma noktasıdır. Preston, bundan sonra adına çalıştığı rejimi sorgulamaya, ona karşı çıkmaya ve isyancılarla iş birliği yapmaya başlayacaktır.<br />
Preston, ruhsuz bir hayattayken bir ruha sahip olmuş ve insan olduğunu hatırlamıştır. Bugün insanlığın üstünde, birçoğunun hissetmediği bir baskı olduğunu görmemek için kör olmak lâzım. İnsanlar duygularını uyuşturuyor, politikanın ve popüler kültürün afyonlarıyla bilinçlerini yok ediyorlar. Bir insanın bilince sahip olabilmesi için önce bir ruha sahip olması gerekir ve bu ruh, müzikten başkası olamaz.<br />
<br />
Yok edilmeye çalışılan bir bilinç ve insanlık varken, ruhumuzun değerini anlamamız gerek. Dayattıkları ve her yerde empoze etmeye, beynimizi doldurmaya çalıştıkları ses yığınlarına karşı gerçek müziği, insanlığın yüzyıllardan beri sahip olduğu aşkı ve isyanın sesini savunmalıyız. Çünkü bir ruha sahip olmazsak, bir hiç hâline geliriz. Bizden yaratılmaya çalışılan ve insanlığın büyük bir kısmında başarılı olan şey zaten bu: bir hiç... İşe yaramaz toplumun uydusu boş bir beden! Bir beden ve bir insan arasındaki fark ise ruhtur.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><u>Biraz Ek Bilgi:</u></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><b>Orfe(Orpheus):</b> Eski Yunan inancına göre şairlerin ve müzisyenlerin üstadıdır. Gerçekten yaşayıp yaşamadığı bilinmese de bilgeliği Platon'dan önce getirdiği kabul edilir. Eski inanışlardaki ilahlara ezoterik anlamlar yükleyen bir öğretisi vardır.</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><b>Siren:</b> Yazıda açıkladığım gibi, Ege denizinde şarkılar söyleyip gemicileri büyüleyen varlıklar olduklarına inanılır. Bugün kullandığımız <i>siren</i> kelimesi bu mitten gelir.</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><b>Müz:</b><i style="font-weight: bold;"> </i>Müzik kelimesi etimolojik olarak <i>müz(muse/mousa)</i> dan gelir. Detaylı bilgi için Azra Erhat - Mitoloji Sözlüğü'ne göz atabilirsiniz.</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span>Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-32557491938779930752013-03-02T09:22:00.001-08:002013-03-02T09:32:58.263-08:00Normal İnsana Övgü (Gecikmiş Bir Özür)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://galeri3.uludagsozluk.com/121/cehalet-mutluluktur_210670.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="222" src="http://galeri3.uludagsozluk.com/121/cehalet-mutluluktur_210670.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Ah ben, ben olsaydım ne harika olurdu! İnsanların tasarladıkları gibi biri olsaydım keşke! Aşağılık, yarı-insan, ağzı salyalı, burnu sümüklü, bir yeri dimdik bir herif olsaydım, elimde ustura, bok içinde, irin dolu, sineklerin bile tiksineceği şeyleri yiyen, bütün alkol kontrol araçlarını bozacak pislikte bir nefesle, kafam götümün yerinde ve yüreğim bulaşık havuzunda yüzerek.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>Açıkça itiraf edeyim ki, böylesine sıradan bir adam olduğum için hayıflanıyorum aslında. Düzmece, nâmıyla çelişen bir mizahçı olmak utanç veriyor bana. Ötekilerin imgelemindeki ben olsaydım eğer, onların fantazmalarındaki figüre benzeseydim, insanlara daha yakın biri olur, hatta onlardan biri olurdum.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>İnsanlar müthiş ama, değil mi?</i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i>*Roland Topor - Ben Olsaydım </i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Yıllardır <i>Normal</i> olmak isteyen ve bu çaba uğruna bütün hayatını heba eden fedâkar insanı eleştiriyorum. Asla olamadığım ve olamayacağım bu insanı yerden yere vuruyor ve ona kendi komplekslerim uğruna merhametsizce iftira ediyorum. Bu yazıyı yazarken yıllardır bunu yapmış olmanın ve dünyanın en yüce insanına akıl almaz bir hakaret etmemin pişmanlığı içindeyim. Bu vicdan azabını kabullenmem ve komplekslerimi aşmam zor oldu, ancak ufkumu genişletmek zorundaydım. Bu yüzden kendim için büyük adım atıp özür dileyeceğim.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Normal'in başkaldıramadığından bahsetmekle büyük hata etmişim. Onun -en büyük değer olarak gördüğüm- başkaldırıya asla sahip olmadığını düşünürdüm. Büyük bir haksızlık! Çünkü dostumuzun varlığı bir başkaldırıdan ibaret. Yıldızlar, gezegenler, gökyüzü, bulutlar, okyanuslar ve tohumlar devamlı değişirken, evrende hiç bitmeyen bir hareket varken Normal, evrenin değişmez yasasına başkaldırıyor. Bütün hayatını bu başkaldırıyla geçiriyor. Heraklit'i yalanlamak istercesine bir nehirde defalarca kez yıkanıyor. Bana hiçbir şeyi değiştiremeyeceğimi, boşuna uğraştığımı ve yaptıklarımın gereksiz olduğunu söylediğinde bunu aptalca bir teselli olarak görmüştüm. Oysa bu bir başkaldırı ilkesiymiş. Hayatın akışına, doğanın yasalarına ve insan aklına karşı eşi benzeri görülmemiş bir başkaldırı... Öyle büyük bir başkaldırı ki, dünyanın bütün fikirleri ve bir dilin bütün kelimeleri bu soylu isyân karşısında çaresiz kalıyor.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Kimileri insanların daha rahat ve huzurlu yaşayacağı bir gelecek tasarlayıp bunun için çaba gösterirken, Normal bu yüzyıllar sonrasının ütopyasını çoktan elde etmiş. Dünya üzerinde onun bu huzurunu ve mutluluğunu bozabilecek hiçbir güç yok. İnsanlar bir devrim ve inşa edilecek yeni bir dünya tasarlerken o vicdana ve insanlığa karşı büyük bir devrim gerçekleştirdi. Üstelik kurduğu dünyanın temelleri o kadar sağlam ki, yeryüzünün geri kalanındaki felâketler, kötülükler onun bu rahat ve mutlu dünyasını sarsamıyor. Fikirlerin ve sağduyunun gürültüsüne karşı kulaklarını çoktan kapattı. Vicdanın esaretinden kurtulmayı başarıp kendi sarsılmaz dünyasını kurdu. Gerçekleştirdiği bu devrim, bugüne kadarki bütün devrimler arasında en sağlam temellere sahip. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Wilhelm Reich onun için <i>"Küçük Adam"</i> der. Ne büyük cüret! Görkemli bir dünyaya sahipken onu Küçük Adam olarak görmek büyük bir küstahlık! O kadar büyük totemleri var ki, bazen onların gölgesinde kayboluyor. Onlara tapınmak ve bu görkeme kendini kaptırmak için kişiliğinden fedâkarlık edecek kadar cömertken onun küçüklüğünden bahsetmek haksızlıktan öte bir şey değil. Onun bencilliğinden ve alçaklığından bahsedip dururken ne büyük haksızlık etmişim. Yarattıklarının gölgesinde kaybolacak kadar ulu bir varlığa bu yakıştırmaları yaptığım için kendime kızıyorum.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Onun kendine duyduğu güveni kıskanıyorum. Çünkü aramaya cüret dâhi etmediğim hayatın sırrını, evrenin bütün sırlarını biliyor. Gözlerini kapattığında kafasında hiç bir ses dolanmadan rahat uyuyabilmesi bile övgüyü hak ediyor. Üstelik farkındayım ki kendine duyduğu bu sonsuz güven hiç sarsılmayacak. Aklından geçen ve diline dolanan her şey doğanın kanunu ve hayatın değişmez yasası hâline gelecek. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Normal'in önünde eğiliyor ve şapka çıkarıyorum. Bugüne kadar ona söylemiş olduklarım için üzgünüm, ancak bunlara devam edeceğim. Çünkü, onun hiçbir şey yapmadan kazandığı rahatlık ve üstünlük karşısında başka bir şansım yok.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-23419722580285595082013-02-23T10:46:00.003-08:002013-02-23T13:39:28.608-08:00"Kitle"den Ayrılmak (Toplumun Reddi)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://images.fineartamerica.com/images-medium/mind-control-julian-b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="http://images.fineartamerica.com/images-medium/mind-control-julian-b.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<i>Günümüzde artık kitlelerin anlam ve özgürlüğe de sahip bir toplumsallaşma adı altında vaftiz edilmeyi yadsıdıkları ilginç bir noktada bulunuyoruz. Onları yeniden ele geçirip, kullanma düşüncesinden artık vazgeçmeliyiz. Çünkü kitle diye bir şey yoktur. Bütün iktidarların gelip içinde yok oldukları bu sessiz yığın bir sosyolojik bütünlük ya da gerçeklik değildir. O, iktidarın sırtında taşıdığı bir gölge, içinde düştüğü dipsiz bir çukur ve bir emme biçimidir. Bunu anlamak yeterlidir. Akışkan, devingen uyumlu hatta bütün isteklere aşırı derecede uyan ve katılmanın en aşırı ucu olan bir hipergerçek uyumluluk yumağı... İşte iktidarın içinde bulunduğu güncel felâket. İşte devrimin içinde düştüğü iflas çukuru. Çünkü için için kaynayan bu kitle hiçbir zaman patlamayacaktır. Üstelik her türlü devrimci söylev onun içinde yok olacaktır.</i><br />
<i><b>*Jean Baudrillard - Sessiz Yığınların Gölgesinde ya da Toplumsal'ın Sonu</b></i><br />
<br />
<br />
Düşünebilen herkes, kendisinin kusursuz olmadığını söyler. Narsizmin doruklarındaki bir insanın ağzından bile <i>"Ben mükemmelim"</i> cümlesi çıkmaz. Çünkü insan dünyayı anladıkça kendisinin bileceklerinin sınırlı olduğunu ve mutlak doğruya asla ulaşamayacağını da anlar. Ancak her nasılsa bu insanların oluşturduğu yığının, kayıtsız şartsız doğru hareket ettiği ve bütün değerlerinin mutlak birer doğru olduğu ve tereddütsüz kabul edilmesi gerektiği düşünülür.<br />
<b style="font-style: italic;"> </b> <i>"Bu halk" </i>ile başlayan cümleler bana en alçakça küfürlerden daha mide bulandırıcı geliyor. Bu cümleler, bazı <i>aykırı</i> düşüncelerini ifade eden herkesin kulağında birkaç kez yankılanmıştır. Çünkü bir çok insan <i>toplumsal değerlere uyulması gerektiği</i> gibi çılgınca bir kalıba sahiptir. Buna <i>fikir </i>demek düşünce eylemine bir hakaret olacağı için "kalıp" kelimesini tercih ediyorum. Bu kalıba göre, insan sadece belli bir yerde doğarak bir topluma borçludur ve bu yığının değerlerine kayıtsız şartsız imân etmek ve kendi düşüncelerini bu yığının değerlerine, otoriter ahlâkına göre sınırlamak, ağzından çıkan her kelimenin bu değerlere uyup uymadığına dikkât etmek zorundadır. Bu "şey", mantıksız olduğu gibi insan zekâsına edilebilecek en büyük hakarettir.<br />
Ama iktidarlar açısından son derece gereklidir. Çünkü iktidar, halka karşı <i>düşünce özgürlüğü </i>oyununu oynamak ve mantıklı görünen kanunlar hazırlamak zorundadır. Bir hukuk olarak dikkate alınamayacak kadar ciddiyetsiz olan bu şey ise insanlara <i>toplumsal değer</i> olarak dayatılır ve uyulması istenir. Muhafazakar ya da liberal olsun bütün iktidarlar bu toplumsal değerlerin öneminden bahsedip dururlar. Çünkü düşünce, iktidarın kendisi için, bu saçma hiyerarşi için bir tehlikedir. Düşünceyi yasaklayamayacak olan iktidar, onun ifadesini kanunlarla zorlaştırır ve toplumsal değerlerle imkânsız hâle getirmeye çalışır.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/_iCDag7rZLqw/Su-KqiVhPLI/AAAAAAAABSU/pCLJA3K1DxE/s400/Festival.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="http://1.bp.blogspot.com/_iCDag7rZLqw/Su-KqiVhPLI/AAAAAAAABSU/pCLJA3K1DxE/s320/Festival.jpg" width="320" /></a></div>
<i>Population 436'in </i>bu meseleyi anlamak için iyi bir film olduğunu düşünüyorum. Filmde nüfusunu her zaman 436 olarak tutmaya çalışan bir kasaba anlatılıyor. Kasaba halkı, nüfus sayıları değiştiğinde başlarına büyük felâketlerin geleceğine inanıyor. Doğan her çocuk ve kasabaya yerleşen her yabancı için biri öldürülüyor, üstelik bu kasaba meydanındaki büyük şenliklerle yapılıyor. Birisi buna karşı çıkacak olursa kasabanın doktoru onu kafasına bir delik açıp birkaç çivi çakmak ve hipnoz etmek suretiyle <i>tedavi ediyor</i>. Tedavi edilen insan, tıpkı Aytmatov'un <i>Gün Olur Asra Bedel </i>hikayesindeki mankurtlar gibi her söylenileni yapıyor ve bunların dışına asla çıkmıyor.<br />
Toplumsala itaat eden insanın hâli, bu tedavi edilmiş insana benzer. Beynindeki çivilerden asla kurtulamaz, çünkü savunduğu en ufak düşünce tepkiyle karşılanmış ve toplum tarafından <i>tedavi edilip</i> düzeltilmiştir. Artık uyum sağlayacak sağlıklı bir birey ve toplumun değerleri için savaşacak bir asker hâline gelmiştir.<br />
<i><br /></i>
Duyduğu her düşüncede onun <i>toplumsal değerler</i>e ne kadar aykırı olduğundan, halkın incitilmemesi ve herkesin bu değerlere uyum sağlaması gerektiğinden bahseden insanın bilinçaltında büyük bir korku vardır. Çünkü düşünceleri bu yığın tarafından çoktan sindirilmiştir. Bu aciz insan, düşünceyi ifade etmekten korktuğunda düşünmekten de korkmaya başlar. Düşünmeye duyduğu bu korku, onu yığının değerlerine <i>uyum sağlama</i> ihtiyacı duymasını sağlar. Bu saatten sonra toplumsal değerler artık dışarıdaki, kalabalıktaki bir güç değildir. Bu ses artık onun kafasının içindedir. Düşüncelerini bu sese uydurmaya o kadar alışmıştır ki, artık zihni onu kabullenmiş ve bütün eylemlerini bir yığından taklit ettiği bir düzene uydurmuştur.<br />
<br />
Yığın, herkesin ortaya birşeyler koyduğu kollektif bir yapılanma değil, düşünemediği için yönlendirilen insanların bir araya gelmesiyle oluşmuş bir kitledir. Bu kitleye uyum sağlamaya çalışmak anlamsızdır.<br />
<br />
İnsan, kendini bir topluma ait hissettikçe, onun değerleri kendi fikirlerinin ötesine geçer ve bu aidiyet elinde sonunda bir <i>gönüllü kölelik'</i>e varır.<br />
<br />
<br />
Toplumsalın reddi, düşüncenin gelişmesi hatta var olması için büyük önem taşır. Yığın, hiç bir zaman düşüncelere saygı duymaz ve onların ifadesini engellemeye çalışır. İfade edilemeyen düşünce, hiç bir önem taşımaz ve düşünceyi ifade etmekten korkan insan, bir süre sonra düşüncelerini kendine itiraf etmekten daha sonra düşünmekten korkmaya başlar. İnsan düşünebilmek, düşüncelerini ifade edebilmek ve tüm bunları korkmadan yapabilmek için topluma yabancılaşmayı göze almak, hatta onu <i>reddetmek </i>mecburiyetindedir. Çünkü kendini bir kalabalığa uyum sağlamak zorunda hissettikçe, bu kalabalığı rahatsız etmemek için düşüncesine prangalar vuracak ve zamanla bu prangaların ağırlığını ve acısını unutup onlara alışacaktır. Çizilen sınırlarda dolaşan insanın esareti, zincire vurulanınkinden daha büyüktür.Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-5601796894088271592013-02-08T10:41:00.001-08:002013-02-08T12:20:15.360-08:00İnsanlığın "Yanlış" Tarihi (İtaatin Mitolojisi)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.elysiumgates.com/mt_olympus/prometheus2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="249" src="http://www.elysiumgates.com/mt_olympus/prometheus2.jpg" width="320" /></a></div>
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
<i>Azgın devlere karşı kim yardım etti bana?</i></div>
<div>
<i>Kim kurtardı beni ölümden</i></div>
<div>
<i>Kim kurtardı kölelikten?</i></div>
<div>
<i>Şu benim yüreğim değil mi</i></div>
<div>
<i>Kutsal bir ateşle yanan yüreğim</i></div>
<div>
<i>Her işi başarmış olan?</i></div>
<div>
<i>O değil mi coşup taşarak</i></div>
<div>
<i>Yukarıda uyuyanı aldatarak</i></div>
<div>
<i>Başımı beladan kurtaran?</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
<i>Goethe - Prometheus </i></div>
<div>
<i><br /></i>
<i> </i>Eskiden masallardan ve efsanelerden ders alınması gerektiğini düşünürdüm, ancak bugün bir çok insanın göğsünü kabarttığı inanışlardan ancak ibret alınabileceğini düşünüyorum. Çünkü efsanelerin ve inanışların tarihi, insanın yaratıcılığıyla birlikte <i>acziyetinin</i> ve hastalıklarından kurtulamamasının tarihidir. Medeniyetin büyük hastalıkları insanın yaratıcılığına bir kanser gibi musallat olmuş ve masallarına kadar işlemiştir.<br />
İnsanlar yüzyıllardır çocuklarına büyük savaşların ve savaşçı kahramanların masallarını anlatıyorlar. Savaşçılar kral oluyor, olamazsa kralın övgüsüyle şereflendiriliyor, gezgin ozanlar krallar ve kraliçeler adına şarkılar söylüyor. Beowulf insanlara musallat olan canavarı öldürerek kral oluyor, garip Keloğlan padişahın övgüsüyle şereflendiriliyor.<br />
Medeniyet ne zaman efsaneleriyle gururlanmak istese Zeus'u, Poseidon'u, savaşçı kralları, azizleri ve kahramanları hatırları. İo'yu* taciz edip onu karısından saklamak için ineğe çeviren Zeus, Kaenis'e tecavüz ettikten sonra ondan gaddar Kaeneus'u yaratan Poseidon medeniyet için birer övgü kaynağıdır. Çünkü aciz insan bugün güce tapmak şöyle dursun, atalarının taptıklarına atfedilen güç ile övünür.<br />
Üstelik aciz insan bu kahramanlık efsanelerine, Olympos'un gaddar krallarının gücüyle gurur duymaya o kadar alıştı ki insanlığın en soylu eylemi olan <i>isyan</i>ı unuttu. Unutmakla da kalmayıp onu kötü gördü ve şeytanlaştırdı.<br />
Bu yüzden Zeus, aciz insan için Prometheus'tan daha değerlidir.<br />
Efsaneye göre Prometheus** insanın kötü durumuna acıyarak ona Hephahistos'tan çaldığı ateşi armağan eder. İnsan bu ateşle ısınmayı, yemek pişirmeyi öğrenir, soğuktan ve açlıktan kurtulup iyi yaşamaya başlar. Ancak Zeus bu cüretten pek hoşlanmaz ve Prometheus'u Kafkas dağlarına zincirler. Ciğerini ise tanrılar tarafından görevlendirilmiş bir kartal yer. Prometheus, Herakles tarafından kurtarılsa hiç birşey sona ermemiştir çünkü ona göre Zeus tahtında oturdukça işkencesi devam edecektir.<br />
Bu efsanelerin anlatılmasının üstünden binlerce yıl geçti. Zeus ise hâlâ tahtında oturuyor.<br />
Çünkü medeniyet, Promethus'un yolunda gitmedi. Nesilden nesile anlatılanlar isyankârların değil kralların ve onların sadık savaşçılarının hikayeleriydi. İtaatkârlık kutsal ve itaat etmemek şeytanlık sayıldı. Prometheus'un yolundan giden herkese zincirler layık görüldü.<br />
<br />
<i>Kadının </i>hikayesi de buna benzer bir şekilde başladı... İsyanın bedelini cennetten kovulmakla ve sonsuz bir lanetle ödeyen <i>Lilith'</i>in hikayesi, Kadının Tarihi'nin başlangıcıdır.<br />
Lilith, <i>Tanrı ve erkek</i> için var olmayı kabul etmedi. Adem ile sevişirken onun altında olmayı gururuna yediremedi bu yüzden kutsal kitaplar onun kötülüğünden bahsetti. Hatta Adem ve <i>örnek kadının anası </i>Havva'nın oburluğu bile ondan bilindi. Çünkü ilk kurala karşı çıkmış ve itaat etmemişti. Bize örnek gösterilen ise kovulmak ve lanetlenmek pahasına özgürlüğünü savunan Lilith değil, bir elma yediği için ölümsüzlükten ve cennetten olmayı kabullenip tapınmaya devam eden itaatkâr ilk insanlardı. Bizim <i>atalarımız, annemiz ve babamız</i> onlardı.<br />
<br />
Tüm bu efsanelerin doğruluğunu ya da yanlışlığını tartışmak oldukça anlamsız. Sadece bize neyin miras bırakıldığını görmemiz lâzım.<br />
Montaigne<i> "İnsanoğlu bir sinek kurdunu yaratmaktan acizdir, ancak düzinelerce tanrı yaratır."</i> der. İtaatin bu kadar kutsal olduğu bir düzende insanların tanrılar, liderler yaratıp onlara tapınmaları şaşılacak bir şey değildir.<br />
İnsanların kahramanlara, tanrılara inandıkları çağları geride bırakmadık. Hiç bitmedi. İsyan ve itaat insanlarda hâlâ aynı şeyleri ifade ediyorsa, hâlâ Prometheus'un Kafkas Dağları'nda zincirlendiği zamanda yaşıyoruz demektir.<br />
<br />
İnsanlığın tarihi yanlış yazıldı. Medeniyet bu yanlış yazılmış tarih üzerine kuruldu. Bu medeniyetin bir parçası oldukça, onunla övünüp durdukça Zeus tahtından inmeyecek ve Lilith'in laneti sona ermeyecek.<br />
Bugün <i>muska </i>diye bildiğimiz şey, Lilith efsanesinden gelir. Efsaneye göre Lilith, üstünde muska gördüğü çocuklara dokunmamaya söz verir. Çocuklarımızı bu isyankârdan korumak için onlara muska takarız, oysa onlara yaptığımız en büyük kötülük onları bu düzene göre iyi biri olmaya alıştırmaktır. İyi niyetle yapılan kötülük ise en büyük gaddarlıktan daha zararlıdır.<br />
<br />
İnsanın özgürlüğüne kavuşmak için yapması gereken şey ise bu alçakça itaatkârlıktan kurtulmaktır. Evet, zincire vurulacak ve lânetleneceksiniz. Tanrıların, kralların ve kahramanların aciz kulları sizi hiç bir zaman sevmeyecek. Ama sevgisini ve saygısını yitireceğinizden korktuğunuz insan sürüsüne bir bakın. Onlar alçakça itaat etmiyorlar mı? Zâlimi cesaretlendiren ve çoğu zaman, itaatkâr düşünceleriyle zulmü masumlaştıran onlar değil mi?<br />
<br />
<b><span style="font-size: xx-small;">Biraz ek bilgi:</span></b><br />
<span style="font-size: x-small;"><b>*</b>İstanbul Boğazı'na verilen <i>Bosphorus </i>ismi İo efsanesinden gelir. Efsaneye göre Hera, bu İo'nun akibetini öğrendiğinde ona bir sinek musallat eder ve İo o sinekten kaçarken toprağı yararak Bosphorus(İnek Geçidi)'ni yaratır.</span><br />
<span style="font-size: x-small;">**Prometheus efsanesine benzer bir efsane de Kafkas Nart destanlarındaki <i>Nesren Jake</i> efsanesidir. Nesren, Pako'dan ateşi çaldığı için Elbruz dağlarına zincirlenmiş ve başına bir kartal konulmuştur.</span><br />
<br /></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-30655822579636516292013-01-03T10:22:00.003-08:002013-01-03T10:25:32.390-08:00Modern-İlkel İnsan ve Akıl Tutulması<span style="color: white;"><br /></span>
<span style="color: white;"><img src="http://www.hurriyet.com.tr/_np/5000/15295000.jpg" /></span><br />
<span style="color: white;"> <i>İnsan davranışlarını mekanik
bir aygıt gibi düzenleyen güdülerle donanmış değildir.
Seçeneklerle yüz yüze gelir bu da yaşamı için büyük önem
taşıyan konularda doğru olanı seçmemişse büyük tehlikelerle
karşı karşıya demektir. Çoğu kez kısa sürede karar vermesi
zorunlu olduğu anda içine düşen kuşku, acı veren bir gerilim
yaratır; hatta ivedi karar verme yetisini ciddi olarak tehlikeye
sokabilir. Bunun sonucu olarak, insanoğlu yoğun bir güven duyma
gereksinimi içindedir, kararlarını vermede uyguladığı yöntemin
doğru olup olmadığı konusunda kuşku duymanın gereksiz olduğuna
inanmak ister. Hatta "doğru" kararı verip onun
geçerliliği konusunda kuşlu duyarak işkence çekmektense güven
duyarak "yanlış" karar vermeyi yeğler. İnsanın
tapınmalara ve siyasal liderlere inanmasının ardında yatan
ruhbilimsel nedenlerden biri budur. </i></span><br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="color: white;">*Erich Fromm – Umut Devrimi</span></i></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<span style="color: white;"> "Akıl
Tutulması" cehâlet ve ya zeka geriliğiyle açıklanabilecek
bir kavram değildir. İnsanın zeka geriliği ya da bilgi
eksikliğinden çok belli konularda düşünme yetisini kaybetmesi ve
saçma inanışları salt gerçekmiş gibi benimsemesi ve ya mantık
dışı davranışlar göstermesiyle ilgilidir.</span><br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;">Sigmund Freud
<i>"İnançlar toplumsal obsesyonlardır"</i> der. İnanç,
toplumların ve kitlelerin anlamsız takıntılarından başka bir
şey değildir. Freud, bunu söylerken dini inançları kast etmiş
olsa da bu yargıyı dini olmayan <i>inançlar </i>için de
kullanabiliriz. Çünkü belli bir önder benimseyen ve onun <i>izinde
</i>olan insanların refleksleri, savunmaları ve radikallikleri
herhangi bir köktendincinin reflekslerinden farksızdır. Tıpkı
köktendinciler gibi anlamsız, çocuksu savunmalar geliştirir ve
bütün bilgilerini, düşüncelerini bu çocuksu hayranlığın
etrafında toplamaya çalışırlar.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;">Bir kahramana,
öndere duyulan bağlılık düşüncenin gelişmesinde ve insanın
birey olmasında büyük bir engeldir. İnsan ne kadar akıllı ve
bilgili olursa olsun, zihnindeki bu prangadan kurtulamadığı sürece
bir <i>kitle</i>nin parçası olmaya ve ilkel bir kabile putuna
tapınır gibi tapınmaya, mantıksız bir inancı sürdürmeye devam
edecektir.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;">İşin trajik
yanı; Doğu'da ve Batı'da birçok insan ilkel yaşamdan kalma
yargılara sahip. Liderlere inanmak, din, vatanseverlik,
milliyetçilik, kişilere tapmak, bayrak sevgisi insanların kabile
hâlinde yaşadıkları dönemlerden, ilkel bir evreden kalma
şeylerdir. Gustave Herve bu kavramları "<span style="font-size: small;"><i>İnsanın
doğal fenomeni tanımlamadaki beceriksizliğinden kaynaklanan boş
inanışlar" </i></span>olarak
açıklar. Bir zamanlar düşündüklerim(düşündüğümü
zannettiğim)in eleştirisini ve on dokuz yaşıma kadar aklımı
kurtaramadığım safsataların açıklamasını yapmam gerekirse,
bunlar bir gücü yenememekten ve yenemediğini benimsemekten
kaynaklanan, tıpkı şimşekten korktuğu için şimşeğe tapan
ilkel insanın hezeyanı gibi bir psikolojinin ürünü olan
benimseyişlerdi.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"> Bunu günümüz şartlarında anlayabilmek için <i>Stockholm Sendromu</i>'nu hatırlamak lâzım.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"> 1973 yılında Stockholm'deki bir banka soyuldu, banka görevlileri ve müşteriler soyguncular tarafından altı gün rehin tutuldu. Altı gün sonra polis soyguncuları etkisiz hâle getirdi ama rehinelerin davranışları beklenenin aksineydi. Rehineler, her zaman soyguncuların lehine ifade verdiler, aralarında para toplayıp onlara avukat sağladılar hatta içlerinden biri nişanlısını terk edip soygunculardan biriyle evlendi.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"> Bunun sebebini soyguncuların rehinelere iyi davranması ya da rehinelerin, kendilerinin de maddi zorluklar yaşadıkları için, soyguncularla empati kurması olarak görebilirsiniz. Ancak ben rehinelerin tıpkı gök gürültüsünden korktuğu için ona tapan ilkel insanlar gibi kendilerini korkutan soyguncuları benimsemeye ve onlara hayranlık duymaya başladıklarını düşünüyorum. Rehineler, korktukları ve
yenemedikleri güce tapar hâle gelmiş ve bu yenilginin kabulunden
kaynaklanan bir sevgi duymaya başlamışlardı.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"> Klasik
eğitim sisteminde öğretmen, bir korku objesidir. Öğretmen, henüz
altı-yedi yaşındaki çocukların karşısında otoritenin
temsilcisidir. Gerek Katolik manastırlarında, gerek Sovyet
okullarında gerek ise Türk okullarında bu hep böyle olmuştur.
Öğrenci, ideal insan ve ideal vatandaş olabilmek için kendini bu
eli sopalı otoritenin kollarına bırakmak ve onun emirlerine
kayıtsız şartsız uymak zorundadır. Henüz varlığını
kavrayamadığı bir çağda onu Türk varlığına, Tanrı'nın
hizmetine, Amerikan yurttaşlığına ve ya Sovyet yoldaşlığına
armağan etmek zorundadır. Henüz bir savunma geliştiremediğimiz
çağda bu korkuyla tanışan bizler, bu otorite ve otoritenin
temsilcileri altında ezilmişliğimizi ona bir <span style="font-size: small;"><i>sevgi</i></span>
besleyerek yadsımaya ve kanımızı emen bu <span style="font-size: small;"><i>vatan</i></span>ı
ölesiye sevmeye başlarız. Bu otoritenin ağırlığını hissetmek
ve kendimizi bu hastalıklı organizmaya <span style="font-size: small;"><i>armağan</i></span>
ettiğimizi hatırlamak için özel günlerimiz, silahlı kuvvetlerle
birlikte yürüdüğümüz törenlerimiz ve çocukken
söylemediğimizde azar işittiğimiz için aciz bir gurula
söylediğimiz marşlarımız vardır. Tıpkı Stockholm'deki
rehineler gibi bizi ezen ve korkutan bu güce sevgi duymaya ve onun
için fedâkarlıklar yapmaya başlamışızdır.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-size: small;">Bu, hayatımızda bir
</span><span style="font-size: small;"><i>akıl
tutulması </i></span>olarak
kalır. Günlük hayatta ne kadar sağlıklı düşündüğümüz, ne
kadar akıllı ve bilgili olduğumuz söz konusu bu obsesyon olunca
önemsizleşir. Çünkü bu bir fikirden, idealden çok aşamadığımız
bir hastalık hâline gelmiştir. Bu durumda çocuksulaşır ve
ilkelleşiriz.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-size: small;">Bugün ABD'de yaşayan
Kızılderili asıllıların birer Amerikan vatanseveri olmaları</span>, Rus Yahudilerinin haklarını kısıtlayan Çarlık'a hayran olmaları,
Frick'in emrinde çalışan ve aylardır maaş alamayan işçilerin
ona suikast düzenleyen Alexander Berkman'ı linç etmeleri,
Türkiye'de yaşayan Alevilerin, Ermeni, Rum ve Yahudi asıllıların Kemalizm'i benimsemeleri ve Çingenelerin aşırı milliyetçi
olmaları Stockholm sendromu benzeri bir akıl tutulmasından başka
bir şeyle açıklanamaz.</span></div>
<div id="sdfootnote1">
<div class="sdfootnote">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div class="sdfootnote">
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;">Liderlere
gelince, onlar bu akıl tutulmasının peygamberleridir. Sistem,
insanlara liderler benimsetir ve onlara olağanüstü nitelikler
yükler. Kişinin lider olma gibi bir amacı yoksa bile insanlar bu
çocuksu
refleksi gösterir ve onu lider yaparlar. İnsanlara bir şeyler
anlatmak dışında bir amacı olmayan Buda gibi, liderlerden nefret
eden ve sadece bu konuma gelmemek için heykelinin dikilmesini
istemeyen Marx gibi insanları dâhi liderleştirmekten geri
kalmamışlardır. Bir lideri benimsemek, akıl tutulması olduğu
gibi insanın yapısına aykırıdır. Bunu yapan kişi, benimsediği
lidere -istemeden de olsa- insanüstü özellikler yükleyecek ve onu
aşılamaz görecektir. Bu bir totem yaratmak anlamına gelir.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-size: small;">Liderleri, önderleri
ve kutsalları olan insan hiç bir zaman özgür düşünemez. Özgür
düşünebilmek için yapılması gereken ilk şey bu komik
obsesyonları aşmak ve bugüne kadar </span><span style="font-size: small;"><i>dokunulamaz</i></span>
denilen şeyleri yıkmaktır.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-size: small;">Tarihin bütün put
kırıcıları ister istemez yeni putlar oluşturmuşlardır.
Kâbe'deki anlamsız putları yıkan Muhammed belki de yıllar sonra
insanların onu putlaştıracağının ve saçına sakalına tapınacağının farkında değildi. Bütün
put yıkıcılar, tıpkı George Orwell'in </span><span style="font-size: small;"><i>Hayvanlar
Çiftliği'ndeki</i></span>
gibi yeni putlar, yeni liderler, yeni aşılmazlar hâline geldi.
Şah'a tapanların birkaç yılda Hümeyni'ye tapması buna örnektir.
İnsanlık, bu çocuksu takıntıları aşamadığı sürece putlara
tapacak ve bu anlamsız kısırdöngüyü tekrarlayacaktır.</span></div>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-68268179966087470142012-12-29T03:01:00.000-08:002012-12-29T03:10:21.429-08:00Emma Goldman - Vatanseverlik<span style="background-color: white; font-family: Times, Times New Roman, serif;"><img height="311" src="http://vtdigger.org/vtdNewsMachine/wp-content/uploads/2011/12/20111220_emmaGoldman.jpg" style="-webkit-user-select: none;" width="400" /></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white;"><br /></span>
</span><br />
<div style="outline: 0px; padding: 0px 0px 15px;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br />
<span style="line-height: 22px;">Vatanseverlik nedir? Bir kişinin doğduğu topraklara, çocukluğunun anıları ve umutlarının, hayallerinin ve özlemlerinin bir arada toplandığı yere duyduğu sevgi midir? Çocuksu bir naiflikle, bulutların akışını seyrettiğimiz ve kendimizin de neden öylesine yumuşakça uçamadığımızı merak ettiğimiz yer midir? Milyarlarca parlayan yıldızı sayıp, ruhlarımızın derinliklerine işleyen “gözümüzün nuru mu”? Kuşların müziğini dinleyip, onlar gibi uzak diyarlara uçmak için kanatlarımız olmasını dilediğimiz yer mi? Ya da annemizin dizlerinde oturup, büyük zaferlerin ve efsanelerin hikâyeleriyle kendimizden geçtiğimiz yer midir? Kısacası, her santimetre karesinin güzelliği ve eşsiz mutluluk, zevk ve oyun dolu çocukluğumuzu temsil ettiği yere duyulan aşk mıdır?</span></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Eğer vatanseverlik bu ise, bugün pek az Amerikalı’yı vatansever olarak adlandırabiliriz; çünkü, oyun mekânları artık fabrikalar, değirmenler ve madenlere dönüşmüştür. Kuşların müziğinin yerini ise, sağır edici makine sesleri almıştır. Artık büyük zaferler ya da efsanelerle ilgili hikâyeler de dinleyemeyiz çünkü annelerimizin öyküleri acı, göz yaşı ve kederi anlatmaktadır.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">O halde, nedir vatanseverlik? “Vatansever, efendim, adi ve alçakların son sığınağıdır,” demişti Dr. Johnson. Zamanımızın en büyük milliyetçilik karşıtı Leo Tolstoy, vatanseverliği bütün katillerin eğitimini tatmin edecek bir prensip olarak tanımlar; hayatın gereklilikleri olan ayakkabı, kıyafet ve ev yapımından çok insan öldürmek için daha iyi ekipmanı bulunan bir iş; averaj çalışan adamınkinden daha üstün kârları ve zaferleri garantileyen bir iş.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Diğer bir anti-vatansever olan Gustave Herve de vatanseverliği din kurumundan daha incitici, vahşi ve insanlık dışı bir boş inan olarak tanımlar. İnsanın doğal fenomeni tanımlamadaki beceriksizliğinden kaynaklanan dini bir boş inan. İlkel insan fırtınayı duyduğunda ya da şimşek çaktığını gördüğünde, her ikisini de açıklayamazdı ve bu yüzden de bu olayların ardında kendisinden daha üstün bir güç olduğu sonucuna varırdı. Benzer şekilde yağmurda ve doğadaki çeşitli değişiklerde de doğaüstü bir güç görürdü. Diğer yandan vatanseverlik, yapay bir şekilde yaratılmış ve yalanlar ile yanlış söylentilerin iletişim ağından kaynağını alan bir boş inandır; insanı özgüven ve değerlerinden kopartırken, ona kibir ve anlamsız bir gurur katan boş bir inan.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Gerçekten de kibir, anlamsız gurur ve egotizm vatanseverliğin ayrılmaz bileşenleridir. Açıklayayım. Vatanseverlik dünyamızın her biri demir paamaklıklarla çevrili küçük noktalara bölünmüş olduğunu söyler. Bazı özel noktalarda doğma şansına sahip olanlar herhangi bir diğer noktada ikâmet edenlere göre kendilerini daha üstün, asil ve akıllı görürler. Bu yüzden de o seçilmiş noktada yaşayanların, üstünlüklerini diğerlerine göstermek amacıyla kavga etmek, öldürmek ve ölmek gibi görevleri vardır.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Diğer yerlerde yaşayanlar ise, bebekliklerinden ya da çocukluklarından itibaren beyinlerini Almanlar, Fransızlar ya da İtalyanlar’ın kan dolu hikâyeleriyle doldururlar. Çocuk yetişkinliğe eriştiğinde, kendisinin Tanrı tarafından ülkesini tüm yabancıların saldırı ya da istilâlarına karşı savunmak amacıyla seçilmiş olduğu düşüncesiyle doldurulmuş olur. Bu yüzdendir ki bizler daha üstün bir ordu ve donanma, savaş gücü ve cephane için haykırmaktayız. Bu yüzdendir ki Amerika kısa bir zaman içerisinde ordusu için dört yüz milyon dolar harcayabilmektedir. Bir düşünün: İnsanların üretiminden çalınmış dört yüz milyon dolar. Elbette ki vatanseverlik oyununa katılanlar, zenginler değildir. Onlar her yerde kendilerini evlerinde hissedebilen kozmopolitanlardır. Biz Amerika’da bu gerçekliğin farkındayız. Bizim zengin Amerikalılarımız Fransa’da Fransız, Almanya’da Alman ya da İngiltere’de İngilizler değiller mi? Bir kozmopolitan gururu içerisinde, Amerikalı fabrika çocukları ya da köleler tarafından üretilen parayı boşuna harcayanlar da onlar değil mi? Evet, onların vatanseverliği Roosvelt’in insanlarının adına yaptığı gibi, bir talihsizlikle karşı karşıya kaldığında ya da Sergius Rus devrimcileri tarafından cezalandırıldığında, Rus Çarı gibi bir despota baş üzüntülerini iletebilecek mesajların yollanmasını mümkün kılan bir vatanseverliktir.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Bu, Meksika’da binlerce insanı öldüren baş katil Diaz’ı destekleyebilecek ya da Meksikalı devrimcilerin Amerika topraklarında tutuklanarak, Amerikan hapishanelerinde hiçbir geçerli sebep olmadan mahkum edilmelerini onaylayacak bir vatanseverliktir.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Ama vatanseverlik refah ve gücü temsil edenler için değildir. İnsanlar için yeterince iyidir bu. Voltaire’in en yakın arkadaşlarından olan ve şu sözleri söylemiş olan Büyük Frederick’in tarihi zaferini anımsatıyor bu bizlere: “Din bir sahtekârlıktır ama toplumlar için ayakta tutulmalıdır.”</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Bu tür bir vatanseverlik de oldukça fazla para gerektiren bir kurumdur; aşağıdaki istatistikleri okuduktan sonra hiç kimse bundan şüphe duymayacaktır. Yüzyılın son çeyreğinde, dünyada lider ordu ve donanmalar için yapılan harcamalardaki progresif artış, her duyarlı öğrenci için ekonomik kaygılar yaratacak derecede somut bir gerçekliktir. 1881′den 1905′e kadarki zamanı beş yıllık periyodlara bölerek ve güçlü devletlerin bu sürecin başlangıç ve bitiş noktalarındaki harcamalarını belirterek kısaca özetlenebilir bu durum. Belirtilen ilk ve son harcama giderlerinde göre bu süreç içerisinde İngiltere’nin harcamaları 2,101,848,936$’dan 4,143,226,885$’a, Fransa’nınkiler 3,324,500,000$’dan 3,455,109,900$’a, Almanya’nınkiler 725,000,200$’dan 2,700,375,600$’a, ABD’ninkiler 1,275,500,750$’dan 2,650,900,450$’a, Rusya’nınkiler 1,900,975,500$’dan 5,250,445,100$’a, İtalya’nınkiler 1,600,975,750$’dan 1,755,500,100$’a ve Japonya’nın ki 182,900,500$’dan 700,925,475$’a çıkmıştır.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Belirtilen her ülkenin askeri harcamaları, her beş yıllık periyod içerisinde artış göstermiştir. 1881′den 1905′e kadarki dönemde İngiltere’nin ordusuna yaptığı harcamalar dört katına, ABD’ninkiler üç katına, Rusya’nınkiler iki katına çıkmış; Almanya’nın harcamaları %35 oranında, Fransa’nınkiler %15 oranında ve Japonya’nınkiler de yaklaşık %500 oranında artmıştır. Eğer bu ülkelerin yirmi beş yıllık süreç içerisindeki tüm harcamalarını, ordularına yaptıkları harcamalarla karşılaştıracak olursak aşağıdaki sonuçları elde ederiz:</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">İngiltere’de %20′den %37′ye, ABD’de %15′den %23′e, Fransa’da %16′dan %18′e, İtalya’da %12′den %15′e, Japonya’da %12′den %14′e. Diğer taraftan Almanya’daki oranın %58′den %25′e düşmüş olması da ilginçtir; bu düşüşün sebebi diğer amaçlar için imparatorluk harcamalarında büyük artışlar yapılmış olmasıdır. 1901′den 1905′e kadar olan dönemde yapılan askeri harcamaların takip eden beş yıllık süreçlerdeki harcamalardan daha yüksek olduğu da başka bir gerçekliktir. İstatistikler, oranda askeri harcamaları en yüksek olan ülkelerin sırasıyla İngiltere, ABD, Japonya, Fransa ve İtalya olduğunu göstermektedir.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Donanmalar için yapılan harcamaların göstergeleri de inanılmaz boyutlardadır. 1905′le sonlanan yirmi beş yıllık süreçte, ülkelerin donanmaya yaptıkları harcamalar şöyle bir artış göstermiştir: İngiltere %300, Fransa %60, Almanya %600, ABD %525, Rusya %300, İtalya %250 ve Japonya %700. İngiltere bir istisna olmak üzere, ABD diğer tüm ülkelerden daha çok donanma harcaması yapmaktadır ve bu harcamaların oranı tüm ulusal harcamalarda da diğer güçlerinkilerden fazladır. 1881′den 1885′e kadarki süreçte, ABD’nin donanma için yaptığı harcama ülke için yapılan bütün harcamalarda her 100$’da 6,20$ gibi makul bir orandı; sonraki beş yıllık süreçte bu rakam 6,60$’a yükseldi, bir sonraki beş yılda 8,10$’a ve bir sonrakinde ise 16,40$’a erişti. İlerideki beş yıllık süreçlerde bu oranın artacağı da açıkça görülmektedir.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Askeri harcamalardaki artış, nüfus üzerinde kişi başına düşen vergi şeklinde açıklanarak da gösterilebilir. Burada verilen karşılaştırmadaki ilk beş yıldan son beş yıla kadar olan süreç içerisinde şöyle bir artış gözlenmiştir: İngiltere’de 18.47$’dan 52.50$’a; Fransa’da 19.66$’dan 23.62$’a; Almanya’da 10.17$’dan 15.51$’a; ABD’de 5.62$’dan 13.64$’e; Rusya’da 6.14$’dan 8.37$’a; İtalya’da 9.59$’dan 11.24$’a ve Japonya’da 86 cent’ten 3.11$’a.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Kişi başına düşen bu vergi tahmini ile militarizmin ekonomik yükünün kabul edilebilirliği arasında bir bağlantı vardır. Elimizdeki verilere dayanarak elde ettiğimiz yadsınamaz sonuç, ordu ve donanmalar için giderek artan harcamaların istatistiklerde adı geçen ülkelerdeki nüfus artışına baskın çıktığıdır. Diğer bir değişle, militarizmden giderek artan beklentilerin devamlılığı, bu ülkelerin hepsini hem insanlar hem de kaynaklar açısından tüketme tehdidini oluşturmaktadır.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Vatanseverlik için gerekli olan bu korkunç kayıp, ortalama bir zekâya sahip olan bir kişiyi bile bu hastalıktan kurtarmaya yeterli olmalıdır. Gene de vatanseverlik daha fazlasını beklemektedir. İnsanlar vatansever olmaya zorlanmaktadır ve bu lüks için de öderler; yalnızca “savunucuları”nı destekleyerek değil, aynı zamanda kendi çocuklarını da kurban ederek. Vatanseverlik bayrağa bağımlılığı gerektirir; ki bu da anneyi, babayı ve kardeşi öldürmeye bile hazır olacak bir itaat anlamına gelmektedir.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Genel kavga, ülkemizi yabancı tehditlerden koruyacak bir orduya gereksinimimiz olduğudur. Ne var ki her entelektüel kadın ve adam bilir ki, aptalları baskı altında tutmak ve korkutmak için var olan bir mittir bu. Bir diğerinin ilgi alanlarını bilen dünya devletleri, birbirlerine saldırmazlar. Uluslararası karmaşaları, savaşlardansa antlaşmalar yoluyla çözmekle kazançlarının daha fazla olacağını öğrenmişlerdir. Gerçekten de Carlyle’ın söylediği gibi, “Savaş, kendi savaşlarını vermeyecek kadar korkak olan iki hırsızın kavgasıdır; bu yüzden de bir köyden ve bir diğerinden oğlanları alıp onlara üniformalar giydirir, onları silahlandırır ve karşılıklı olarak vahşi canavarlar gibi kaybetmelerine izin verirler.”</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Her savaşı aynı nedene dayandırmak da fazla bir bilgelik gerektirmez. ABD tarihinde güya olağanüstü ve vatansever bir olay olan İspanya-Amerika savaşını ele alalım. Kalplerimiz gaddar İspanyollar’a karşı nasıl da öfkeyle doluydu! Doğru, bu öfkemiz aniden alevlenmemişti ama. Aylarca devam eden gazete ajitasyonuyla beslenmişti ve bu Butcher Weyler’in birçok Kübalı’yı öldürmesi ve kadınlarına tecavüz etmesinden çok da sonra olmamıştı. Gene de Amerikan Toplumu’nun adaletine dayanarak hiddetlenerek büyümüş, kavga etmeye hazır ve cesurca savaşmaya istekli bir hale gelmişti. Ama sis kalktığında, ölüler gömüldüğünde ve savaşın bedeli insanlara mal ve kiralarda artış olarak geri döndüğünde, vatansever bütünlüğümüzün sarhoşluğundan ayıldığımızda Amerika-İspanya savaşının bedelinin şeker fiyatlarının artması anlamına geldiğini aniden anlayıverdik; daha açık söylemek gerekirse Amerikalılar’ın hayatları, kanı ve parası İspanya hükümeti tarafından tehdit altında bulunan Amerikan kapitalistlerinin ilgilerini korumak amacıyla kullanılmıştı. Bu bir abartma değildir, tam tersine Amerikan hükümetinin Küba işçilerine karşı gösterdikleri tutumla kanıtlanmış gerçeklikler ve figürlere dayanmaktadır. Küba Amerika’nın kıskacı altındayken, Küba’yı özgürleştirmek için yollanan askerlere savaştan kısa bir süre sonra patlak veren puro fabrikalarında çalışan ve grevde olan Kübalı işçileri vurma emri verilmişti.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Bu tür sebeplerle mücadeleyi sürdüren bir tek bizler değiliz. Kan ve gözyaşının akmasına neden olan korkunç Rus-Japon savaşının da önündeki perde kalkmaktadır. Ve bir kez daha görüyoruz ki bu savaşın arkasında da ateşleyici Ticari Gelenek tanrısı var. Rusya-Japonya savaşı sırasında Savaş Bakanı olan Kuropatkin, ticari geleneğin ardındaki gerçek sırrı açığa çıkartmıştır. Kore imtiyazları üzerine para yatırmış olan Çar ve Gran Düka’lar, yalnızca hızlı bir şekilde servet yapabilmek sebebiyle savaşı başlatmıştı.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Barışın en güvenli yolunun güçlü bir ordu ve donanmaya sahip olmak olduğu yolundaki çekişme, en barış yanlısı vatandaşın en ağır silahlarla donanmış vatandaş olduğu iddiası kadar mantıksızdır. Günlük hayattan edindiğimiz deneyimler kanıtlamaktadır ki, silahlı bireyler gücünün denemek konusunda oldukça isteklidir. Bu durum tarihsel olarak, hükümetler için de geçerlidir. Gerçekten de barıştan yana olan ülkeler enerji ve hayatlarını savaş hazırlıklarıyla harcamazlar. Sonuç olarak da barış korunur.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Ne var ki, daha güçlü bir ordu ve donanma oluşturulması yönündeki isteklerin hiçbiri dış tehditlerden kaynaklanmamaktadır. Bu, toplumlarda giderek artan hoşnutsuzluk korkusundan ve işçiler arasındaki uluslararası ruhtan kaynaklanmaktadır. Bu birçok ülkenin Güçlerinin kendini hazırlamakta olduğu düşmanla karşılaşacaktır; bir zamanlar bilinçliliğe uyanan ve diğer tüm dış tehditlerden daha da tehlikeli olacak bir düşman.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Yüzyıllardır toplumları köleleştiren güçler, onların psikolojileri üzerine de kapsamlı çalışmalar yapmışlardır. Genellikle insanların umutsuzlukları, kederleri ve gözyaşlarının, tıpkı çocuklar gibi küçük bir oyuncakla zevke dönüştürülebileceğini bilirler. Ve o oyuncak ne kadar ihtişamlı bir şekilde giydirilirse, renkleri ne kadar canlı olursa çocuk için de o kadar çekici olacaktır.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Bir ordu ve bir donanma insanların oyuncaklarını temsil eder. Onları daha çarpıcı ve çekici kılmak için, bu oyuncakların sergilenmeleri için yüzlerce ve milyonlarca dolar harcanmaktadır. Birleşik Devletler hükümetinin bir donanma filosunu donatıp Pasifik sahiline, her Amerikalı’nın ABD’nin gurur ve zaferlerini hissetmesi için göndermesindeki amaç da buydu. San Francisco şehri, filonun eğlendirilmesi için yüz bin dolar harcamıştı; Los Angeles altı bin; Seattle ve Tacoma ise yaklaşık yüz bin dolar. Filoyu eğlendirmek için mi dedim? “Cesur oğlanlar” yeterli yemeği bulabilmek için isyan etmek zorundayken, birkaç üst rütbeli subaya içki içirip, yemek yedirmek için. Ülkenin dört bir yanındaki kadın, erkek ve çocukların sokaklarda açlık çektiği; yüzlerce işsiz insanın emeklerini her fiyattan satmaya hazır bir durumda bekledikleri bir zamanda havai fişekler, tiyatro partileri ve toplantılar için tam iki yüz altmış bin dolar harcanmıştı.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">İki yüz altmış bin dolar! Böylesine yüklü bir toplamla neler yapılmazdı ki? Ama ekmek yemek yerine, o şehirlerin çocukları filoyu görmeye götürülmüş ve bir gazetenin de yazdığı gibi olay akıllarda şöyle kalmıştı, “bir çocuk için unutulmaz bir anı.”</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Gerçekten de hatırlanmak için muhteşem bir şey, değil mi? Uygarlaşmış katliamın infazcıları. Eğer bir çocuğun hafızası bu tür anılarla zehirlenebilirse, insan kardeşliğinin gerçekten anlaşılması umudu ne için var öyleyse?</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Biz Amerikalı’lar kendimizi barış sever insanlar olarak tanımlarız. Kan dökülmesinden ve şiddetten nefret ederiz. Gene de uçan makinelerden savunmasız köylülerin üzerlerine dinamit bombaları atabilme olasılığı da bizde haz spazmları yaratır. Ekonomik gereklilikten dolayı, bazı endüstri patronlarını durdurmak için kendi hayatını riske atan herhangi bir kişiyi asmaya, elektrikli sandalyeye oturtmaya ya da linç etmeye hazırızdır. Kalplerimiz Amerika’nın dünyanın en güçlü ülkesi olması ve eninde sonunda diğer bütün ülkeler üzerine kendi demir ayaklarını çakacağı düşüncesinin heyecanıyla çarpar.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">İşte vatanseverliğin mantığı budur.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Vatanseverliğin ortalama insanlar için doğurduğu korkunç sonuçları göz önüne aldığımızda bile, bunlar vatanseverliğin askerler üzerindeki etkisiyle karşılaştırılamaz; boş bir inançla kandırılmış o zavallı kurban. O ki ülkesinin kurtarıcısı, ulusunun koruyucusu: Onun için vatanseverlik neyi ifade ediyor? Barış zamanında köle gibi itaatkâr bir hayat, kusurlar ve sapıklık; savaşta ise tehlike ve ölüm.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">San Francisco’ya kısa bir zaman önce yaptığım eğitim seyahatinde, Körfez ve Golden Gate Parkı’nın en güzel manzarasına sahip olan Presidio’yu ziyaret ettim. Amacı çocuklar için oyun alanları, yorgun şehirliler için bahçeler ve müzik olmalıydı. Aksine çirkin, kasvetli ve barakalarla gri bir şekilde yapılmıştı. Barakalar; zenginlerin köpeklerini bile gezdirmeyecekleri yerler. Döküntü kulübelerde askerler güdülmekte olan bir sürü gibiydiler. Burada gençlik günlerini harcıyorlar, üstlerinin botlarını ve pirinç düğmelerini parlatıyorlardı. Burada da, sınıflar arasındaki farklılaşmayı gördüm: Özgür bir cumhuriyetin mahkumlar gibi sıraya dizilmiş, önlerinden geçen her üstlerine selam veren kuvvetli oğulları. İnsanlığı küçülten ve üniformayı yücelten Amerikan eşitliği!</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Baraka hayatı, cinsel sapıklık gibi farklı eğilimleri de beraberinde getirmektedir. Giderek Avrupa askeri koşullarında ortaya çıkan sonuçları doğurmaktadır. Cinsel psikoloji alanında adı duyulmuş olan yazar Havelock Ellis, bu konu üzerinde kapsamlı bir çalışma yapmıştır. Kitabından bir alıntı yapıyorum: “Barakalardan bazıları erkek fahişeliğinin en büyük merkezleridir… Kendilerini satan askerlerin sayısı, bizim inanmak istediğimizin çok daha üstündedir. Bazı alaylarda bu cüretin erkeklerin büyük bir çoğunluğu için rüşvet alma oranından daha yüksek olduğunu söylemek bir abartma olmaz… Yaz akşamlarında Hyde Park ve Albert Gate civarı canlı bir ticaret yapan askerler ve diğer erkeklerle dolar; çok az utanç içindedirler, üniformalarıyla ya da sivil… Çoğu vakada uygulanan prosedürler Tommy Atkins’in cep parasına rahat bir eklemede bulunur.”</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Ordu ve donanmaya bu sapkınlığın nasıl ve neden girmiş olduğu, en iyi biçimde fahişeliğin bu türü için özel evlerin var olması gerçeğiyle yargılanabilir. Bu davranış İngiltere’ye özgü değildir, evrenseldir. “Askerler Fransa’da İngiltere ya da Almanya’dakinden daha az aranmıyor ve Paris ve garnizon şehirlerinde de askeri fahişelik için özel evler mevcut.”</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Acaba Havelock Ellis cinsel sapıklıkla ilgili araştırmasına Amerika’yı da katış mıdır? Eğer bunu yapmış olsaydı, aynı koşulların diğer ülkelerde olduğu kadar bizim ordumuz ve donanmamızda da mevcut olduğunu görürdü. Güçlü bir ordunun gelişmesi kaçınılmaz olarak cinsel sapıklığı arttırmaktadır; barakalar kuluçka makineleridir.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Cinsel etkilerinin yanı sıra, baraka yaşantısı askerin orduyu terk etmesinden sonra faydalı bir emekçi olması olasılığını da ortadan kaldırmaktadır. Herhangi bir konuda eğitim görmüş olan erkeklerin çok azı ordu ya da donanmaya katılır, ama onlar bile bir askeri deneyimden sonra önceki işlerinde kendilerini eskisi kadar rahat hissedemezler. İşsizlik alışkanlığını, heyecan ve macerayı tatmış olarak hiçbir barışçıl koşula ayak uyduramazlar. Ordudan ayrıldıklarında hiçbir yararlı işe geri dönemezler. Ama bu genellikle ayaktakımı, hapishaneden çıkanlar ve ne hayat ne de kendi kişisel eğilimleri için mücadele etmeyen insanlarda görülür. Bu insanlar da askeri hayatlarından sonra, suç yaşamlarına geri dönerler; daha da vahşileşmiş ve alçalmış olarak. Hapishanelerimizde yatanların kayda değer bir çoğunluğunu eski askerlerin oluşturduğu herkesçe bilinen bir gerçekliktir. Diğer yandan ordu ve donanmada da oldukça yüksek sayıda eski suçlu bulunmaktadır.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Yukarıda sıralamış olduğum bütün korkunç sonuçlar içerisinden hiçbirisi bana Private William Buwalda olayında oluşan vatanseverlik ruhu kadar insanlık dışı gelmiyor. Çünkü o, bir kişinin asker olup aynı zamanda da insanlık haklarını savunabileceğine inanıyordu. Askeri otoriteler onu cezalandırdılar. Doğru, on beş yıl boyunca ülkesine hizmet etmişti, ama kayıtları mahkeme tarafından itham edilmemişti. Buwalda’nın mahkumiyetini üç yıla indiren Gen Funston’a göre, “bir görevlinin ya da gönüllü olarak askere kaydedilmiş bir adamın öncelikli görevi hükümetine karşı sorgusuz itaat ve bağlılıktır. Onun bu hükümeti onaylayıp onaylamaması hiçbir şey değiştirmez.” Aslında, Funston vatana bağımlılığın gerçek doğasına işaret etmektedir. Ona göre, orduya girmek Bağımsızlık Deklarasyonu’nun ilkelerini ilga etmek demektir.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Düşünmeyi, sadık bir makine haline gelmeye dönüştüren ilginç bir vatanseverlik anlayışı!</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Vatanseverliğe karşı, bir adamı, bir suçluyu on beş yıllık sadık hizmetlerinden sonra hapse atan bir anlayıştan daha büyük bir suçlama olabilir mi?</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Buwalda ülkesine hayatının en iyi yıllarını vermişti ve erkekliğini. Ama tüm bunların hiçbir anlamı yoktu. Vatanseverlik merhametsizdir ve diğer bütün doymak bilmez canavarlar gibi ya her şeyi ister ya da hiçbir şeyi. Bir askerin, aynı zamanda bir insan olduğunu, kendi duyguları, düşünceleri ve eğilimleri olabileceğini kabul etmez. Buwalda’ya öğretilen ders de bu idi; çok pahalı ama hiçbir işine yaramayacak bir ders verilmişti ona. Özgürlüğüne kavuştuğunda ordudaki pozisyonunu kaybetmişti ama özgüvenini geri kazanmıştı. Her şeyden önce, bu üç yıllık mahkumiyete değer.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Amerika’daki askeri koşullar üzerine yazan bir yazar, yakın zamanlarda yazdığı bir makalesinde Almanya’da askerlerin siviller üzerindeki baskısına değinmişti. Diğer yazdıklarının yanı sıra, şöyle diyordu: Eğer bizim ordumuzun var olma sebebi, sivillere eşit haklar sağlanmasının dışında bir amaca hizmet etseydi, varlığını sürdürmek için bunun karşılığını alırdı. Eminim ki bu yazar, General Bell’in vatansever rejimi sırasında Colorado’da değildi. Eğer vatanseverlik adı altında erkeklerin nasıl hapishanelere tıkıldığını, sınır dışı edildiklerini ve diğer her türlü vahşetle karşı karşıya bırakıldıklarını görmüş olsaydı, muhtemelen fikrini değiştirirdi. ABD’de askeri gücün artmasına verilebilecek tek örnek Colorado olayı değildir. Birlikler ve askerlerin iktidardakilerin yardımına koşmadığı ve burada küstahça ve vahşice aynı Kaiser’in üniformasını giyen adamlar gibi davranmadıkları pek görülmemiştir. O zaman da Dick askeri kanunlarına sahibiz. Acaba yazar bunu unutmuş muydu?</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Bizim yazarlarımızın en büyük hatalarından birisi, kendi ülkelerinde yaşanan güncel olaylar hakkında oldukça cahil olmalıdır; ya da dürüstlükten uzak bir tutumla bu konular hakkında konuşmak istemezler. Ve böylece, Dick askeri yasamızın Kongre tarafından çok az tartışılarak ve kamudan gizli bir şekilde yürürlüğe sokulmuş olması konusunun üstü kapatılmıştır: Başkan’a, barış yanlısı bir vatandaşı kana susanış bir katile dönüştürme yetkisini veren yasa. Bunun ülkenin savunulmasına yönelik bir amacı olduğu söyleniyor; gerçekte ise sözcülüğünü Başkan’ın yaptığı o belirli partinin çıkarlarını korumak.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Yazarımız vatanseverliğin Amerika’da asla yurtdışında olduğu kadar güç sahibi olamayacağını iddia etmekte; çünkü bu bizlerde içten gelen bir duygu ama Eski Dünya’da mecburi bir şey. Ne var ki bu beyefendinin belirtmeyi unuttuğu iki çok önemli nokta var. Öncelikle, Avrupa’da mecburi askerlik toplumun her sınıfında orduya karşı derin nefret duyguları yaratmıştır. Binlerce genç baskı altında orduya alınmaktadır ve asker olduklarında da buradan kaçmak için her türlü yolu denemektedirler. İkincisi, inanılmaz bir anti-militarist akımı yaratan şey militarizmin mecburi yanıdır, Avrupalı Güçler her şeyden çok bundan korkarlar. Her şeyden önce kapitalizmin en büyük savunucusu militarizmdir. İkincisi zayıfladığı anda, kapitalizm de sendeleyecektir. Doğru, bizim ülkemizde erkekler genellikle orduya katılmaya zorlanmazlar ama bizler daha şiddetli ve zorlayıcı bir güç yarattık: Gereklilik. Endüstriyel bunalımlar sırasında orduya gönüllü katılımlarda inanılmaz bir artış olduğu bir gerçeklik değil midir? Militarizm gurur verici ya da kazançlı olmayabilir ama bir iş arayarak ülkeyi gezmekten, ekmek kuyruklarında beklemekten ya da belediyenin sığınma evlerinde uyumaktan daha iyidir. Her şeyden önce ayda on üç dolar, günde üç öğün yemek ve uyuyacak bir yer demektir. Gene de eğer gereklilik orduya katılmak için yeterli güçte bir neden olarak kabul edilmiyorsa, o noktada da devreye insanın karakteri giriyor. Askeri otoritelerimizin ordu ve donanmaya yapılan gönüllü katılımlardan “zayıf materyal” diye yakınmalarına şaşmamak gerek. Bu, gerçekten de cesaret verici bir işarettir. Bu, ortalama Amerikalı’nın hâlâ açlık riskini almaktansa, üniformaya bürünerek bağımsızlık ve özgürlük aşkı ruhunu taşıyabileceğinin kanıtıdır.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Dünyada düşünene adamlar ve kadınlar, vatanseverliğin çok dar ve zamanımızın ihtiyaçlarını karşılamak için çok sınırlı olduğunu anlamaya başlamışlardır. Gücün merkezileşmesi dünyada baskı altında olan ülkelerde ulusal bir dayanışma duygusu yaratmıştır; Amerika’daki emekçiler ile yurt dışındaki kardeşleri arasındaki dayanışmadan daha üstün bir uyum gösteren bir dayanışma; yabancı tehditlerden korkmayan bir dayanışma, çünkü bu bütün işçileri patronlarına “Gidin ve cinayetlerinizi kendiniz işleyin. Biz bunu sizin yerinize yeterince uzun bir süredir yapıyoruz.” diyecekleri bir noktaya getirmektedir.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Dayanışma askerlerin bile bilincini uyandırmaktadır; onlar da büyük insan ailesinin birer parçası haline gelmektedir. geçmiş çatışmalarda şaşmazlığını birden çok kanıtlamış olan bir dayanışma ve 1871 Komünü’nde Parisli askerlerin ayaklandıran ve kardeşlerini öldürmeleri istendiğinde bunu yapmayı reddettiren güç. Yakın geçmişte Rus ordularına karşı ayaklanan adamlara cesaret veren de aynı şeydi. Eninde sonunda bu dayanışma, tüm baskı ve şiddet altında tutulanları uluslararası sömürücülere karşı bir araya getirecektir.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Avrupa proleteryası bu büyük dayanışmanın gücünü fark etmiştir ve bunun bir sonucu olarak da vatanseverliğe ve onun kanlı yüzü olan militarizme karşı bir savaş başlatmıştır. Alman, Fransız, Rus ve İskandinav ülkelerin hapishaneleri, bu eski boş inanın bir parçası olmayı reddeden binlerce kişiyle doludur. Bu akım işçi sınıfıyla da sınırlı değildir; hayatın her aşamasından kişileri, sanatçıları, bilim adamlarını ve yazarlarını da kucaklamıştır.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Amerika’da bu akıma ayak uydurmak zorunda kalacaktır. Militarizm ruhu hayatın her kanalına sızmış durumdadır. Gerçekten de ben Amerika’da militarizmin dünyanın diğer yerlerinden daha büyük bir tehlike oluşturduğuna inanıyorum; çünkü kapitalizm yok etmek arzusu içinde olanlara rüşvet ödemekte.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Bunun başlangıcı okullarda çoktan yapıldı. Gözle görülür bir şekilde, hükümet de İncil’in yolunu seçiyor: “Bana çocuk aklını verin, onu bir erkek yapayım.” Çocuklar askeri taktiklerle, müfredat programında yüceltilen askeri başarılarla eğitiliyorlar ve genç beyinler de hükümete uyum sağlamaları için saptırılıyorlar. Dahası, ülkenin gençleri ordu ve donanmaya katılmak için parlak posterlerle kandırılıyorlar. “Dünyayı görmek için iyi bir fırsat!” diye bağırıyor hükümet duvarlardan. masum çocuklar zorla vatansever yapılıyor ve askerlerin adımları Ulus’a doğru ilerliyor.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; line-height: 22px;">Amerikan işçileri askerler, Federaller ve Eyaletler’in ellerinde o kadar çok acı çekti ki, üniformalı parazitlere karşı yeterli bir nefret ve isyanları var. Ne var ki tehditler bu büyük problemi tek başına çözemez. İhtiyacımız olan şey, askerlerin eğitimine karşı bir propagandadır; akımının gerçekliklerine onu uyandıracak ve varlığını onların emeklerine borçlu olduğu adamlara karşı gerçek görüşünün bilinçliliğini uyandıracak anti-vatansever bir literatür. Otoritelerin en çok korktuğu şey, tam da budur işte. Bir asker için radikal bir toplantıya katılmak zaten büyük bir hainliktir. Bir asker için radikal bir bildiriyi okumayı da büyük bir hainlik olarak adlandıracaklarına hiç şüphe yok. Ama otoriteler, hatırlanamayacak kadar eski zamanlarda ilerlemenin her adımını hainlik olarak adlandırmıyor muydu? Ne var ki sosyal bir yeniden yapılanma için çabalayanlar bütün bunlarla karşı karşıya gelecek güce sahiptirler. Bu gerçeklikleri fabrikalar yerine, barakalara taşımak daha da önemlidir. Vatansever yalanı dünyamızdan silmek için, bütün ulusların evrensel kardeşlikte birleşerek şu kelimeler etrafında toplandığı o muhteşem yapıya giden yolu temizlememiz gereklidir: ÖZGÜR BİR TOPLUM.</span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 22px;"><br /></span>
<span style="line-height: 22px;"><i>www.lafisyanda.org 'dan alınmıştır</i></span></span></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-69584090619464025172012-12-09T08:14:00.000-08:002012-12-09T08:14:21.437-08:00Cehâlet, Hurafe İhtiyacı ve "Son"u İstemek<img src="http://0.tqn.com/w/experts/Jehovah-s-Witness-1617/2011/03/1914_5.jpg" style="-webkit-user-select: none;" /><br />
<br />
<br />
<i>Kültürümüzde ve düşüncemizde, böyle inançlara yol açan neler oluyor? Kuşkucular ve bilim adamları tarafından önerilen teoriler çoktur: hiç eğitim olmaması, yanlış eğitim, eleştirel düşünce yokluğu, dinin yükseliği, dinin çöküşü, geleneksel dinin yerini mezheplerin alması, bilim korkusu, Yeni Çağ, Karanlık Çağlar'ın yenilenmesi, çok fazla televizyon, yeterli okuma olmaması, yanlış kitapları okuma, yoksul ebeveynler, basit eski cahillik ve aptallık. Kanada, Ontario'dan bir gazeteci bana, "karşı olduğunuz şeyin en aşağılık somutlaşması" dediği bir şeyi gönderdi. Bu yerel kitapçısından aldığı, üzerine "Yeni çağ Bölümü Bilim Bölümüne Taşınmıştır" yazılmış parlak turuncu renkli bir karton işaretti. "Toplumun kolayca, sorgulama ve eleştirel incelemenin yerine büyü ve batıl inancı koymasından korkuyorum", diye yazıyordu. "Eğer bu olgunun kültürümüzde ne kadar yerleşmiş olduğunu gösteren bir ikon olsaydı, bu işaret kesinlikle o olurdu." Bir kültür olarak bilimi sahte bilimden, tarihi sahte tarihten ve duyguyu saçmalıktan ayırmakta sorunumuz var gibi görünmektedir. Ama sorunun bundan daha derinde yattığını düşünüyorum. Bunu anlamak için kültürün ve toplumun katmanlarını bireysel insanın aklı ve kalbine kadar kazmalıyız. İnsanların neden saçma şeylere inandığı sorusuna verilecek tek bir cevap yoktur.</i><br />
<i>*Michael Shermer - İnsanlar Neden Saçma Şeylere İnanır</i><br />
<i><br /></i>
Bilgiyi ve cehaleti birbirinin zıttı olarak düşünürsek, ikisinin de sonu yoktur. Cehâlet, bilgisizlikten daha tehlikeli bir durumdur. Cehalet, bilgi seviyesinden, azlığından ya da çokluğundan çok bir <i>saplantı</i> hâlidir. Bütün dünyası birkaç kavram ve birkaç kelime etrafında dönen herkes câhildir. Cehâlet, insana bitmeyen bir güven ve mutluluk verir. Câhil insanların dinleri, düşünceleri, ideolojileri, milletleri vs değişebilir ama tek gerçeğin kendi düşündükleri ve öğrendikleri olduğu, dünyanın kurtuluşunun insanları düşüncelerine göre <i>tek tip</i> hâline getirmek daha kötüsü öyle olamayanı <i>yok etmek</i> isteği hepsinin ortak noktasıdır.<br />
Bu yüzden câhil, sayısı ne kadar çok olursa olsun, özünde tek karakterdir.<br />
Câhil ve cehâlet ile ilgili bu tanımı yapmamın sebebi ise; cehâlet için üretilen bilgiyi, kendi deyimimle <i>postmodern hurafe</i>yi anlatacak olmam.<br />
<br />
<a href="http://karbeyvina.blogspot.com/2012/11/duzenin-sanatna-reddiye.html"> Sanat ile ilgili bir yazımda</a> fotoğrafçı ve ressam Marcel Duchamp'ın bir pisuvarı ünlü bir sergide uzun süre sergilediğinden ve <i>gösterişli câhiller</i>in algılarıyla nasıl alay ettiğinden bahsettim.<br />
Şehirlerde, modern yerlerde yaşıyor ve ya oralara sık gidiyorsanız bu gösterişli câhillere rastlamanız olasıdır. Klasik câhiller gibi hurafeleri, akla mantığa uymayan inançları vardır. Kurşun döktüren bir köylüyle <i>câhil, batıl inanç, hurafe, aptal</i> gibi kelimelerle alay ederken <i>enerji koçları</i>na, yıldız falcılarına inanırlar. Tanrı'ya inanmazlar ama Nostradamus mutlaka geleceği görmüştür. Ruhlara ve cinlere inanmazlar ama paranormal varlıklar vardır. Etrafımda böyle birkaç insan var, gerçekten sıkıcılar.<br />
<br />
Peki bir insan bunu neden yapar? Bu kadar saplantılı olmayı, süslü kelimelerle câhil kalmayı neden bu kadar ister ve kabullenir? Düşünecek, okuyacak ve araştıracak imkânları varken kutudan neden çıkmaz?<br />
Çünkü tesellilerini bırakmayı istemez. Hayattan sıkılmaktadır, yaşamak istememektedir, buna rağmen devamlı gülüp mutlu görünmeye çalışır ve bu psikolojisini olduğundan daha beter hâle getirir. Çareyi de batıl inançlarda bulur. Basit bir beyin telkini olan meditasyon ile doğa ötesine geçebileceğini düşünür. Ona iyi şeyler söylemesi için tarot falcısına dünyanın parasını verir. Onu bir <i>sevgi kelebeğine</i>, mutlu bir insana dönüşeceğine inanması için enerji koçundan yardım alır. Ve, işin en trajik kısmı, ölmeyi isteyip cesaret edemediği için dünyanın sonu'na, basit numeroloji hesaplarından ibaret olan kıyamet tarihlerine inanır.<br />
<br />
İnsanların <i>isteklerinin, arzuladıklarının</i> inançların şekillenmesinde önemli olduğunu düşünüyorum. İnsanlar ölümü kabullenemdikleri, yok oluşu kabullenemedikleri için ölümden sonraki hayatı tasarladılar. Adaleti sağlayamadıkları ve adaletsizliği kabullenemedikleri için cenneti ve cehennemi tasarladılar. Şimdi ise yaşamayı ve ölümü deneyecek cesaretleri olmadığını kabullenemedikleri için kıyamet tarihleri tasarlıyorlar.<br />
Hurafe üretmek için para alan insanlar, insanların <i>teselli</i>lerini hiç bir zaman kaçırmamışlardır. Özellikle numeroloji bunun için önemlidir. Eğer istenen kıyametse Kuran ve ya İncil'deki birkaç sure numarasını çarpıp bölüp kıyametin yaklaştığını söyleyebilirler. Eğer matematiğim kötü olmasaydı ben de bir kıyamet tarihi çıkarabilirdim, ama kötü, şansınıza küsün!<br />
<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_dates_predicted_for_apocalyptic_events" target="_blank">Bu Vikipedi sayfasında</a> bugüne kadar kaydedilmiş <i>kıyamet tarihleri</i> var. Biraz incelerseniz özellikle 1800'lerden sonra arttığını görürsünüz. Çünkü sanayileşme, kentleşme, modern hayat insanları bunaltıyor ve yaşamdan bıktırıyor. Bazı <i>şahitler</i> gibi hurafe üreticileri de insanların ölüm ümidine cevap vermek için kıyamet tarihi üretiyor.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://realneo.us/system/files/images/doomsday_may_21_2011.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="http://realneo.us/system/files/images/doomsday_may_21_2011.JPG" width="320" /></a></div>
Özellikle 1994 yılından beri kıyametin kopacağını söyleyen Harold Camping dikkâtimi çekti. Bu insan geçen yıl 21 Ekim'de kıyametin kopacağını söylemiş ve 22 Ekim'de randevu almak isteyen gazetecileri <i>"Ne gerek var, 21 Ekim'de hepimiz öleceğiz" </i>diye terslemişti. Ayrıca neredeyse her yıl kıyamet kopacağını iddia eden Yehova Şahitleri'nin durumu da ilginç tabi.<br />
<a href="http://www.imdb.com/title/tt1190080/business" target="_blank">2012 filminin Box Office rakamlarına</a> bakarsak bu hurafelerin nasıl pazarlandığını ve ne kadar kazandırdığını görebiliriz.<br />
<br />
Duyduğum kadarıyla Şirince'de otellerde boş yer kalmamış ve bir gecelik oda fiyatı 1000 TL'ye kadar yükselmiş. <i>Bunalım </i>nelere yol açıyor...<br />
Bu kadar kıyamet tarihi içinde sadece 21 Aralık'ın bu kadar benimsenmesinin sebebi ise Holywood'un bunu servis etmesinden başka bir şey değil. Nasıl UFO filmlerinden sonra uzaylılara tapan tarikâtlar ortaya çıktıysa Holywood bu <i>kıyamet tarihi</i>ni pazarladıktan sonra kitleler buna inanmaya başladı.<br />
<br />
Ama 22 Aralık'ta yeni bir kıyamet tarihi bulacaklar. Bununla ilgili filmler, kitaplar, dergiler yayınlayacak, toplantılar düzenleyecek ve yine köşeyi dönecekler. Çünkü yaşamak istemeyip ölemeyen insanlar kendilerine inanmak, kendilerini onların <i> komplo teorilerine </i>inandırmak için her zaman hazır bulunacak.<br />
<br />
Eğer hayat sizin için bu kadar sıkıcıysa, ölmeyi bu kıyamet hurafelerine inanacak kadar çok istiyorsanız, ölün gitsin.<br />
Mutsuzsunuz, mesele mutlu olabilmek değil zaten bu çok zor, mesele mutsuzluğu kabullenebilmek. O zaman bu hurafelere ihtiyacınız kalmaz. Kendinizi saplandığınız bunalımdan ve onun getirdiği cehâletten kurtarmak yerine böyle şeylerle rahatlatmaya çalışmanız da çok acınası bir durum.<br />
<br />
<br />
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-81118757293159025492012-12-08T11:20:00.001-08:002012-12-08T11:20:30.213-08:00Şimdi Reklamları İzlediniz <img height="640" src="http://img162.imageshack.us/img162/3469/perma0je5.jpg" style="-webkit-user-select: none;" width="346" /><br />
<br />
<br />
<i> Küresel düzeyde rekabet ediyor ya Türkiye, mesela büyüme hızı nasıl fetişleşecek o metinlerde? İş kazalarının kader olduğu şimiden mi öğretilecek? Rekabetçilik tazecik beyinlere nasıl nakşedilecek? Çocukların hayal gücü geniş. Ama "ekonomik sistemin getirdikleri" başlığında yetişkinlerin çocuklar üzerinde sınayacağı hayal gücü emin olun çok daha geniş ve ürkütücü.</i><br />
<i>*Pınar Öğünç; "Bugünkü dersimiz: Küçük Ekin'in AVM Keyfi" Radikal (06.04.2012)</i><br />
<i><br /></i>
Reklamın esas amacı ürünü tanıtmak ve kalitesini anlatmak değil bir şekilde <i>insanın aklına sokup satmak</i>tır. Reklamın başarısı ürünü ne kadar iyi tanıttığıyla değil, ürünü nasıl akla soktuğuyla ölçülür. Şimdi şu reklam afişine bakın:<br />
<img height="400" src="http://farm6.staticflickr.com/5069/5555165452_b85d951457_z.jpg" style="-webkit-user-select: none;" width="304" /><br />
<br />
Bir bira reklamı ve bu reklamda ilginizi çeken şeyin bira olmadığını anlamak için beyninizi okumam gerekmiyor. Bira sadece güzel kadının etrafındaki bir logodan ibaret. Bu logo, bu kadın aracılığıyla bilinçaltımıza sokuluyor ve biz markete gittiğimizde bu <i>logoya</i> ve <i>kadına </i>para veriyoruz. Reklam bilincimizden ziyade <i>ilkel bilincimize</i> hitap ediyor. Cinsellik kullanılsın ya da kullanılmasın, reklamın tek amacı <i>bilinçaltı</i>na hitap etmek ve akılda kalmaktır.<br />
<br />
Reklam, topluma neyin hitap ettiğini anlamak için önemlidir. İlkel kabileleri anlamak için totemler ne kadar önemliyse, daha ilkel <i>tüketim toplumu</i>nu anlamak için reklamlar o kadar önemlidir. Toplumun neyi istediğini, neyi arzuladığını, insanların <i>ne olmak</i> istediğini anlayabilmenin yolu reklamlardan geçer.<br />
<br />
Reklamlar hakkındaki bu kısa tezimden sonra esas meseleye<i> reklam ve hitap ettiği toplum</i> arasındaki ilişkiye geleyim.<br />
<br />
Biomen'in Hitler'li şampuan reklamını hatırlarsınız. Reklamda Adolf Hitler, kürsüsünden <i>"Kadın kıyafetleri giymiyorsanız, kadın şampuanı da kullanmayın, erkek adam erkek şampuanı kullanır!" </i>diye esip gürlüyordu. Oldukça tepki çekti ve yanlış hatırlamıyorsam yayından kaldırıldı. Firmanın satışlarını ne kadar etkilediğini bilmiyorum ama bu reklam Türk toplumuna hitap etmek için oldukça iyi seçilmişti.<br />
Dur! Hemen yargıda bulunma! Yaşadığım toplumu insanların Adolf Hitler hayranı olmadığını, onun için ölüp dirilmediklerini bilecek kadar iyi tanıyorum. Mesele o değil. Mesele reklamın, toplumumuzun en hassas noktası olan erkeklik meselesine sert bir figürle hitap etmesi.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<a href="http://karbeyvina.blogspot.com/2012/10/tanr-gercekten-oldu-mu.html"> Yazılarımdan birinde </a> Hürriyet'in <i>aile</i> reklamından bahsettim. Hikayeyi kısaca anlatmak gerekirse; aile üyeleri kavga ediyor ve babanın (toplumumuzca otorite, masaya yumruğunu vuracak babayiğit vs gibi isimlerle tanımlanan bir temsili) kibarca uyarmasıyla sessizlik ve huzur sağlanıyordu. Baba <i>kültü</i>nün bu kadar önemli olduğu bir ülkede bu reklam hiç şaşırtıcı değildi. Çünkü topluma bu hitap ediyordu, verilecek <i>birlik, kardeşlik</i> mesajı ancak bir <i>baba</i>nın yoluyla verilebilirdi.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.gangsofboomtown.com/wp-content/uploads/2012/05/marlboro-mild.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://www.gangsofboomtown.com/wp-content/uploads/2012/05/marlboro-mild.jpg" width="145" /></a></div>
<div>
Marlboro'nun kovboyunu hatırlarsınız. Elbet bir yerlerde görmüşsünüzdür. Türkiye'de bir zamanlar yasak olması bile satışlarını düşürmedi ve bildiğim kadarıyla hâlâ en çok içilen sigaralardan biri. John Mingo'nun <i>Marlboro'nun Kovboyu Nasıl Cinsiyet Değiştirdi </i>kitabında okuduğuma göre Marlboro, filtreli bir sigara olarak üretildi ve kadınlar için üretilen ilk sigaraydı. Reklamlarında filtrenin <i>kadınsı </i>bir şey olduğu işleniyor ve sigara bu fikirle satılıyordu. </div>
<div>
Kovboyumuzun rolü, sigara satışlarının düşmesiyle başladı. Filtreli sigara <i>kadınsı</i> bir şey olarak algılanmıştı ama kâr etmek için bir şekilde erkeklere de satılması gerekiyordu. Reklamlardaki ufak bir değişiklikle kadının yerine kovboy geldi ve Marlboro'nun satışları patladı. Çünkü Amerikan <i>erkekliğine</i>, <i>sertliğine</i> en az bizim Ali Desidero kadar hitap ediyordu. </div>
<div>
</div>
<div>
Son zamanlarda <i>nostalji</i>nin reklamlarda kullanılıyor olması da dikkatinizi çekmiştir. İnsanlar yaşadıkları zamandan sıkılınca, memnun olmayınca <i>nostalji</i> pazarlanmaya başlandı. Üstelik 60lı, 70li yılları hiç yaşamayan jenerasyonumun insanları ne hikmetse o yılları <i>özlemeye</i> başladı. </div>
<div>
Reklamcılık aynı zamanda bir <i>toplum mühendisliği</i>dir. Marlboro örneğinde olduğu gibi algılar yaratır ve onları değiştirir.</div>
<div>
Şimdi bir de şu reklama bakın.</div>
<div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/zpFulUuunh0?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div>
<br /></div>
<div>
</div>
<div>
Ergenlik çağındayken kendimi chat kanallarında olmadığım biri gibi tanıtmayı severdim. Çünkü yaşadığım durumdan pek memnun değildim. İnternetin bize sunduğu <i>zararlı</i> şeylerden biri de yabancılara karşı istediğimiz kişi olabilmektir. </div>
<div>
Reklamın anlatmak istediği de bu: <i>Hayatınızdan memnun değilseniz Smile ADSL alın. Hızlı bir bağlantıyla olmak istediğiniz kişi olabilir, John olup New York'ta yaşayabilir ve bütün boş zamanlarınızı bu sefil hayal dünyasıyla geçirebilirsiniz.</i></div>
<div>
Zayıf noktamızı nasıl da bulmuşlar değil mi? Hiçbirimizin yaşadığı hayatı istemediğini, bir çoğumuzun filmlerde anlatılan sahte hayata özendiğini iyi anlamışlar.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Reklamları ve anlattıklarını reddetmek, kapitalizmin <i>egemenliğini</i> reddetmek için önemli bir adımdır.</div>
<div>
Reklamlar toplumu şekillendiriyor, algılarını değiştiriyor. Reklamlar zayıf noktalarımızı, kullanıp bizi yönlendiriyor. Özgür olmanın yollarından biri de bilincimizi logoların işgalinden kurtarmaktır.</div>
<div>
Kurtaramadığımız sürece <i>av</i> olmaya devam edeceğiz.</div>
<br />
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0İzmit, Kocaeli40.775986 29.94835740.679792000000006 29.7904285 40.87218 30.106285500000002tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-7740640839254805652012-11-19T07:28:00.000-08:002012-11-19T07:28:08.136-08:00Düzenin Bilimi ve Süs Akademileri <img height="303" src="http://3.bp.blogspot.com/-vtyJHayqiFw/TsgdqJcyakI/AAAAAAAAANM/nVeKM2NqDTg/s400/e%25C4%259Fiitm+sistemi+b%25C3%25B6yle+bir%25C5%259Fey+i%25C5%259Fte.jpg" style="-webkit-user-select: none;" width="400" /><div>
Birkaç ay önce herkes <i>Kim 500 Milyar İster </i>yarışmasında "parlamento" cevabını bilemeyen siyaset bilimi öğrencisi kızı konuşuyordu. Toplum olarak en büyük hobilerimizden olan <i>günah keçisi</i> oyununu oynadık. Evet bunu yapmayı severiz, etrafta günah keçisi yapılmaya müsait bir insan varsa onu bulur, aşağılar, alay eder, güler ve işin geri kalan kısmını unutuveririz. Televizyonun hayatımızdaki en önemli işlevlerinden biri de bu güzel eğlencemiz için günah keçileri bulmamıza yardım etmesidir.<div>
Hadi bunu bilmemesini bir eksiği olarak kabul edelim. Branşıyla ilgili önemli bir şeyi bilemedi ve öğrenme gereği duymadı, belki de heyecandan o an hatırlayamadı bunu bilemeyiz. Peki yapmamız gereken ne? Bu kızcağızı etiketleyip köyün delisiymiş gibi alay etmek mi yoksa onu <i>gereği kadar öğren</i>meye iten, vaadettiği tek şey bir CV olan akademiyi eleştirmek mi?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Bilimin <i>satıldığı</i> ve <i>ezberlendiği</i> bir yerde insanlardan nasıl bir hassasiyet bekleyebiliriz ki? Akademilerin sadece klasik eğitim sisteminin bir uzantısı olduğu, liselerle arasındaki tek farkın <i>üniforma</i> olduğu bir yerde insanları cehaletleri için suçlayabilir miyiz?</div>
<div>
Okuyamamış, okumaya fırsatı olmamış ve ya okumamış insanları çok kolay cehaletle suçlayabiliyoruz. Zaten bu da favori eğlencelerimizden biridir, insanların geri kalmışlığından bahsederiz ama ilerletmek için hiç bir şey yapmayız. Bilim üretilen kurumları, eğitim sisteminin klasik yapısından, devletin tabularından kurtulamamışsa insanlar cahil kalmaya devam ederler.</div>
</div>
<div>
Üstelik cahiller isimlerinin başına bir sürü unvan alabilirler. Ama durumu değiştirmez.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ezberci sistem, insanı bir robota çevirir. Ezberin olduğu yerde bilginin hiç bir önemi yoktur. Bilim, tıpkı sanat gibi bir yaratıcılık ister. İnsanların birkaç gün sonra unutacakları bilgileri ezberlediği yerde akademinin bir önemi, bir işlevi yoktur ve bilim çoktan ortadan kalkmıştır. İnsan kendini geliştiremiyorsa, bilgiyle bütün ilişkisi birkaç not ezberleyip yüksek not almaksa, akademi işe yaramaz bir kuruma, bir vakit kaybına dönüşür. Çünkü insanlara bir şey vermediği gibi, var olanı da köreltmektedir.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Sistem, sanatı yozlaştırdığı gibi bilimi de yozlaştırır. Sisteme göre bilim sadece onun şirketlerine ve ideolojisine hizmet etmesi gereken bir şeydir. Akademi sadece CV'deki bir isimdir. Bir süstür. İnsanların birkaç yıllığına kendilerini özgür hissetmeleri için var olan bir yerdir.</div>
<div>
Sistemin <i>süsü</i> olmak dışında bir işe yaramaz.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Eğer akademi, bilime önem vermek yerine öğrencilerine kolluk kuvvetleriyle gövde gösterisi yapıyorsa, boş bir kurumdur. Bir hiçtir.</div>
<div>
</div>
<div>
Günümüzde durum bundan ibaret. Akademiler, insanların bilime önem vermemesi, bilimden soğuması ve üretememesi için ellerinden geleni yapıyorlar. Bir devlet dairesi ve ya düz lise gibi yoklamaları, devam zorunlulukları ve gelinmesi zorunlu olan törenleri, konferansları falan filan var.</div>
<div>
Üstelik kolluk kuvvetleri var. Sakın bana üniformalıların bizim güvenliğimiz için var olduğundan ve sesini çıkarmak, düşüncelerini söylemek isteyen insanların karşısında bunun için dikildiğinden bahsetmeyin.</div>
<div>
Tahammül edebildiği tek tip, derslere girip çıkan, bilimle bütün ilişkisi ezberlediği notlar olan, düşünmeyen ve para kazandıran insan olan bir kurumun bilim üretebileceğine de inanmayın.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Daha sonra buralardan çıkıp bir şey bilmeyen insanları günah keçisi ilan etmeyin. O bilimi satın aldı, ezberledi, geçti ve işi bittiği zaman unuttu. Düzen ne yapıyorsa o da onu yaptı. Yanlış mı? Evet. Suçlu mu? Kesinlikle değil.</div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-27292263065259031892012-11-08T09:29:00.001-08:002012-11-08T09:29:12.624-08:00Disturbed - Land Of Confusion [Official Music Video]<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/YV4oYkIeGJc?fs=1" width="459"></iframe>Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-74300901549786251572012-11-04T10:46:00.000-08:002012-11-04T10:55:39.667-08:00Düzenin "Sanatı"na Reddiye<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://fc02.deviantart.net/fs70/i/2010/105/e/6/Art_Revolution_by_Shazwald.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://fc02.deviantart.net/fs70/i/2010/105/e/6/Art_Revolution_by_Shazwald.jpg" width="213" /></a></div>
<br /></div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: left;">
<i><span style="font-size: x-small;"><br /></span></i></div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: left;">
</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<i><span style="font-size: x-small;">Böyle doğdu DADA, bir bağımsızlık, topluluğa güvensizlik gereksiniminden. Bize bağlı olanlar özgürlüklerini korur. Hiçbir kuram tanımayız biz. Kübist ve fütürist akademilerden, o biçimsel düşünce laboratuarlarından bıktık. Para kazanmak ve kibar burjuvalara dalkavukluk etmek için mi yapılır sanat? Kafiyelerde para şıngırtısı duyuluyor, tonlamalar göbek kavisi boyunca kayıyor aşağı. Bütün sanatçı grupları, başka başka kuyruklu yıldızlara binerek sonunda bu bankaya vardı. Yastıklara gömülme, yeme içme olasılıklarına kapı açık.</span></i></div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<i><span style="font-size: x-small;">Burada verimli topraklara demir atıyoruz.</span></i></div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<i><span style="font-size: x-small;">Burada haykırmaya hakkımız var çünkü biz ürpermeleri ve uyanışı yaşadık.</span></i></div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<i><span style="font-size: x-small;">Enerjiden sarhoş olmuş hayaletleriz, umursamaz tene saplıyoruz üç dişli yabayı. Baş döndürücü yeşilliklerin tropik bollugunda lanet selleriyiz biz, zamk ve yağmur bizim terimiz, kanıyoruz ve susuzluğu yakıyoruz, bizim kanımız güç demek.</span></i></div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<i><span style="font-size: x-small;">Tristan Tzara - Dada Manifestosu</span></i></div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<br />
Şu <i>tanrı,</i> <i>baba</i> ve <i>aile</i> benzetmeleri üzerinde fazlasıyla durdum. Babanın otoritesinden, onun ideal insanından ve kötü çocuğundan bahsettim. Toplum, klasik, çekirdek bir aileye benzer. Bir otoritesi olan ve neredeyse yarı tanrı olan bir baba, mağrur ve yorgun bir anne, devamlı yad edilen ölmüşler, çocukların uyması gereken kurallar, korkulması gereken dış dünya, dış dünyadan korunulması gereken bir ev vardır. Şimdi evin şimarık, haylaz, ukala, yaramaz ama sadık çocuğundan, düzenin sanatçısından ve <i>aydınından </i>bahsedeceğim.<br />
Nasıl kralların ve kraliçelerin huzurundan ayrılmayan, onlara methiyeler düzen şairler, Vahşi Batı'da haydutların peşinde dolanıp kahramanlık destanları yazan yazarlar, dünyanın en çirkin soylularını birer güzellik abidesine çeviren ressamlar varsa baba evinin de her zaman sevimli, şimarık bir çocuğu vardır. Bu çocuk, gösterilen sınırlar içinde farklıdır. Yapabileceklerinin ve söyleyeceklerinin her zaman bir sınırı vardır. <u>Etrafı dağıtmadığı sürece oynamasına izin verilir.</u> Şans kaza söylenenleri yapmıyor ve <i>muhalifleşiyor </i>ise bunun sebebi özgürleşmesi değil, babanın ölmesi ve evin yeni reisinin pek sevilmemesidir. Her iktidarın elinde böyle bir düzine <i>aydın</i> bulunur. Bu satırları okurken kafanızda birkaç suratın canlandığına eminim.<br />
<br />
Sistemin ürettiği, pazarladığı sanat sınırlıdır. Çünkü sanat eseri, sanat eseri değil bir <i>tüketim malı</i> olarak algılanır. Bir kahve fincanı gibi üretim standartları, kalite standartları vardır ve buna uygun üretilmediği zaman <i>kalitesiz, bozuk, hatalı üretim </i>olur.<br />
Kapitalizm, kalıpların düzenidir ve insan beyninin en büyük başkaldırısı olan sanat bile bu kalıplardan kurtulamamıştır. Eser önem taşımaz, önem taşıyan onun nasıl pazarlandığıdır.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f6/Duchamp_Fountaine.jpg/220px-Duchamp_Fountaine.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f6/Duchamp_Fountaine.jpg/220px-Duchamp_Fountaine.jpg" /></a></div>
Bir pisuvar, <i>sanat eseri</i> olabilir mi? Eğer iyi pazarlanır ve sevgili jürinin onayından geçerse olabilir. Sergilendiği yerlerde fotoğrafın önünde durup <i>"Sanatçı burada ruhunun çıkmazını yansıtmak istemiş" </i>gibisinden afilli cümleler kuran haylaz ve sadık çocuklar olacaktır. Yandaki fotoğraf, Marcel Duchamp'a ait. Kendisi zamanın ünlü ressamlarından biri. Aynı zamanda matematikçi, satranç şampiyonu, yani deha denilebilecek bir insan.<br />
Gördüğünüz <i>eseri</i>, R. Mutt takma adıyla New York'taki bir sergiye yollayınca kabul edilmedi. Daha sonra kendi adıyla yolladı ve <i>"Fountain" </i>adını verdiği bu eser, büyük bir sanat eseri olarak kabul edildi ve sergilendi.<br />
Çünkü eserin kendisi, niteliği değil nasıl pazarlandığı ve ne olarak pazarlandığı önemliydi. Düzenin sanatı, fetişisttir. Eserin kendisine değil, isimlere tapar. Düzenin eleştirmenleri için ise sanatın bir <i>müfredatı</i> vardır ve sanatçı bir ilk okul öğretmeni gibi ona uymak zorundadır.<br />
Marcel Duchamp, büyük bir şey başardı. Bir pisuvar ile düzenin sanat anlayışıyla dalga geçti, onu rezil etti. Eminim evin yaramaz çocukları sergilerde <i>sanatçının ruhunun açmazlarını yansıttığı</i>ndan bahsederken Duchamp bunları düşünüp gülüyordur.<br />
<br />
Bunun <i>klasik olanın reddi</i> olarak düşünebilirsiniz ama ben bunu yapmıyorum. Klasik olarak bildiklerinizi değil, bu kavramın kendisini reddediyorum. Shakespire'in büyük bir şair olduğunu değil, klasik olduğunu reddediyorum. Bugün sizin <i>klasik </i>olarak bildiğiniz insanları zamanında kimse anlamadı. Nasıl Roma, bir isyan olarak doğan Hıristiyanlığı kendine uydurup dejenere etmiş ve dünyaya öyle yaymışsa, düzen sanatı ve büyük sanatçıları kendi <i>müfredat</i>ına ve sınırlarına sokup öyle tanıttı. Yaşarken kalıplara sığmayan insanları öldükten sonra sığdırdı.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.sanalmuze.org/images/zts40.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="223" src="http://www.sanalmuze.org/images/zts40.jpg" width="320" /></a></div>
Turhan Selçuk'un karikatürü biraz <i>politik</i> bir mesaj taşısa da sistemin sanatçıya karşı tavrı bundan farklı değildir. Maskesini değiştirdikçe eskiden dışladıklarını ve ötekileştirdiklerini, yok etmeye çalıştıklarını benimser ve savunuculuğunu üstlenir. Nazım Hikmet ve Ahmet Kaya örneklerinden görülebilir. Elbette sanat kimseye <i>yasak </i>değildir ama politikacıların bugün bu insanların adını ağızlarından düşürmemelerini oldukça iki yüzlü buluyorum.<br />
<br />
Bir zamanlar siyahi kölelerin, varoşların müziği olan jazz'ın bugün zengin salonlarından eksik olmaması bunu açıkça gösteriyor. Sanatın <i>elitleşmesi</i> ve bir zümrenin uğraşı hâline gelmesi gerçek bir dejenerasyondur. <i>Sanat sanat içindir, sanat toplum içindir, sanat şunu yansıtmalıdır, bunu yansıtmalıdır</i> tartışmalarından haz etmem. Çünkü sanatın bir aidiyeti ve sahibi yoktur, olamaz.<br />
İktidarlar, sınırları dışına çıkan hiç birşeyden hoşlanmadıkları gibi, sınırları dışına çıkan sanattan da hoşlanmazlar. Düşüncenin özgürlüğü ve sanatın özgürlüğü arasında doğru bir orantı vardır, biri olmadan öteki mümkün değildir.<br />
<br />
Bir çocuk gökyüzünü mor çiziyorsa, mor gökyüzünün onun için bir anlamı vardır. Gökyüzünün mavi olduğunu görür ama onu <i>mor</i> olarak kurgular. Çocuklar, hayali arkadaşlarının varlığına asla inanmazlar, onları kurgular ve <i>varmış gibi yapar</i>lar. Biz törpülenmiş yetişkinler onların yaratıcılıklarını kendi sıkıcı gerçekliklerimizle sınırlamaya bayılırız. Çünkü kafasını bir devekuşu gibi sistemin kumuna gömmüş olanlar, hayal görmek ile hayal etmek arasındaki farkı asla anlamazlar. Çocukların hayal gücü sınırlandırılmalı, mümkün olduğu kadar yok edilmelidir çünkü uyum sağlamaları gereken bir toplum ve varlıklarını feda etmeleri gereken varlıklar vardır ki hayal güçlerini sonsuza kadar işgal etmesi gereken <i>hayal</i> budur. Bir çocuğun yaratıcılığına dahi tahammülü olmayan bir toplumun, bir sanatçıya sınırlar koyması şaşırtıcı değildir.<br />
<br />
Sanat, <i>marjinal</i> değildir, olamaz. Kesin bir doğrunun olmadığı yerde bu kavramdan bahsedemeyiz. Marjinal diye bir şey yoktur, marjinalize edilmiş insanlar ve doğrular vardır.<br />
Ben marjinal değilim. Sadece kendim gibiyim. Sistem, kendim gibi olmama müsaade etmiyor. mor gökyüzünü maviye boyamaya çalışıyor bu yüzden sistemle aram pek iyi değil. Toplum, kendi yediği pislikleri gerek afilli kavramlarla, gerek zorla bana yedirmeye çalışıyor bu yüzden onunla da aram iyi değil. Marjinal yoktur, eğer varsa insan doğası gereği marjinaldir ve onun ürettikleri de öyle olacaktır.<br />
<br />
Sanatı kalıplara sokmayın. Klasikleştirmeyin. <i>Ars longa, vita brevis!</i> İnsanlığın en büyük gerçeği olan ölümü ve zamanı bile yenebilen sanatın kalıplara gireceği, girmesi gerektiği yanılgısına sakın düşmeyin! Büyük bir gaflet olur.<br />
Yazıyı bir <i>sanatçının</i> manifestosuyla bitiriyorum.<br />
<br />
<br />
<i><span style="font-size: x-small;">Ödülleriniz benim için değil, ben kötü olmaya mahkumum</span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;">Yüz karası, buruşmuş hayaller, tüm sisteminiz beni iğrendiriyor</span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;">Yıldızlık hayallerinizi kendinize saklayın, beni nasıl anlayabilirsiniz?</span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;">Anlamları ve sonuçları karıştırmam ve dünyanın titrediğini görebiliyorum</span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;">Verdiğimiz sözleri hatırlıyor musun, zaman onları darmadağın etti mi?</span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;">Petite durmadan kaçıyor, özgürlük aşkıyla, reklamlar umrumda değil</span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;">Ben kimsenin sanatçısı değilim, ben ruhumun kalemiyim</span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;">Köpek dünya! Kulübesine asla geri dönmeyeceğim!</span></i><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/OFEnRLHPA2U?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
</div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-61356169241318200482012-11-01T13:01:00.000-07:002012-11-01T13:01:19.501-07:00"İdeal İnsan" Şimarıklığı ve Düzenin Çöplüğü<br />
<i>Bizler çöküş durumundaki bir toplumun ortasında yaşıyoruz. Çürümenin kanıtları her tarafta mevcut. Muhafazakâr gericiler, ailenin parçalanmasına, uyuşturucu salgınına, suça, akılsız şiddete ve diğer her şeye sızlanıp duruyorlar. Onların tek yanıtı devlet baskısını arttırmaktır; daha fazla polis, daha fazla hapishane, daha sert cezalar, hatta muhtemel "suçlu tiplerin" genetik soruşturması. Onların göremedikleri ya da göremeyecekleri şey, bu olguların, onların temsilciliğini yaptıkları toplumsal sistemin açmazının belirtileri olduğudur. Onlar "piyasa güçleri"nin, milyonlarca insanı işsizliğe mahkûm eden aynı akıldışı güçlerin savunucularıdır</i><br />
<i>Alan Woods & Ted Grant - Aklın İsyanı</i><br />
<i><br /></i>
<i> </i>Önceki yazımda "Tanrı"dan bahsettim. Tanrı ölmedi, şekil değiştirdi, kılıktan kılığa girdi ve yaşamaya devam etti. Çünkü sadık kulları onu her seferinde mezarından çıkardı. Bu sefer bu <i>Tanrı</i>'nın sadık kullarından, ideal insandan bahsedeceğim.<br />
Nazileri lanetliyoruz. Ne zaman konu İkinci Dünya Savaşı'ndan, 40lı yıllardan bahsedilse bu savaşa sebep olan Hitler'i, insanları katleden, kamplara doldurup öldüren Nazileri lanetliyoruz. Evet, bu <i>tarihin utancı</i>dır ve lanetlenmelidir. Peki biz zihniyet olarak Nazilerden ne kadar uzağız?<br />
Öncelikle tarihe karşı şu masalsı bakışı aşamadık. Ne zaman tarihten bahsedilse iyiler ve kötüler, kahramanlar ve şeytanlar havada uçuşuyor. Çünkü biz Tanrı'nın sadık kulları, kralın sadık tebaası olarak yetiştirildik. Biz mükemmele ulaşmaya çalışan kulların korkması ve tanrıya sıkı sıkı bağlanması için bir de şeytan gerekiyordu.<br />
Şu resme bir bakalım:<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.holocaustresearchproject.org/euthan/images/eugencartoon.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.holocaustresearchproject.org/euthan/images/eugencartoon.jpg" style="-webkit-user-select: none;" /></a></div>
<br />
Bir Nazi propaganda çizimi. Adamın doğrulabilmek için sırtındaki cücelerden kurtulması gerekiyor. Bu çirkin cüceler, bizim mükemmel adamımıza, ideal insanımıza ancak "yük" olabilir ve onlardan kurtulması gerekir. Bu cücelerin Yahudiler olduğunu tahmin etmek zor değil.<br />
<br />
Geçen yıl bir okul müdürü, çocukların suça <i>eğilimli</i> doğduğundan ve bu eğilimi taşıyan çocukların <i>yürümeden yok edilmesinden</i> bahsetti. Onun küçük dünyasına göre insanları suça iten fakirlik, toplum baskısı gibi şeyler değildi. Suçlular suçlu doğar, suç işler, mükemmel toplumu alt üst eder ve sorun çıkarır. Onlardan kurtulmak, toplumun temizlenmesi ve sorunların bitmesi için tek yoldur. Tıpkı resimdeki cüceler gibi...<br />
<br />
Müdürün bu düşünceleri oldukça tepki aldı. Yanlış hatırlamıyorsam hakkında soruşturma açıldı ve görevden alındı. Toplumun alışkın olmadığı, birinin bunları söylemesi değil, birinin bunları bu kadar açık söylemesiydi. Bütün vahşi hayvanların kuzu postuna büründüğü yerde, postu çıkaran hayvan günah keçisi seçilir. Bu söylemlerin süslenip püslenip halka sunulduğu yerlerde bunları açıkça belli eden insanlardan hoşlanmazlar.<br />
Bugün <i>medeniyetin</i> Hitler'i lanetlemesinin sebebi, onun yaptıklarına karşı olması ve ya ondan utanması değil, onu ve onun gibi binlercesini doğuracak potansiyeli taşımasıdır. George Bush'un, Hitler'in ne kadar kötü bir adam olduğundan bahsettiğini düşünsenize. Ne komik olurdu değil mi?<br />
Hitler, Avrupa'da tarihin en büyük kıyımlarından birini yaparken kafasında <i>ideal insan</i> vardı. Onun önündeki bütün engeller yok edilmeliydi. İdeal insan, cüceleri sırtından atıp doğrulabilmeliydi. Bugün misyonerler, radikal İslamcılar, Amerikan milliyetçileri vs vs bütün hepsinin kafasında, gelişmenin önündeki en büyük engel olarak <i>dünyanın kendileri gibi olmayan geri kalanı</i> vardır. Herkes, kurtuluşun ve mükemmel bir dünyanın anahtarını kendi ellerinde görür.<br />
<br />
En büyük katliamlara yol açan hayali karakter bu <i>ideal insan</i>dır. Kızılderililer katledilirken yaratılmaya çalışılan buydu. Emperyalizm, filmleriyle, çizgi romanlarıyla kendi ideal insanını bütün dünyaya pazarladı. Söylediklerine göre Amerikan askerleri, namluların ucunda ışık taşıyan medeniyet savaşçılarıydı.<br />
Hepimiz Amerika'nın Irak'a <i>medeniyet </i>ve <i>özgürlük</i> için gitmediğini biliyoruz. Biliyoruz ama ne yazık ki emperyalizm, propagandalarında başarıya ulaştı. Güzellik algımız bile onların dayattığı tiplerden ibaret değil mi? Dünyaya onların <i>medenileşmesi</i>nin gözünden bakmıyor muyuz?<br />
<img src="http://www.littlestuffedbull.com/images/comics/cap1-77.jpg" style="-webkit-user-select: none;" /><img height="400" src="http://3.bp.blogspot.com/_448y6kVhntg/TR0ML3wo1oI/AAAAAAAAHCc/2I1fpkhwdAM/s400/FC.jpg" style="-webkit-user-select: none;" width="259" /><br />
Soğuk Savaş yıllarının vazgeçilmezleri çizgi romanlar ve filmlerdir. 1950lerden Sovyetler yıkılana kadar nesiller <i>Amerikan Kahramanları'</i>yla büyüdü. Cesur, olağanüstü ve iyi niyetli Amerikan kahramanlarının dünyayı ele geçirmek isteyen kötü niyetli adamlarla savaşmasını anlatan filmler yıllarca en çok izlenen filmlerdi. Çünkü dünyayı huzura kavuşturmak ve cennete çevirmek için sırtındaki cüceleri atması gerekiyordu. İnsanları inandırmak için <i>film</i> ve inandırdığı insanlardan faydalanmak için <i>savaş </i>üretti.<br />
Çünkü Amerikan vatanseverleri yönetimlerinin, ideolojilerinin dünyayı cennete çevireceklerine inanıyorlardı ve yöneticileri insanları bu <i>ideal insan</i> tiplemesiyle kandırabileceklerini, her şeye razı edebileceklerini biliyorlardı.<br />
<br />
İnsanlar,dünyadaki kötülüklerin, bozulmuşlukların kendilerinden, kendi vurdumduymazlıklarından, kendi duyarsızlıklarından ve biat ettikleri sistemden kaynaklandığını kabullenmek yerine, hatalı genlere sahip insanlardan ya da bütün derdi gücü insanlığın huzurunu bozmak olan çizgi roman kötü adamlarından, dünyanın kendilerinin biat ettiği düzene biat etmeyen geri kalanından kaynaklandığını kabul etmeyi tercih ettiler. Çünkü bu sorumluluk almaktan daha kolaydı.<br />
Kropotkin'in bahsettiği senyör, rahip, asker, kral ve yargıç ittifakında bugün medyanın ve eğitim sisteminin rolü önemlidir. Eskiden krallar mutlak güce sahiplerdi ve halk bunu böyle bilirdi, şimdi ise halkın kendini <i>mutlak güç sahibi</i> zannetmesi için seçimler yapılıyor ve medya bu iktidar için önemli bir rol taşıyor. Çünkü medya olmazsa insanlar <i>kötü niyetli</i>lerin, <i>hatalı doğan</i>ların kendi mükemmel yaşamları önünde ne büyük bir engel taşıdıklarını göremeyecekler! Eğitim sistemi olmazsa bu <i>üstün insan</i>a nasıl ulaşacaklarını ve <i>nasıl olmamaları gerektiğini, </i>modern tanrılarına nasıl tapınacaklarını ve şeytandan nasıl uzak duracaklarını öğrenemeyecekler!<br />
<br />
Çünkü iyiler doğuştan iyi, kötüler doğuştan kötüdür. Kötüler, iyilerin, mükemmellerin önünde büyük engeldir. Siz sevgili mükemmel insanların, benim gibi hatalı doğan, art niyetli cücelerden kurtulmanız gerekir, refah ve huzur için yapmanız gereken budur.<br />
Komik geldi değil mi? Ama eğitim sistemi size bunu anlatıyor. Medya size bunu pazarlıyor. Egemenler size bundan bahsediyor. Yıllardır bunlarla uyutuldunuz. Siz baylar ve bayanlar, mükemmelsiniz! Biz işi bozuyoruz işte!<br />
<br />
Evet, toplumumuz, toplumlar hâlâ bunlara inanıyor. Dünyada gelişimin önündeki tek engelin kurtulunması ya da değiştirilmesi gereken bir kitle olduğuna inanan milyonlarca insan varken, Nazi döneminin propaganda afişlerini pek aşamamış olmamız şaşırtıcı değil.Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-81284834767340681322012-10-20T16:40:00.000-07:002012-10-20T17:16:07.978-07:00Tanrı Gerçekten Öldü Mü?<a href="http://www.moralhaber.net/i/haber/295x200/64835.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a>
<br />
<br />
<img alt="http://p.twimg.com/AvNJe4lCAAEzjMB.jpg" class="decoded" height="350" src="http://p.twimg.com/AvNJe4lCAAEzjMB.jpg" width="400" /><br />
Tanrı'ya inanmak ya da inanmamak bir tercihtir. İnsan mantıksal ya da duygusal sebeplerle tanrıya inanabilir ya da onu reddedebilir. Varlığını ya da yokluğunu tartışmayacağım, bunu tartışmanın artık anlamsız olduğunu düşünüyorum. Günlük hayattaki tanrıdan ve arasında su ile buz gibi bir ilişki bulunan baba'dan bahsedeceğim. Bugün bize anlatılan Tanrı, ataerkildir dolayısıyla baba ile doğrudan
ilişkilidir. Tanrı'nın öldüğü söyleniyor, oysa tanrı ölmedi sadece şekil
değiştirdi.<br />
Acı bir gerçektir ki; çocukluk hastalıklarından kurtulamamış bir toplumda yaşıyoruz. Toplum kuralları, gelenekler, eğitim sistemi bu toprakların insanlarını bir çocukluk hastalığına mâhkum etmiş. Türk insanının ölürken ve vergi verirken sorun çıkarmaması için bir <i>baba</i>'ya ve bir tanrıya biat etmesi lâzımdı. Tanrı ve baba, tıpkı Hıristiyanlıktaki teslis inancı (baba-oğul-kutsal ruh) gibi bilinçlerimize yerleştirildi. Tanrı ve baba, ayrılmaz bir bütündü. Tanrı babayı, baba tanrıyı korumak zorundaydı çünkü babanın varlığı tanrıya bağlıydı ve tanrının bilinmesi babanın sorumluluğundaydı.<br />
<br />
Baba'nın ne olduğunu anladınız değil mi? Çocukluğumuzdan beri <i>varlığımızın armağan olduğu</i> yüce varlığı tanımakta zorlanmamışsınızdır eminim. Yine anlayamadıysanız bir reklamla yardımcı olayım.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/LewAIiBOJ6A?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe> </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i>Hepimiz bir aileyiz</i>. Bütün ülke bir aileye benzetilmiş ve bu ailenin barış içinde yaşaması gerektiği söylenmiş. Kulağa hoş geliyor değil mi? İnsanlar çatışmaya başladığı zaman bir baba ortaya çıkıyor yüksek otoritesiyle <i>uyum</i>u sağlıyor. Ne kadar farklı olursanız olun ne kadar düşünürseniz düşünün babanın otoritesi karşısında söz hakkınız önemsizleşiyor ve <i>huzur</i> adına söyleyeceklerinizden taviz verip bir kenara çekiliyorsunuz.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Diktatörlerin ve zalimlerin en büyük bahanesi düzen ve barıştır. V For Vendetta'daki İngiliz halkı panik ve korku hâlindeyken onlara düzen ve huzur vaadeden Adam Sutler'a sarılır. Tıpkı bazılarının bugün <i>ülkede iç savaş vardı, kardeş kardeşi vuruyordu, bir gecede bütün şiddeti bitirdi</i> bahanesiyle ülke tarihinin en kanlı günlerini yaşatan generalleri yüceltmesi gibi.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
İnsanların bir otoritenin korkusunu taşıdıkları bir ortamda barıştan söz edilemez. Çünkü korkarak susan insanlar içlerinde bir öfke biriktireceklerdir. Otorite her zaman var olanı yok etme çabasındadır oysa var olan asla yok olmaz. Otorite, konuşanı anlamadan susturma çabasındadır çünkü birilerinin konuşması onun egemenliğini tehdit eder. Bütün bunları bir reklamdan çıkardığım için <i>paranoyak</i> görünmüş olabilirim. Ama reklamları hazırlayan insanlar yaşadıkları toplumu tanımak ve onlara hitap etmek zorundadırlar ve bu reklam çocukluk hastalıklarından kurtulamamış bir topluma hitap ediyor. Ayrıca biraz paranoya iyidir.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Bundan birkaç yıl önceki domuz gribini hatırlarsınız. Bir türlü anlaşma sağlanamayan aşı konusunda röportaj yapılan bir adam <i>"Büyüklerimiz olun diyor, onlar kötülüğümüzü istemezler, bir şey diyorlarsa doğrudur"</i> demişti. Babanın şiddetine ve baskısına karşı çıkmaya cesaret edemeyen insan onu sevmeye ve ona mecburen güvenmeye başlar. Reklamdaki de mecburiyetten güvenilen ve sevilen bir babayı hatırlattı bana. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Tanrıların düzeninde yaşıyoruz. Tanrı ölmedi ve insanlar onu tabiri caizse bir akıl hastanesinde yaşatmaya devam ediyorlar. Üstelik kurtulamadıkları zincirlerden gurur duyuyorlar. Korkularını kibirle bastırıyor ve onlara eziyet edene karşı bir sevgi duyuyorlar. Baba onları <i>feda </i>ettiğinde ve hayatlarını hiçe saydığında dahi buna karşı çıkmak şöyle dursun, bunu büyük bir <i>gurur</i>la kabulleniyorlar. Çünkü bu babanın kanlarını içerek beslendiği ataları <i>ölümü kabullenmiş</i>ti. Çünkü bu organizmanın onlara darağaçlarında ölen atalarından miras kaldığına inanıyorlar.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Tanrı, insanların imanı sayesinde yaşıyor. Ne zaman öldüğü zannedilse ruhu başka bir bedende ortaya çıkıyor. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Şimdi bu babayı ya da yaygın deyimle Tanrı'yı öldürmekten bahsedelim.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Tanrı'yı öldürmek! Kulağa hoş geliyor. Tanrı'yı öldürmeliyiz peki ne için? Özgürleşmek için mi? Yoksa yerine geçmek için mi? Şunu söylemeliyim ki; benim görüşüme göre Tanrı asla ölmedi. Sadece şekil değiştirdi daha doğrusu <i>reenkarnasyon</i>a uğradı. Yani farklı şekillerde, farklı kalıplarda yaşamaya devam etti. Dindar olsun ya da olmasın, bir dine inansın ya da inanmasın insanlar tanrıya, tanrılara tapmaya devam ettiler. İnsanlardan tanrılar yarattılar ve onların ölümünü dahi kabullenemediler. Putlara dair değişen tek şey şekilleriydi ve insanların tapınmalarına dair değişen tek şey verdikleri isimlerdi. Çünkü put kırıcıları, birer <i>Oidepus'</i>tu. Kendilerine eziyet eden babayı öldürürken niyetleri özgürleşmek değil babanın yerine geçmekti. Çocukluktan asla kurtulamamış bir toplumun ilerlediği en son yer Oidepus Kompleksi'yse durum oldukça kötü demektir.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Hükümdarlar, <i>Tanrının egemenliği</i>nden çıktıklarından beri tanrıyı yönetiyorlar. Modern zaman, politikacıların, hukukçuların, para babalarının, eğitim sisteminin ve medyanın organize bir şekilde tanrılar yarattığı ve halkın bu tanrılara inandığı zamandır.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Tanrı, birileri tanrı olmak istediği sürece ölmeyecek. Bu yüzden asla ölmedi ve uzun süre ölmeyecek. Düzenler kurulacak, yıkılacak, tanrı şekil değiştirecek ve insanlar <i>baba</i>nın gönüllü, söz dinleyen evlatları olarak savaşmaya, ölmeye ve öldürmeye devam edecekler. Babaların kavgasında çocuklar ölecek.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Evreni yaratan bir Tanrı'yı reddetmek kendi başına bir şey ifade etmiyor. Herhangi bir düzeni reddetmek kendi başına birşey ifade etmiyor. Önemli olan bütün tanrılardan ve babalardan kurtulup özgür çocuklar olabilmek.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
İşte o zaman "Tanrı öldü" diyebileceğiz...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998834828019099791.post-17119641360061668222012-09-30T08:57:00.002-07:002012-09-30T08:59:20.157-07:00"Hayvan Sever"ler ve Kâinatın Efendileri (!)(!)<img height="286" src="http://i160.photobucket.com/albums/t181/ImAkittyrawr/1296978429_l.jpg" style="-webkit-user-select: none;" width="400" /><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i><span style="font-size: x-small;"> </span></i></span><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 16.766666412353516px;"><i>Dünya değişiyor dostlarım. Günün birinde gökyüzünde, güz mevsiminde artık esmer lekeler göremeyeceksiniz. Günün birinde yol kenarlannda, toprak anamızın koyu yeşil saçlarını da göremeyeceksiniz. Bizim için değil ama çocuklar, sizin için kötü olacak. Biz kuşları ve yeşillikleri çok gördük. Sizin için kötü olacak.</i></span></span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 16.766666412353516px;"><i>Sait Faik Abasıyanık - Son Kuşlar</i></span></span><br />
<div>
<br /></div>
Ne zaman birileri "Güvenlik"ten bahsetse midem bulanıyor artık. Çünkü insanlar bu kelimeyi kullandıkları zaman kendi ikiyüzlülüklerini açığa vuruyorlar. Kendilerini devamlı güçlü ve kusursuzmuş gibi ambalajlayan insanların aslında ne kadar korkak oldukları ortaya çıkıyor. Kendi kibirlerinin yarattığı tehlikelerden korkuyorlar, kibirlerini törpülemek yerine korktukları her şeyi yok etmek istiyorlar. Sebep? "Güvenlik!". Öyle bir psikoloji içindeki bu insanlar, kendilerini bir mikrop kadar yer kaplayamadıkları evrenin efendisi zannederken güvenlikleri pamuk ipliğine bağlı.<br />
En sonunda "tehdid"i kaldırmaya karar verdiler. Sokaklarda kediler ve köpekler olmazsa kendilerini daha güvende hissedeceklerine karar verdiler ve "uyutma"ya karar verdiler. "Uyutmak" ne tuhaf bir kelime... Cinayet işleyip kelimelerle masumlaştırmalarına bayılırım zaten.<br />
<br />
Kâinatın çıtkırıldım efendilerinden, tabiatın ambalajlı lordlarından bahsetmeden önce "hayvan sever" olarak tanımlanan insanlardan bahsedeyim. Bir tanesini çocukluğumdan beri tanıyorum. Bir sibirya kurdunu, bir soğuk iklim hayvanını stüdyo dairesine hapsedip sıcaktan telef ettikten sonra "hayvan sever"likten bahseden insanlar hep iki yüzlü gelmiştir. Ya da bir kediyi besleyip gergedan gibi şişirdikten sonra dışarı çıkmasına, çiftleşmesine dahi izin vermeyen insanın hayvan severliği bana hep sahte gelmiştir. Hatta hayvanları da bir kenara bırakalım eğer sevginiz bir canlı üstünde tahakküm kurmak, onun efendisi ve sahibi olmak üzerineyse, sahtedir.<br />
Hayır, mesele hayvan beslemenin kötü birşey olması falan değil, bunu iddia etmiyorum. Kötü olan hayvanın doğasını bozmayı, onu telef etmeyi "hayvan severlik" olarak benimsemek.<br />
Kadıköy'ü bilenler hayvan pazarını bilir. 2004'e kadar meydandaydı. Her gün okuldan geldikten sonra giderdim. Süs köpeklerinden Güneydoğu Asya'dan getirilen papağanlara kadar bir sürü hayvan vardı. Hepsi doğal ortamından koparılmış, kafeslenmiş ve bir mal gibi insanların beğenisine sunulmuştu. İnsanlar hayvanları "uzaktan severken" hayvanların onların beğenisine sunulduğu kafeslerde acı çektiklerinin, çığlıklar attıklarının farkına hiç bir zaman varmadılar. Hayvanı bir tehlike olarak gören insanlar onlara çektirdikleri acıları hiç düşünmediler.<br />
Üstelik o hayvanları oraya getiren, satın alan, ömrünün sonuna dek evde bir kafes içinde yaşamaya mahkûm edenler "hayvan sever"lerdi.<br />
Sirkleri hiç kaçırmayan, eziyet çeken hayvanlara bakıp eğlenen, gülenler de "hayvan severler"di.<br />
Kırbaçlanan, sopalanan, hiç bir canlının hak etmediği işkenceyi sırf birilerinin eğlencesi için gören hayvanları hiç umursamayan, hayvan severliği evinde besleyip Fenerbahçe demeyi öğrettiği muhabbet kuşundan öteye gidemeyen insanları her zaman iki yüzlü bulmuşumdur. Çünkü bütün sorun hayvanı bir canlı olarak değil de bir "eşya" olarak sevmekle başlıyor.<br />
<br />
Eğer barınakların hâlini bilmeseydim, hayvanların sokaklarda değil de barınaklarda yaşamasını desteklerdim. Çünkü hayvanlar sokaklarda zor şartlarda yaşıyorlar. Üstelik işkence görüyorlar. Bu onları saldırganlaştırıyor ve bir "tehdit" hâline getiriyor. Ama hayvanların yaşaması için olduğu iddia edilen barınaklarda daha kötüsünü yaşıyorlar. Sokaklarda hiç değilse hayvanları düşünen, onlara iyi davranan insanlar var ama barınaklarda olduğundan emin değilim.<br />
Hayvanların vereceği zararlara karşı önlemler alınması istenilebilir ve istenmeli de. Peki insanların onlara verdiği zararlar için ne olacak? <br />
<br />
Sokak hayvanlarının öldürülmesine hepimiz tepki gösteriyoruz. Haklıyız! Onlara kötü davranan insanların olduğunu görmezden gelip onları bir "tehdit" olarak görmek aptallıktır ve bu aptallığın bedelini hiç bir canlı ödemek zorunda değil. Bu bir "cinayet". Köpekleri ve kedileri öldürmek bir cinayet. Peki yaban domuzlarını, geyikleri ve ördekleri "spor" olsun diye öldürmek? O cinayet değil mi? Öldürmek "uyutmak" olunca sevimli olmuyor da ne zamandan beri "av" olunca sevimli oluyor?<br />
<br />
Sorun sadece sokak hayvanlarının öldürülmesinde değildir. Elbette buna tepki gösterilmeli, şahsen yol parası bulabilseydim bu yazıya "bugün katıldığım eylem" diye başlamış olurdum. Ama bu bir bütün olarak düşünülmeli. İnsan kendini "kâinatın efendisi" zannettikçe, doğanın kendisi için var olduğunu zannettikçe bunlar olacak.<br />
<br />
Bu arada güvenliği tehlike altında olan sevgili dostlar, siz hiç birşeyin farkında değilsiniz. Bugün sokakta yaşayan bütün köpekleri şehirden uzaklaştırsalar da, öldürseler de, Nazi kamplarını andıran barınaklara hapsetseler de güvende olmayacaksınız. Çünkü sırf heves için pet shoplardan alınan yavru köpekler "sahip"lerinin hevesi geçince yine sokağa atılacak, yine üreyecek ve insanlar yine onlara eziyet edecek, onlar yine saldırganlaşacak. Siz ve sizin gibiler zarar verdikçe zarar göreceksiniz. İnsan kendini "kâinatın efendisi" zannetikçe zarar görecek. Doğaya ne verirsen onu alırsın.<br />
Şahsen günün bir saatini bağlı bir bekçi köpeğini kızdırmakla geçiren, kediler ve köpekler için konmuş yemek ve su kaplarını deviren, hayvanlara durduk yere tekme atan, kuyruklarından tutup fırlatan insanlar gördüm. Üstelik koca koca adamlardı.<br />
Ha bu arada belirteyim, çocukken bir köpek tarafından ısırıldım, iki yaz önce beni bir köpek sürüsü kovaladı ama bu hiç bir şeyi değiştirmez.<br />
<br />Babür Karbey Vinahttp://www.blogger.com/profile/01473117895669124713noreply@blogger.com0